گۈلەمخان
(تارىخىي داستان)
ئاۋتوردىن:
سىلەر كۆرۈپ تۇرغان "گۈلەمخان" ناملىق بۇ تارىخىي داستاننىڭ پاجىەسى مانجۇر خاندانلىغىنىڭ ئاخىرقى دەۋرىدە، يەنى 1890-يىللىرى ھازىرقى شىنجاڭ ئۇيغۇر ئاپتونوم رايون، ئىلى ئوبلۇسىنىڭ غۇلجا شەھىرىگە قاراشلىق ئويمان – ئىلى دەرىياسىنىڭ بويىدىكى بايتوقاي (ئويمانبۇلاق) دېگەن كونا ئۇيغۇر يېزىسىدا ئۆتكەن ھەقىقىي تارىخىي ۋەقىەدۇر.
بۇ تارىخىي ۋەقەنىڭ ماتېرىالىنى مەن 1951 – 1953- يىللىرى گۈلەمخان، نودەر، مايەن ۋە سايرامباي تۇغۇلۇپ ئۆسكەن ئويمانبايتوقاي ۋە ئۇنىڭ ئەتراپىدىكى: ھىزۋەكتام، تۈگمەن بېشى، ئارۆستەڭ، ياماتۇ ھەم توغراق يېزىلىرىدا يۈرۈپ توپلىغان ئېدىم. شۇ توپلىغان ماتېرىاللىرىمغا ۋە گۈلەمخان ھەققىدىكى ئېغىز ئىجادى بىلەن بەزى يازما ھۆججەتلەرگە ئاساسەن موشۇ تارىخىي داستاننى يېزىپ چىقتىم.
بۇ تارىخىي داستاندا شىنجاڭدا ياشىغۇچى قېرىنداش ئەمگەكچى خەلقلىرىنىڭ، يەرلىك فېوداللىرىغا قارشى كۈرەشلىرى ۋە ئۇلارنىڭ جەڭگىۋار ئوبرازلىرى ئوچۇق كۆرسىتىلدى ھەم كەمبەغەل دېھقان ياشلىرىنىڭ سىنىپى دوستلۇقى، چىن مۇھەببىتى نامايىش قىلىندى. شۇنىڭ ئۈچۈن شىنجاڭدا ياشمغۇچى قەلەمداش يولداشلارنىڭ بۇ ئەسەر ئۈستىدە ئەركىن پىكىر يوللىشىنى ئۈمۈت قىلىمەن.
خ. ھەمراېۋ
ﺋﯘﺯﺍﻗﻼﺭﺩﺋﻦ ﺋﻪﻟﮕﻪ ﻣﻪﻟﯘﻡ ﺩﺍﯕﻠﺌﻖ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻥ، ﺷﯘ ﺗﻮﻏﺮﺋﻠﺌﻖ ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ ﺑﯧﺮﻩﻱ ﺗﺎﺭﺋﺨﺌﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ. ﮔﯜﺯﻩﻝ ﻏﯘﻟﮋﺍ ﺷﻪﮬﺌﺮﺋﻨﺌﯖ ﺷﻪﺭﻕ ﻳﯧﻘﺌﺪﺍ، ﺋﺌﻠﻰ ﺩﻩﺭﺋﺎ ﺑﻮﻳﺌﺪﺋﻜﻰ ﻛﻮﻧﺎ ﻣﻪﻟﺌﺪﻩ. ﺳﺎﺩﺋﺮ* ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺑﺌﺮ ﻛﻪﻣﺒﻪﻏﻪﻝ ﺩﯦﻬﻘﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺋﯧﺪﻯ، ﺋﯘ ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻐﺎ ﻗﯘﻟﺪﻩﻙ ﺧﺎﺭ ﺋﯧﺪﻯ. ﺷﯘ ﺩﯦﺨﺎﻧﻨﺌﯖ ﺳﺎﮬﺌﭙﮋﺍﻣﺎﻝ ﺑﺌﺮ ﻗﺌﺰﻯ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ. ﺑﺌﺮ ﻧﯘﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺑﯘ ﮊﺍﮬﺎﻧﺪﺍ ﺗﻪﯕﺪﺋﺸﻰ ﻳﻮﻗﺘﻪﻙ، ﻗﺎﺭﺍﺷﻠﺌﺮﻯ ﺋﯚﺗﻜﯜﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﮔﻮﺎﻛﻰ ﺋﻮﻗﺘﻪﻙ. ﺑﺌﺮ ﻗﺎﺭﺍﭘﻼ ﺋﺎﺷﺌﻖ ﻗﺌﻼﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﻫﻪﺭ ﮊﺍﻧﻨﻰ، ﻛﯜﻧﺪﯛﺯﻯ – ﻛﯜﻥ، ﺗﯜﻧﺪﻩ ﺋﺌﺰﻟﻪﺭ ﺋﺎﻱ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻧﻨﻰ ﺋﻪﻝ ﺋﺎﻏﺰﺋﺪﺍ «ﺴﯘ ﭘﻪﺭﺋﺴﺌ» ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﺎﺭ، ﻗﺌﺰﻧﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺋﺌﻠﻰ ﺩﻩﺭﺋﺎ ﺩﺍﺋﻢ ﭼﺎﻳﻘﺌﻼﺭ... ﻧﺎﺧﺸﺌﺴﺌﻐﺎ ﺗﻪﺑﺌﻪﺗﻤﯘ ﺑﻮﻻﺗﺘﻰ ﺗﻪﺷﻨﺎ، ﮔﯜﻝ ﭼﺌﺮﺍﻳﻰ ﺑﯘﻟﺒﯘﻟﻼﺭﻧﻰ ﻗﺌﻼﺗﺘﻰ ﺋﻪﺷﻨﺎ. ﺗﺎﻏﺪﺍ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﻛﯧﻴﺌﻜﻠﻪﺭﮔﻪ ﺋﻮﺧﺸﺎﻳﺘﺘﻰ ﺋﯚﺯﻯ، ﺋﻮﺧﭽﯘﭖ ﭼﺌﻘﻘﺎﻥ ﺑﯘﻻﻗﻼﺭﺩﻩﻙ ﺋﻮﻳﻨﺎﺗﺘﻰ ﻛﯚﺯﻯ. ﮔﯜﻝ ﻏﯘﻧﭽﺌﺪﻩﻙ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﺋﯧﺪﻯ ﻧﻪﭘﺌﺲ ﻟﻪﯞﻟﺌﺮﻯ، ﻣﻪﮊﻧﯘﻥ ﺗﺎﻟﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﺌﺘﻪﺗﺘﻰ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺑﻪﻟﻠﺌﺮﻯ. ﻗﺎﻟﺌﻐﺎﭼﻨﺌﯖ ﻗﺎﻧﺌﺘﺌﺪﻩﻙ ﺋﻪﮔﺌﻤﻪ ﻗﺎﺷﻠﺌﻖ، ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺗﺘﻰ ﺑﯘ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﻗﺌﺰ ﺋﻮﻥ ﻳﻪﺗﺘﻪ ﻳﺎﺷﻠﺌﻖ. « ﭘﻪﺭﻯ » ﺩﻩﻳﺘﺘﻰ ﻫﻪﺭ ﺑﺌﺮ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺑﯘ ﻗﺌﺰﻧﻰ، ﺋﺎﻧﺎﺭ ﺋﯜﺯﻟﯜﻙ، ﺷﯧﺮﺋﻦ ﺳﯚﺯﻟﯜﻙ، ﭼﯧﭽﻰ ﻗﯘﻧﺪﯗﺯﻧﻰ. ﺩﻩﺭﮬﻪﻗﺌﻘﻪﺕ، ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﮔﯚﺯﻩﻝ ﺋﯧﺪﻯ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻥ، ﺷﯘﯕﺎ ﻗﺌﺰﻏﺎ ﻛﺌﭽﺌﮕﺌﺪﺋﻦ ﻛﯚﺯ ﻣﻮﻧﭽﺎﻕ ﺋﺎﺳﻘﺎﻥ. ﻗﺌﺰ ﺑﻪﺧﺘﺌﻨﻰ ﺗﺌﻠﻪﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﺎﺗﺎ-ﺋﺎﻧﺌﺴﻰ، ﻳﻮﻕ ﺋﯧﺪﻯ ﻫﻪﻡ ﻣﯘﺷﯘ ﻗﺌﺰﺩﺋﻦ ﺑﺎﺷﻘﺎ ﺑﺎﻟﺌﺴﻰ. ﻗﺌﺰﻣﯘ ﺋﯚﺳﯜﭖ ﭼﺎﭼﻘﺎ ﮊﺍﻻ ﺳﯧﻠﺌﻨﺌﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺑﻪﯕﯟﺍﺷﻠﺌﻘﻰ ﺋﻪﻧﺪﻯ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺑﯧﺴﺌﻠﺌﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﻗﺎﺭﺍ ﺳﯘﻣﺒﯘﻝ ﭼﯧﭽﻰ ﺗﻮﻟﯘﻕ ﺋﯚﺭﯛﻟﺪﻯ ﺋﯜﭼ ﺗﺎﻝ، ﻗﺌﺰﻧﻰ ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ ﺧﺌﺎﻟﻼﻏﺎ ﺳﺎﻟﺪﻯ ﺑﯘ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ... ﺧﺌﺎﻝ ﻗﯘﺷﻰ ﺋﯘﭼﺎﺗﺘﻰ ﻫﯚﺭ، ﮔﻮﺎ ﻗﺎﻟﺌﻐﺎﭼ، ﻳﯜﺭﺋﻜﺌﺪﻩ ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺗﻨﺌﯖ ﺋﻮﺗﻰ ﭘﺎﺭﻟﺌﻐﺎﭼ. ﻗﺌﺰ ﻗﻪﻟﺒﺌﺪﻩ ﻳﺎﺭﻧﺌﯖ ﺋﺌﺸﻘﻰ ﺩﻭﻟﻘﯘﻧﻠﺌﻨﺎﺗﺘﻰ، ﺷﯘ ﺩﻭﻟﻘﯘﻧﺪﺍ ﻳﻮﺷﯘﺭﯗﻥ ﺳﺌﺮ ﻳﺎﻟﻘﯘﻧﻠﺌﻨﺎﺗﺘﻰ. ﺑﯘ ﺳﺌﺮﺋﻨﻰ ﺋﺎﻧﺌﺴﺌﻐﺎ ﺋﯧﻴﺘﺎﻟﻤﺎﻳﺘﺘﻰ ﻫﻪﻡ، ﻗﺌﺰ ﻛﯚﯕﻠﺌﻨﻰ ﺑﺎﺳﻘﺎﻥ ﺋﯧﺪﻯ ﻗﺎﻳﻐﯘ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻏﻪﻡ... ﺋﺎﺗﺎ-ﺋﺎﻧﺎ ﺑﺌﻠﻪﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﺳﺌﺮﺋﻨﻰ، ﺑﺌﻠﻪﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﻫﻪﺗﺘﺎ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﭼﺌﻦ ﺳﯚﻳﮕﯜﺳﺌﻨﻰ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﯘﻻﺭ ﺑﺌﻠﻤﻪﺱ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻳﯜﺭﻩﺗﺘﻰ ﺩﺍﻳﺌﻢ، ﺩﻩﺗﺘﻰ ﻳﻮﺷﯘﺭﯗﻥ: «ﻤﯘﺭﺍﺩﺋﻐﺎ ﻳﻪﺗﻜﯜﺯ، ﺧﯘﺩﺍﻳﺌﻢ!» ﻗﺌﺰ ﺳﯚﻳﻪﺗﺘﻰ ﺑﺌﻠﻠﻪ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﻳﺌﺘﺌﻢ ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﻰ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﻗﻪﻟﺒﻰ ﺳﯧﺰﻩﺗﺘﻰ ﺑﺌﺮ ﺩﻩﮬﺸﻪﺕ-ﺧﻪﺗﻪﺭﻧﻰ. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻛﯚﭘﻠﻪﭖ ﺑﻪﻛﺰﺍﺩﺋﻠﻪﺭ ﺋﻪﮔﺌﭗ ﻳﯜﺭﻩﺗﺘﻰ، ﻗﺌﺰ ﺑﯘﻻﺭﻧﺌﯖ ﻫﻪﻣﻤﺌﺴﺌﻨﻰ ﻳﺎﻣﺎﻥ ﻛﯚﺭﻩﺗﺘﻰ. ﻳﺎﻗﺘﯘﺭﻣﺎﻳﺘﺘﻰ ﻗﺌﺰ ﺋﯘﻻﺭﻧﺌﯖ ﻣﺎﺭﺍﺷﻠﺌﺮﺋﻨﻰ، ﺋﺎﭼ ﺑﯚﺭﺋﺪﻩﻙ ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻻﻳﺘﺌﭗ ﻗﺎﺭﺍﺷﻠﺌﺮﺋﻨﻰ. ﺑﯧﺮﺋﻠﻤﺌﺪﻯ ﻗﺌﺰ ﺋﯘﻻﺭﻧﺌﯖ ﺷﺎﻳﻰ ﺭﻩﺧﺘﺌﮕﻪ، ﺋﺎﻟﺪﺍﻧﻤﺌﺪﻯ ﺋﺎﻟﺘﯘﻥ-ﻛﯜﻣﯜﭼ، ﺗﺎﮊﯗ-ﺗﻪﺧﺘﺌﮕﻪ. ﺋﯘ ﺳﺎﻗﻼﻟﺌﺪﻯ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻗﺌﻠﻐﺎﻥ ﺋﻪﮬﺪﺋﻨﻰ، ﺋﯘ ﺑﺌﻠﻪﺗﺘﻰ ﭼﺌﻦ ﺋﺌﺸﺌﻘﻨﺌﯖ ﺋﯚﻟﻤﻪﺱ ﺑﻪﺧﺘﺌﻨﻰ... ﺑﺌﺮﺋﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﺩﯦﺨﺎﻧﻨﺌﯖ ﺯﺍﺭﻯ ﺗﺎﻏ-ﺋﺌﺪﺋﺮ ﯞﻩ ﻗﺌﺮﻻﺭﺩﺍ ﻗﺎﺭ ﺋﯧﺮﺋﮕﻪﻥ ﻣﻪﮬﻪﻝ، ﺋﺌﻠﻰ ﺳﯜﻳﻰ ﻟﯚﻣﺸﯜﭖ ﺗﻮﻟﯘﻕ ﺋﺎﻗﻤﺎﻗﺘﺎ ﺷﯘﺭﻣﻪﻝ. ﺋﻮﻳﻐﺎﻧﺪﻯ ﻳﻪﺭ، ﻗﯘﺭﯗﺕ-ﻗﻮﯕﻐﯘﺯ ﻛﯚﺯﺋﻨﻰ ﺋﺎﭼﺘﻰ، ﻛﯜﻧﻤﯘ ﺋﺌﺴﺴﺌﭗ ﺑﺌﺮ ﺧﺌﻞ ﺋﺌﻠﻠﺌﻖ ﻧﯘﺭﺋﻨﻰ ﭼﺎﭼﺘﻰ. ﺋﯧﺮﺋﻖ-ﺋﻮﺳﺘﻪﯕ ﻛﻮﭼﺌﻼﺭﻏﺎ ﺗﻮﻟﺪﻯ ﻻﻱ ﺳﯘﻻﺭ، ﺑﺎﻱ ﻳﯧﺮﺋﮕﻪ ﺋﺌﺸﻠﻪﺷ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﻳﻮﻗﺴﯘﻟﻼﺭ. ﻫﺎﺭﯞﺍ ﻫﺎﻳﺪﺍﭖ ﻛﯧﻠﻪﺭ ﺑﺌﺮ ﭼﺎﻝ ﺧﯧﻠﻰ ﻳﺌﺮﺍﻗﺘﺌﻦ، ﺑﺌﻨﻪﻣﻠﺌﻜﻜﻪ ﻣﺎﯕﻐﺎﻥ ﺋﯚﺯﻯ ﺋﻮﻳﻤﺎﻧﺒﯘﻻﻗﺘﺌﻦ. ﺋﯘ ﭘﺌﺎﺩﻩ ﭘﺎﺗﻘﺎﻕ ﻛﯧﭽﺌﭗ، ﻫﺎﻳﺪﺍﺭ ﺋﯧﺘﺌﻨﻰ، ﺑﺌﻠﻪﺗﺘﻰ ﺋﯘ ﺑﯘ ﻳﻮﻟﻼﺭﻧﺌﯖ ﺋﯧﭙﻰ-ﭼﯧﭙﺌﻨﻰ... ﻛﯜﻧﺪﻩ ﻛﯚﻳﮕﻪﻥ، ﺋﺎﺯﺍﭖ ﭼﻪﻛﻜﻪﻥ، ﺧﻮﺭﻻﯕﻬﺎﻥ ﺋﯚﺯﻯ. ﻗﻮﻟﻠﺌﺮﻯ ﻫﻪﻡ ﻗﺎﺩﺍﻕ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ، ﻳﯧﺮﺋﻠﻐﺎﻥ ﻳﯜﺯﻯ. ﭘﺌﺸﺎﻧﺌﺴﻰ ﻛﻪﯕﺮﻩﻙ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ، ﻗﺎﺷﻠﺌﺮﻯ ﺋﯘﺯﯗﻥ. ﻛﻪﻛﻪ ﺳﺎﻗﺎﻝ، ﻏﻪﻣﻠﺌﻚ ﭼﺌﺮﺍﻱ، ﻗﺎﯕﺸﺎﺭﻟﺌﻖ ﺑﯘﺭﯗﻥ. ﻳﻮﻗﺴﺌﺰﻟﺌﻘﻨﻰ ﻛﯚﺭﺳﺌﺘﻪﺗﺘﻰ ﭘﯘﺗﺌﺪﺍ ﭼﻮﺭﯗﻕ، ﺩﻩﺭﺕ-ﺋﻪﻟﻪﻣﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﺌﺘﻪﺗﺘﻰ ﻳﯜﺯﺋﺪﻩ ﻗﻮﺭﯗﻕ. ﺗﺎﻝ-ﺗﺎﻝ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﺎﻗﺎﺭﻏﺎﻥ ﻫﻪﻡ ﺳﺎﻗﺎﻝ ﭼﺎﭼﻠﺌﺮﻯ، ﻧﻪ ﺩﻩﺭﺗﻠﻪﺭﻧﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺑﺎﺷﻠﺌﺮﻯ... “ﭽﯘ، ﮊﺍﻧﺌﯟﺍﺭﻻﺭ!” – ﺩﻩﭖ، ﺋﺎﺗﻼﺭﻧﻰ ﺳﺌﻼﺭ ﻳﯧﺘﺌﻠﻪﭖ، ﺋﺎﺗﻼﺭ ﻣﺎﯕﺎﺭ ﺋﺎﭘﭙﺎﻕ ﻛﯚﯞﯛﻙ، ﭘﯘﺷﯘﻟﺪﺍﭖ ﺗﻪﺭﻟﻪﭖ. ﺋﺌﻜﻜﻰ ﺳﺎﭘﺎﻥ ﻗﻮﺷﻨﻰ ﺳﺎﻟﻐﺎﻥ ﻫﺎﺭﯞﺋﻐﺎ ﺑﯧﺴﺌﭗ، ﺋﯜﭼ ﺋﯚﻛﯜﺯﻧﻰ ﭼﯧﺘﺌﭗ ﺋﺎﻟﻐﺎﻥ ﺑﯘﺭﻧﺌﻨﻰ ﺗﯧﺸﺌﭗ، ﺑﺌﺮ ﻫﺎﺯﺍﺩﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺩﯦﻬﻘﺎﻥ ﺩﻩﻡ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﺗﻮﺧﺘﺎﭖ، ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﻛﯚﺯﻧﻰ ﻳﯘﻣﯘﭖ، ﺑﺌﺮ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﻮﻳﻼﭖ. ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺋﻮﻳﻰ، ﺧﺌﺎﻟﻰ ﻫﻪﻡ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﺌﺰﺋﺪﺍ، ﻗﺌﺰﻯ ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﺎﻧﺎ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻳﯧﺰﺋﺪﺍ. ﺋﺎﻧﺌﺴﻰ ﺑﺎﺭ ﻗﺌﺰﻧﻰ ﻫﯧﭽ ﻛﺌﻢ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﺩﯦﻴﻪﻟﻤﻪﺱ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﯘ ﻗﺌﺰ ﺗﺎﻻ-ﺗﯜﺯﺩﻩ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻳﯜﺭﻩﻟﻤﻪﺱ. ﺷﯘﻧﺌﯖ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺋﺎﺗﺎ ﺋﻮﻳﻼﺭ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﻏﯧﻤﺌﻨﻰ، ﻗﺌﺰ ﺋﯚﺳﺘﻪﺭﮔﻪﻥ ﻛﺌﺸﻰ ﺑﺌﻠﻪﺭ ﺑﯘﻧﺌﯖ ﺳﺌﺮﺋﻨﻰ... ﻳﻮﻗﺴﯘﻝ ﺩﯦﻬﻘﺎﻥ ﺋﺎﺗﻠﺌﺮﺋﻨﺌﯖ ﺗﻪﺭﻟﺌﺮﺋﻦ ﺋﯧﺮﺗﺌﭗ، ﻳﻪﻧﻪ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﺋﯚﻛﯜﺯﻟﻪﺭﻧﻰ ﻳﺎﺧﺸﺌﻼﭖ ﭼﯧﺘﺌﭗ. ﺋﺌﺸﻠﻪﻳﺘﺘﻰ ﺋﯘ ﻗﺌﺸ-ﻳﺎﺯ ﺗﺌﻨﻤﺎﻱ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﭼﻮﻻﻗﻘﺎ، ﺋﺎﺷﻠﺌﻖ ﻫﺎﻳﺪﺍﭖ، ﺑﺌﻨﻪﻡ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﻮﻳﻤﺎﻧﺒﯘﻻﻗﻘﺎ. “ﺴﺎﺩﺋﺮ ﭼﺎﻗﻘﺎﻧ” – ﺩﻩﻳﺘﺘﻰ ﺋﯘﻧﻰ ﺋﯚﺯ ﺗﻪﯕ-ﺗﯘﺷﻠﺌﺮﻯ، ﻫﺎﺯﺋﺮ ﺑﻮﻟﺴﺎ، ﻗﯧﺮﺋﭗ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﭼﺌﺸﻠﺌﺮﻯ. ﻫﯧﻠﺌﻤﯘ ﻫﻪﻡ ﺑﻮﺷ ﻛﻪﻟﻤﻪﻳﺪﯗ ﺋﺌﺸﺘﺎ-ﺋﻪﻣﮕﻪﻛﺘﻪ، ﭼﯜﻧﻜﻰ ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﺋﯧﺪﻯ ﺯﻭﺭ ﻣﻪﺷﻪﻗﻪﺗﺘﻪ. ﺋﯧﻐﺌﺮ ﻳﺎﺗﻘﯘ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺑﺌﻨﻪﻣﮕﻪ ﻳﻪﺗﺘﻰ. ﺋﯘﻧﺌﯖﻐﺎ ﻫﻪﻡ ﺋﺎﺗﻼﺭﻏﺌﻤﯘ ﻫﺎﺭﺩﯗﻕ ﻛﯧﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ... * * * ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘ ﺗﯜﻥ، ﺋﺎﺳﻤﺎﻥ-ﺑﯘﻟﯘﺕ، ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﻪﺱ ﻫﯧﭽ ﻛﺌﻢ، ﻫﺎﺎﺕ ﺗﺎﻣﺎﻡ ﻛﯚﻣﯜﻟﮕﻪﻧﺪﻩﻙ ﺋﻪﺗﺮﺍﭖ ﻳﺎﺗﺎﺭ ﮊﺋﻢ. ﭘﻪﻗﻪﺕ ﻛﯧﻠﻪﺭ ﻗﯘﻻﻗﻘﺎ ﺷﻮﺥ ﺷﺎﻣﺎﻝ ﭘﻪﺭﯞﺍﺯﻯ، ﻫﻮﻗﯘﺷﻨﺌﯖﻜﻰ “ﻬﯘﯞ... ﻫﯘﯞ...” ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺳﯜﺭﻟﯜﻙ ﺋﺎﯞﺍﺯﻯ. ﺋﯘ ﺋﺎﯕﻠﺌﻨﺎﺭ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻨﺌﯖ ﺋﺎﯞﺍﺯﺋﺪﻩﻙ ﮊﯗﺕ، ﺷﯘﯕﻼﺷﻘﺎ ﺩﻩﺭ ﺋﯘ ﺳﺎﻳﺮﺋﺴﺎ “ﯟﻩﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﻻﺭ ﻳﯘﺭﺗ”. ﻳﻮﻗﺴﯘﻝ ﺩﯦﻬﻘﺎﻥ ﺋﯘﺧﻼﺭ ﺗﺌﭗ-ﺗﺌﻨﭽ ﻫﺎﺭﯞﺍ ﺗﯧﮕﺌﺪﻩ، ﺋﺎﺗﻼﺭ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺗﯘﺭﺋﺸﺌﺪﯗ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻳﯧﻨﺌﺪﺍ. ﺋﯚﻛﯜﺯﻟﻪﺭ ﻫﻪﻡ ﺗﺎﭘﺘﻰ ﭘﯘﺭﺍﭖ ﻛﻮﻧﺎ ﺧﺎﻣﺎﻧﻨﻰ، ﺋﯘﻻﺭ ﺋﻪﻧﻪ ﻛﯚﺷﻪﭖ ﻳﺎﺗﺎﺭ ﺋﻪﺳﻜﻰ ﺳﺎﻣﺎﻧﻨﻰ. ﺑﺌﺮ ﯞﺍﻗﺌﺘﺘﺎ ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﯘﻳﻘﺌﺪﺍ، ﺋﯘﻧﻰ ﺋﯧﻐﺌﺮ ﻏﻪﻡ ﺑﺎﺳﻘﺎﻧﺪﻯ ﺋﻪﺷﯘ ﺗﯘﺭﻗﺌﺪﺍ: “... ﺋﻮﺗﺘﯘﺯ ﺑﺌﺮ ﻳﺌﻞ ﺋﺌﺸﻠﺌﺪﺋﻢ ﻣﻪﻥ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﭼﻮﻻﻗﻘﺎ! ﺋﯚﻣﺮﯛﻡ ﺋﯚﺗﺘﻰ ﺋﺌﮕﻪ ﺑﻮﻟﻤﺎﻱ ﺑﺌﺮﻣﯘ ﺋﯘﻻﻗﻘﺎ. ﺳﺎﻳﻪ ﻗﺌﻠﻤﺎ ﻫﺌﻠﺌﮕﻪﺭﻟﻪﺭ، ﺗﯘﺗﻤﺎ ﻗﺌﺰﺋﻤﻨﻰ، ﻣﺎﻻﻳﻠﺌﻘﻘﺎ ﺑﯧﺮﻩﻟﻤﻪﻳﻤﻪﻥ ﺋﯘ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯﯗﻣﻨﻰ!... ﻗﯘﻟﺪﻩﻙ ﺋﺌﺸﻠﻪﭖ، ﺧﻮﺭﻻﻧﺪﺋﻢ ﻣﻪﻥ ﺋﻪﺷﯘ ﺯﺍﻟﺌﻤﻐﺎ، ﻳﻪﺗﻜﺌﻨﻰ ﻳﻮﻕ ﺑﺌﺮﻣﯘ ﻗﯧﺘﺌﻢ ﻣﯧﻨﺌﯖ ﻫﺎﻟﺌﻤﻐﺎ. ﺋﺎﺎﻟﺌﻤﻤﯘ ﺋﻮﻥ ﻧﻪﭼﭽﻪ ﻳﺌﻞ ﻧﯧﻨﺌﻨﻰ ﻳﺎﻗﺘﻰ، ﺋﺌﺴﺴﺌﻖ ﺗﻮﻣﯘﺯ ﺋﺎﭘﺘﺎﭘﻼﺭﺩﺍ ﮊﺍﻧﻠﺌﺮﻯ ﺋﺎﻗﺘﻰ. ﺑﯘ ﺩﻩﮬﺸﻪﺗﻠﺌﻚ ﺋﯧﻐﺌﺮ ﻛﯜﻧﻠﻪﺭ ﻣﻪﻥ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻛﻪﺗﺴﯘﻥ، ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﻪﺯﺋﺰ ﻗﺌﺰﺋﻢ ﻣﯘﺭﺍﺗﻘﺎ ﻳﻪﺗﺴﯘﻥ!...” * * * ﭼﯚﭼﯜﭖ ﻛﯧﺘﺌﭗ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺑﺌﺮﺩﺋﻦ ﺋﺎﭼﺘﻰ ﻛﯚﺯﺋﻨﻰ، ﺳﻮﻏ ﺷﺎﻣﺎﻟﻠﺌﻖ ﺑﺌﻨﻪﻣﻠﺌﻜﺘﻪ ﻛﯚﺭﺩﻯ ﺋﯚﺯﺋﻨﻰ. ﻗﺎﻻﻳﻤﺌﻘﺎﻥ ﭼﯜﺷ ﻛﯚﺭﮔﻪﭼﻜﻪ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﻛﯧﭽﺌﺪﻩ، ﺑﺌﺮ ﻧﯧﻤﺌﻨﻰ ﺋﻮﻗﺌﺪﻯ ﺋﯘ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ... ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻳﯧﺘﺌﭗ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺋﺌﺪﻯ ﺑﺌﻨﻪﻣﮕﻪ، ﺋﺌﺸﺘﺎ ﻳﺎﺭﺩﻩﻡ ﻗﺌﻠﺌﺸ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻗﯧﺮﻯ ﺋﺎﺩﻩﻣﮕﻪ. “ﺴﺎﻻﻡ ﺋﺎﺗﺎ!” – ﺩﻩﭖ ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﻥ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺋﺌﯖﺌﺸﺘﻰ، “ﯟﺍﺍﻟﻪﻳﻜﯜﻡ...” – ﺩﻩﭖ ﺑﻮﯞﺍﻳﻤﯘ ﺧﻮﺷﺎﻝ ﻛﯚﺭﯛﺷﺘﻰ، ﺑﯘ ﯞﺍﻗﺌﺘﺘﺎ ﺗﺎﯕﻤﯘ ﺋﯧﺘﺌﭗ، ﭼﺌﻘﻘﺎﻥ ﺋﺌﺪﻯ ﻛﯜﻥ. ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺑﯘﻟﯘﺕ ﻛﯜﻥ ﻳﯜﺯﺋﻨﻰ ﻗﺎﭘﻠﺌﻐﺎﻥ ﭘﯜﺗﯜﻥ. ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﯕﻬﺎ ﺳﻪﭖ ﺳﯧﻠﺌﭗ ﺷﯘﻧﺪﺍ، ﺳﻮﺭﺋﺪﻯ ﺋﯘ: “ﻨﯧﻤﻪ ﮔﻪﭖ ﺑﺎﺭ ﺋﯚﻱ ﺋﺌﭽﻰ-ﻳﯘﺭﺗﺘﺎ” “ﺘﯧﭽﻠﺌﻖ-ﺋﺎﻣﺎﻥ، ﺋﯚﺯﮔﺌﺮﺋﺸ ﻳﻮﻗ”، - ﺩﯦﺪﻯ ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﻥ. ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺋﻦ ﺩﻩﺭﺭﯗ ﺋﯘﭼﯘﭖ ﺋﯚﺗﺘﻰ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻥ... “ﺮﻩﺧﻤﻪﺕ، ﻧﻮﺩﻩﺭ، ﺳﻪﻥ ﻛﯧﻠﺌﭙﺴﻪﻥ ﯞﻩﺩﻩﯕﺪﻩ ﺗﯘﺭﯗﭖ، ﻗﻮﺷ ﺳﺎﻟﺌﻤﺌﺰ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﻳﻪﺭﮔﻪ، ﻛﻪﺗﻤﺌﺴﯘﻥ ﻗﯘﺭﯗﭘ”. “ﺨﻮﭖ ﺑﻮﻟﺌﺪﯗ، ﻗﺎﻧﭽﺌﻠﺌﻚ ﺋﺌﺸ ﺑﻮﻟﺴﺎ، ﻣﻪﻥ ﺗﻪﻳﺎﺭ”. “ﺎﺷﺎ ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ! ﻣﻪﺧﺴﻪﺗﻜﻪ ﻳﻪﺕ، ﺑﻮﻟﻤﺎ ﺋﻪﺑﻪﺩ ﺧﺎﺭ”. “ﻮﻏﻠﯘﻡ!” ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺳﯚﺯ ﻳﺌﮕﺌﺘﻜﻪ ﺑﻪﺧﺖ ﺳﯧﺰﺋﻠﺪﻯ، ﻗﻪﻟﺒﺌﮕﻪ ﻫﻪﻡ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻧﻨﺌﯖ ﻧﺎﻣﻰ ﻳﯧﺰﺋﻠﺪﻯ. ﺋﯘﻻﺭ ﺗﻮﻟﯘﻕ ﺗﻪﻳﺎﺭﻟﺌﺪﻯ ﺑﺎﺭﻟﺌﻖ ﺋﺌﺸﺌﻨﻰ، ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺑﺎﺷﻼﭖ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﺳﺎﻟﺪﻯ ﻗﻮﺷﻨﺌﯖ ﭼﺌﺸﺌﻨﻰ. “ﻬﻮﺷ-ﻫﻮﺷ! ﺗﺎﺷ-ﺗﺎﺷ!” – ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺋﺎﯞﺍﺯ ﻳﺎﯕﺮﺋﺪﻯ ﺷﯘ ﭼﺎﻏ، ﻛﯚﺯﮔﻪ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺭ ﺩﯙﯕﻠﯜﻙ ﺑﺌﻨﻪﻡ، ﺋﺌﮕﺌﺰ ﺋﺎﺑﺮﺍﻝ ﺗﺎﻏ. ﺗﺎﻏ ﺷﺎﻣﺌﻠﻰ ﻳﻪﻟﭙﯜﻣﻪﻛﺘﻪ ﺋﺎﺗﻨﺌﯖ ﻳﺎﻳﻠﺌﻨﻰ، ﻳﺌﮕﺌﺖ ﺳﯚﻳﻪﺭ ﺧﺌﺎﻟﺌﺪﺍ ﮔﯚﺯﻩﻝ ﻳﺎﺭﺋﻨﻰ... ﺋﺌﻜﻜﺌﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﺋﯘﭼﺮﺋﺸﺌﺸ ﮔﯜﻝ ﺋﯧﭽﺌﻠﻐﺎﻥ ﺑﺎﮬﺎﺭ ﯞﺍﻗﺘﻰ، ﺋﺎﻳﺪﺋﯖ ﻛﯧﭽﺌﺪﻩ، ﺑﺌﺮ ﻗﺌﺰ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﺋﻮﻟﺘﯘﺭﺍﺗﺘﻰ ﺑﺎﻏﻨﺌﯖ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ. ﺷﺎﻣﺎﻝ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺳﺌﻠﻜﺌﻤﻪﻛﺘﻪ ﮔﯜﻟﻨﺌﯖ ﺑﻪﺭﮔﺌﻨﻰ، ﺧﺌﺎﻝ ﺗﺎﻣﺎﻡ ﻳﯚﮔﻪﭖ ﺋﺎﻟﻐﺎﻥ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﺋﻪﺭﻛﺌﻨﻰ. ﺋﺎﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﻳﻼﭖ ﺋﯜﺯﻩﺭ ﻏﻪﻣﻜﺌﻦ ﻛﯚﻛﻨﺌﯖ ﻛﯧﻠﺌﻨﻰ، ﻛﯚﯕﯜﻝ ﺑﯚﻟﯜﭖ ﺋﺌﺰﺩﻩﻳﺪﯗ ﺋﯘ ﻛﺌﻤﺪﯗ ﺑﺌﺮﺋﻨﻰ. ﺑﺎﻏﺪﺍ ﻛﯚﺭﮔﻪﭼ ﺋﯚﺯ ﺩﻭﺳﺘﺌﻨﻰ، ﻣﯘﻧﺪﺍﻕ ﺗﻮﻟﯘﻥ ﺋﺎﻱ ﺩﻩﺭﻩﻕ ﺋﺎﺭﺍ ﻣﺎﺭﺍﻳﺪﯗ ﺋﯘ، ﻛﯜﻟﯜﭖ ﺧﯘﺷ ﭼﺌﺮﺍﻱ. ﻫﺎﻟﻘﺎ-ﻫﺎﻟﻘﺎ ﺋﺎﻱ ﺷﻮﻟﺌﺴﻰ ﺋﻪﮔﺌﻴﺪﯗ ﻗﺌﺰﻧﻰ، ﺋﻪﺭﻛﺌﻠﺌﺘﺌﭗ ﺋﻮﻳﻨﺎﻳﺪﯗ ﺋﯘ ﭼﯧﭽﻰ ﻗﯘﻧﺪﯗﺯﻧﻰ. ﻣﻪﻟﻪ ﮊﺋﻢ-ﮊﺋﺖ ﺋﯘﺧﻼﭖ ﻳﺎﺗﺎﺭ ﺋﯧﻐﺌﺮ ﻣﯘﯕﻠﺌﻨﺌﭗ، ﺋﯧﺮﺋﻘﺘﺎ ﺳﯘ ﺷﺌﻘﺌﺮﺍﭖ ﺋﺎﻗﺎﺭ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺗﻮﻟﻐﺌﻨﺌﭗ. ﺋﺎﻧﺪﺍ-ﺳﺎﻧﺪﺍ ﻗﺌﭽﻘﺌﺮﺋﺪﯗ ﻏﻮﺭﺍﺧﻼﺭ ﺋﯜﻧﻠﯜﻙ، ﻳﻮﭘﯘﺭﻣﺎﻗﻼﺭ ﺷﺌﻠﺪﺋﺮﻟﺌﺸﺌﭗ ﺋﺎﯕﻠﺌﻨﺎﺭ ﺳﯜﺭﻟﯜﻙ. ﻗﺌﺰ ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺍﺭ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﮊﯛﻣﻪ ﻛﯚﺭﯛﺷﻜﻪﻥ ﻳﻪﺭﺩﻩ، ﺑﺎﻏ ﺋﺌﭽﺌﻨﻰ ﺋﻮﺭﺍﭖ ﺋﺎﻟﻐﺎﻥ ﻗﺎﭖ-ﻗﺎﺭﺍ ﭘﻪﺭﺩﻩ. ﻟﯧﻜﺌﻦ ﻳﺎﻧﺎﺭ ﻣﯘﻗﻪﺩﺩﻩﺱ ﺋﻮﺕ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﻗﻪﻟﺒﺌﺪﻩ، ﻏﻪﺯﻩﭖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﺎﭼﭽﺌﻖ ﺯﻩﺭﺩﺋﺪﻩ: “... ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺷﺎﯕﯘ ﺑﻪﮔﻠﻪﺭ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﻳﯘﺭﺗﻘﺎ ﻏﻮﮊﺍﻳﺌﻦ، ﺋﺎﺯﺍﭖ-ﻛﯜﻟﭙﻪﺕ، ﺯﯗﻟﯘﻡ ﻳﺎﻏﺪﻯ ﺋﻪﻟﮕﻪ ﺋﺌﻨﺘﺎﻳﺌﻦ. ﺋﺌﻼﻥ-ﭼﺎﺎﻥ، ﻗﺎﻏﺎ-ﻗﯘﺯﻏﯘﻥ ﻳﺎﻳﺮﺍﭖ ﻛﻪﯕ-ﺗﺎﺷﺎ، ﻫﻪﺭ ﺗﻪﺭﻩﭘﻜﻪ ﺳﺎﻟﺪﻯ ﺋﯘﻻﺭ ﺯﻩﻧﮋﺋﺮﺩﺋﻦ ﻗﺎﺷﺎ. ﺋﺎﺗﺎﻡ ﺋﯚﺗﺘﻰ ﻣﺎﻻﻱ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭ ﺑﻪﻛﻜﻪ، ﺋﻮﻏﯘﻝ ﻛﯚﺭﻣﻪﻱ، ﺋﯚﻣﯜﺭ ﺑﻮﻳﻰ ﺋﺌﺸﻠﺌﺪﻯ ﻳﻪﻛﻜﻪ. ﻣﯧﻨﻰ ﺑﯧﻘﺌﭗ، ﻳﻪﺗﻜﯜﺯﺩﻯ ﺋﯘ ﺋﻮﻥ ﺳﻪﻛﻜﺌﺰ ﻳﺎﺷﻘﺎ، ﺋﯧﻐﺌﺮ ﻛﯜﻧﻠﻪﺭ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﺑﯘ ﺋﻪﺯﺋﺰ ﺑﺎﺷﻘﺎ... ﻳﺎﺭﺋﻢ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﺎﺭﺍﻡ-ﺧﯘﺩﺍ ﮊﯛﺭﻩﻟﻤﻪﻳﻤﻪﻥ ﺗﯧﭽ، ﻛﯜﻧﺪﯛﺯ ﻛﯜﻧﻰ ﺋﻮﭼﯘﻕ-ﻳﻮﺭﯗﻕ ﻛﯚﺭﻩﻟﻤﻪﻳﻤﻪﻥ ﻫﯧﭽ. ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﺌﻤﺪﺍ ﭼﺌﻞ ﺑﯚﺭﺋﻠﻪﺭ ﻫﯘﯞﻻﻳﺪﯗ ﻛﯜﻧﺪﻩ، ﻳﺎﺭﻧﻰ ﺋﺌﺰﻟﻪﭖ ﻳﯘﻟﺘﯘﺯ ﺳﺎﻧﺎﭖ ﻳﯜﺭﺋﻤﻪﻥ ﺗﯜﻧﺪﻩ. ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘ ﺗﯜﻥ ﻗﺎﻳﻐﯘ-ﺋﺎﻟﻪﻡ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﻫﻪﻣﺮﺍﻳﺌﻢ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﻳﻮﻗﺘﯘﺭ ﺋﻪﻝ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﻗﺌﻠﭽﻪ ﮔﯘﻧﺎﻳﺌﻢ. ﮔﯘﻧﺎﺳﺌﺰ ﺋﻪﻝ ﺋﯚﻟﻜﺌﺴﺌﻨﻰ ﺑﺎﺳﺘﻰ ﮊﺍﮬﺎﻟﻪﺕ، ﻳﯘﺭﺕ ﺳﻮﺭﺋﻐﺎﻥ “ﯘﻟﯘﻗﻼﺭﺩﺍ” ﻳﻮﻗﺘﯘﺭ ﺋﺎﺩﺍﻟﻪﺕ. ﺭﻩﮬﺌﻢ-ﺷﻪﭘﻘﻪﺕ ﻗﺌﻠﻤﺌﺪﻯ ﻫﯧﭽ ﺧﻪﻟﻘﻘﻪ ﺗﻪﯕﺮﻯ، ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺯﺍﻣﺎﻥ “ﺒﻪﮔﻠﻪﺭ ﺋﯜﭼﯜﻥ!” ﺑﻮﻟﺪﻯ ﻛﻪﯕ-ﻛﻪﯕﺮﻯ!..” ﺑﺎﻏﻨﺌﯖ ﺋﺌﭽﻰ ﺗﺌﭗ-ﺗﺌﻨﭽ، ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺷﺌﻠﺪﺋﺮﻻﺭ ﻳﺎﭘﺮﺍﻕ، ﻗﺎﻳﻨﺎﭖ-ﺗﯧﺸﺌﭗ ﺋﺎﻗﺎﺭ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺋﺌﺴﺎﻧﻜﺎﺭ ﺑﯘﻻﻕ. ﺑﯘﻻﻕ ﺑﻮﻳﻼﭖ ﺋﯧﭽﺌﻠﻐﺎﻥ ﻫﻪﻡ ﻗﺌﺰﺋﻞ ﮔﯘﻧﺎﯞﺍﺯ، ﻗﺌﺰﻏﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺋﺌﻐﺎﯕﻼﻳﺪﯗ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﮔﯜﺯﻩﻝ ﻧﺎﺯ. ﻛﯚﻙ ﻳﯜﺯﺋﻨﻰ ﻗﺎﺭﺍ ﺑﯘﻟﯘﺕ ﻛﻪﻟﻤﻪﻛﺘﻪ ﻗﺎﭘﻼﭖ، ﺋﺎﻳﻤﯘ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﺗﺎﻏ ﺋﺎﺭﻗﺌﻐﺎ ﺑﯘﻟﯘﺕ ﺋﺎﺭﺋﻼﭖ. ﺋﯘﺯﺍﻗﻼﺭﺩﺋﻦ ﺋﺎﯕﻠﺌﻨﺌﺪﯗ ﺩﻩﺭﺎ ﺷﺎﯞﻗﯘﻧﻰ، ﻗﺌﺰ ﻗﻪﻟﺒﺌﻨﻰ ﻛﯚﻳﺪﯛﺭﺋﺪﯗ ﺋﺌﺸﻖ ﻳﺎﻟﻘﯘﻧﻰ. ﺧﺌﺎﻟﺌﺪﺍ ﻛﯜﻟﯜﭖ ﻛﯧﻠﻪﺭ ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﺋﺎﺷﺌﻘﻰ، ﻗﺎﻳﻨﺎﺭ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻳﯜﺭﺋﮕﺌﺪﻩ ﺳﯚﻳﮕﯜ ﻗﻮﺷﺌﻘﺌ… ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﻧﺎﺧﺸﺌﺴﻰ: “ﻘﺎﺭﺍﯕﻐﯘﺩﺍ ﻗﺎﺭﺋﺎﻏﺎﭼ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺭ ﺳﺌﺪﻩ، ﺯﯗﻟﯘﻡ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻳﺎﺷ ﻳﯜﺭﻩﻛﻠﻪﺭ ﺑﻮﻟﻤﺎﻗﺘﺎ ﺯﺋﺪﻩ. ﺯﺋﺪﻩ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﻳﯜﺭﻩﻛﻠﻪﺭﻧﺌﯖ ﺩﻩﺭﺩﻯ ﺑﻪﻙ ﺗﻮﻻ، ﺑﺎﻏ ﺋﺎﺭﺋﻼﭖ ﺋﺎﻗﺘﻰ ﺗﺎﻻﻱ ﻗﺎﻧﭽﻪ ﻻﻱ ﺳﯘﻻﺭ...” ﻗﺌﺰ ﺑﺌﺮﺩﺋﻨﻼ ﺗﻮﺧﺘﺌﺪﺋﺪﻩ، ﻗﺎﺭﺋﺪﻯ ﺑﺎﻗﻘﺎ، ﻳﻮﭘﯘﺭﻣﺎﻗﻼﺭ ﺷﺌﻠﺪﺋﺮﻟﺌﻐﺎﻥ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘ ﻳﺎﻗﻘﺎ. ﺷﯘ ﺋﺎﺭﺋﺪﺍ ﺑﺎﻏ ﻛﻪﻳﻨﺌﺪﺋﻦ ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺋﺎﯕﻼﻧﺪﻯ: ﻗﺌﺰ ﻳﯜﺭﺋﮕﻰ “ﮋﯗﻏ” ﻗﺌﻠﺪﺋﺪﻩ، ﺋﻮﺕ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻳﺎﻧﺪﻯ. ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﺌﯖ ﻧﺎﺧﺸﺌﺴﻰ: “ﺸﯘﻧﺪﺋﻦ-ﺷﯘﯕﻬﺎ ﻛﻪﻟﮕﻪﻧﻠﺌﮕﺌﻢ ﺳﻪﻥ ﻳﺎﺭ ﺋﯜﭼﯜﻧﺪﯗﺭ، ﮊﻩﯞﺭﻯ-ﮊﺍﭘﺎ ﭼﻪﻛﻜﻪﻧﻠﺌﮕﺌﻢ ﺩﺋﺪﺍﺭ ﺋﯜﭼﯜﻧﺪﯗﺭ، ﺗﺎﯕ ﺋﺎﺗﻘﺌﭽﻪ ﭘﺌﻐﺎﻥ ﭼﯧﻜﺌﭗ ﺳﺎﻳﺮﺍﻳﺪﯗ ﺑﯘﻟﺒﯘﻝ، ﭼﯜﻧﻜﻰ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺳﺎﻳﺮﺋﺸﻰ ﻫﻪﻡ ﮔﯜﻟﺰﺍﺭ ﺋﯜﭼﯜﻧﺪﯗﺭ. ﺋﯧﮕﺌﺰ ﺗﺎﻏﻨﺌﯖ ﻗﺎﺭﺋﻐﺎﻳﻠﺌﺮﻯ ﺳﺎﻳﻨﻰ ﺗﺎﻻﺷﯘﺭ، ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﺋﯚﻣﯜﺭ ﺧﻮﻳﻤﯘ ﻳﺎﺭﺍﺷﯘﺭ...” ﻳﯧﻘﺌﻨﻠﺌﺸﺌﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﻳﺎﺭﻯ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﻗﻘﺎ، ﺳﺌﻢ-ﺳﺌﻢ ﻳﺎﻣﻐﯘﺭ ﺗﺌﺮﺳﺌﻠﺪﺋﺘﺌﭗ ﺗﯧﮕﻪﺭ ﻳﺎﭘﺮﺍﻗﻘﺎ. ﮔﯜﻝ ﺋﺎﺭﺋﻼﭖ ﻗﻮﺷﯘﻟﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺋﺌﻜﻜﻰ ﺋﯧﺮﺋﻖ ﺳﯘ، ﺑﯜﮔﯜﻥ ﻛﯧﭽﻪ ﺋﯚﺯ ﻳﺎﺭﺋﻨﻰ ﻛﯚﺭﺩﻯ ﻳﺌﮕﺌﺘﻤﯘ... ﻗﺌﺰ ﻗﻮﺯﻏﺌﻠﺌﭗ ﻛﯜﻟﯜﻣﺴﺌﺮﻩﭖ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﺋﻮﺭﻧﺌﺪﺋﻦ، ﺷﯘ ﭼﺎﻏ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﺎﻗﻘﺎ ﺋﺌﺮﻏﺌﭗ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﺷﻮﺗﺌﺪﺋﻦ. ﺑﺎﻏ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ ﻛﯚﺭﺩﻯ ﻳﺌﮕﺌﺖ ﺋﻪﺯﺋﺰ ﻳﺎﺭﺋﻨﻰ، ﻳﺎﺭﻯ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺑﯧﻐﺌﺸﻼﺭ ﺋﯘ ﺩﺋﻠﺪﺍ ﺑﺎﺭﺋﻨﻰ. ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﻪﮬﯟﺍﻝ ﺑﺎﺎﻥ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﻳﺎﺭﺋﻐﺎ، ﺋﯧﺮﺋﻖ ﺋﺎﺗﻼﭖ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﻳﺌﮕﺌﺖ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﺋﺎﻟﺪﺋﻐﺎ. ﻳﺌﮕﺌﺖ ﻛﯧﻠﺌﭗ، ﺋﯚﺯ ﻳﺎﺭﺋﻨﺌﯖ، ﺗﯘﺗﺘﻰ ﻗﻮﻟﺌﻨﻰ، ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﺋﺌﺴﺴﺌﻖ ﻟﻪﯞﻟﺌﺮﺋﮕﻪ ﺑﺎﺳﺘﻰ ﻟﯧﯟﺋﻨﻰ. ﺑﯘﻟﺒﯘﻝ ﺋﻮﺭﻏﯘﭖ، ﮔﯜﻝ ﺋﺎﺭﺋﻼﭖ، ﻗﺌﻠﺪﻯ ﺧﯘﺷ ﻧﺎﯞﺍ، ﺋﺌﻜﻜﻰ ﺋﺎﺷﺌﻖ ﺋﺌﺰﻟﻪﺭ ﻣﯘﻧﺪﺍ ﺩﻩﺭﺩﺋﮕﻪ ﺩﺍﯞﺍ... ﺋﯜﭼﺌﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺑﻮﯞﺍﻳﻨﺌﯖ ﻫﯧﻜﺎﻳﺌﺴﻰ ﻛﺎﻛﻜﯘﻙ ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﺳﺎﻳﺮﺋﻤﺎﻗﺘﺎ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘ ﺑﺎﻏﺪﺍ، ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺍﺗﺘﻰ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﺷﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ. ﺋﯘ ﮊﺍﻧﺌﯟﺍﺭﻧﺌﯖ ﻏﯧﺮﺋﭗ ﺋﯜﻧﻰ ﺗﯧﮕﺌﭗ ﮊﯗﺭﻩﻛﻜﻪ، ﺋﯚﻳﺪﺋﻦ ﭼﻤﻘﻤﭗ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﯧﮕﺌﺰ ﺩﻩﺭﻩﻗﻘﻪ. ﻛﯚﺭﻩﻟﻤﺌﺪﻯ ﺑﺌﺮﺍﻕ ﺋﯘﻧﻰ ﺩﻩﺭﻩﻕ ﺋﯘﭼﺌﺪﺋﻦ، ﺷﯘ ﭼﺎﻏ ﺋﻮﻏﻠﻰ ﺗﻮﻳﺪﺋﻦ ﻗﺎﻳﺘﺌﭗ، ﻛﺌﺮﺩﻯ ﻛﻮﭼﺌﺪﺋﻦ. ﺋﺎﺗﺌﺴﺌﻐﺎ ﻛﯚﺯﻯ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﺗﻮﺧﺘﺌﺪﻯ ﺩﻩﺭﺭﯗ؛ ﺗﯜﻩﭖ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﻗﻮﻟﺌﺪﺋﻜﻰ ﻏﯧﮋﺋﮕﺌﻨﻰ ﺋﯘ. ﮊﺋﮕﺌﺖ ﺧﻮﺷﺎﻝ ﻗﺌﻠﻤﺎﻕ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﭼﺎﻟﻨﺌﯖ ﺩﺋﻠﺌﻨﻰ، ﺳﯜﺭﻛﺌﯟﻩﺗﺘﻰ ﻏﯧﮋﺋﮕﺌﮕﻪ ﺋﺌﻨﭽﺌﻚ ﻗﺌﻠﺌﻨﻰ. ﻧﻪﭘﺌﺲ ﺗﺌﺘﺮﻩﭖ، ﮊﺍﺭﺍﯕﻠﺌﺪﻯ ﻏﯧﮋﻩﻙ ﺳﺎﺩﺍﺳﻰ، ﺋﯘﺯﺍﻗﻼﺭﻏﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺗﺎﯕﻨﺌﯖ ﻫﺎﯞﺍﺳﻰ. ﻳﺎﯕﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﻪﺭﺧﺎﻥ* ﻛﯜﻳﻰ ﻳﯧﺰﺋﻨﻰ ﺑﻮﻳﻼﭖ؛ ﺭﺍﮬﻪﺗﻠﺌﻨﺌﭗ ﺋﺎﯕﻠﺌﺪﻯ ﭼﺎﻝ ﺑﺌﺮ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﻮﻳﻼﭖ... ﺋﯘﺯﯗﻥ، ﺷﺎﻻﯕ ﺳﺎﻗﺌﻠﺌﻨﻰ ﺳﺌﻼﭖ ﻗﯧﺮﻯ ﭼﺎﻝ، ﺑﯧﺸﺌﻦ ﺗﯘﺗﯘﭖ، ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﺌﻠﻤﺎﻗﺘﺎ ﺧﺌﺎﻝ. ﺧﺌﺎﻟﺌﺪﺍ ﺋﻪﻛﺌﺲ ﺋﯧﺘﻪﺭ ﻳﺎﺷﻠﺌﻖ ﭼﺎﻏﻠﺌﺮﻯ، ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺋﯧﻴﺘﺌﭗ، ﺳﺎﺯ ﭼﯧﻠﺌﺸﺌﭗ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﺑﺎﻏﻠﺌﺮﻯ. ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﺋﯚﻣﺮﻯ ﺑﺌﺮﻟﻪﭖ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﻳﺎﺩﺋﻐﺎ، ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺋﯧﻠﻪﻡ ﻏﻪﻣﻠﺌﻚ ﭼﺌﺮﺍﻱ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺋﺎﻟﺪﺋﻐﺎ. ﺋﺎﺯﺩﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺋﻮﻏﻠﻰ ﻳﺎﻗﻘﺎ ﺑﯘﺭﯗﻟﯘﭖ ﻣﺎﯕﺪﻯ، ﺋﯘ ﻗﻪﺩﺋﺮﺩﺍﻥ ﻏﯧﮋﺋﮕﺌﻨﻰ ﻗﻮﻟﺌﻐﺎ ﺋﺎﻟﺪﻯ. ﺷﻮﺭﺍ ﺋﺎﺗﻼﭖ ﻧﻮﺩﻩﺭﻣﯘ ﻫﻪﻡ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﺷﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ، ﭘﻪﺭﻩﯕ ﻳﺎﻏﻠﺌﻖ ﮔﯜﻟﻪﻡ ﻏﺌﻞ-ﭘﺎﻝ ﻛﯚﺭﯛﻧﺪﻯ ﺑﺎﻏﺪﺍ. ﻳﺎﯕﺮﺋﺪﻯ ﺳﺎﺯ ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﺌﯖ ﻗﻪﻟﺒﺌﻨﻰ ﺋﯧﺰﺋﭗ، ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﺗﺌﺘﺮﻩﭖ، ﺑﺌﺮ ﻧﯧﻤﻪ ﺳﯧﺰﺋﭗ. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻣﻮﺷﯘ ﺩﻩﺭﺗﻠﺌﻚ ﺋﺎﮬﺎﯕ ﻛﻪﻟﺘﯜﺭﺩﻯ ﺋﺎﯕﺎ، ﺋﺎﺯﺍﭖ ﭼﻪﻛﻜﻪﻥ ﺋﺎﺗﺌﺴﺌﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﺌﺘﺌﭗ ﻳﻪﻧﻪ. ﺑﯘ ﺋﺎﮬﺎﯕﻨﺌﯖ ﺳﺌﺮﺋﻨﻰ ﭼﺎﻝ ﺑﺌﻠﻪﺗﺘﻰ ﭘﻪﻗﻪﺕ، “ﺎﺗﺎﯕ ﺋﯧﻠﻪﻡ ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﺑﯘﻧﻰ...” ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻗﺎﻧﭽﻪ ﺭﻩﺕ. ﺷﯘﯕﻼﺷﻘﺎ ﺑﯘ ﻗﺎﺗﺘﺌﻖ ﺗﻪﺳﺌﺮ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﮊﺋﮕﺌﺘﻜﻪ، ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺑﺎﺷﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺑﺌﺮﺩﺋﻦ ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﻏﯧﮋﻩﻛﺘﻪ. ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﺌﯖ ﻧﺎﺧﺸﺌﺴﻰ: “ﯚﺯ ﺋﺎﺗﺎﻣﻨﺌﯖ ﺳﺌﺮﺩﺋﺸﻰ، ﺳﻪﻥ، ﺋﯚﺗﺘﯜﯕ ﺩﻩﺭﺕ ﭼﯧﻜﺌﭗ، ﭼﻮﻟﭙﺎﻥ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺗﻪﯕ ﺋﻮﻳﻐﺌﻨﺌﭗ، ﻛﻪﻟﺪﺋﻢ ﺑﺎﺷ ﺋﯧﮕﺌﭗ. ﻛﻪﭼﯜﺭ ﻣﯧﻨﻰ! ﻣﻪﮊﻧﯘﻥ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﺌﻢ ﺷﯘ ﻛﯜﻧﺪﻩ، ﻳﺎﺭ ﺋﺌﺸﻘﺌﺪﺍ ﺑﺎﻏ ﺋﺎﺭﺋﻼﭖ ﮊﯛﺭﺋﻤﻪﻥ ﺗﯜﻧﺪﻩ. ﺑﻪﮔﺰﺍﺩﺋﻠﻪﺭ ﭼﺌﻤﺎﻕ ﺳﯧﻠﺌﭗ، ﭼﺌﻘﺘﻰ ﭼﺌﺪﺍﻟﻤﺎﻱ، ﺳﻪﻧﺪﺋﻦ ﺋﯚﺯﮔﻪ ﻏﻪﻣﺨﻮﺭﻟﯘﻕ ﻳﻮﻕ، ﻣﻪﻥ ﻗﺎﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻳ?!” ﭼﺎﻝ ﻗﻪﻟﺒﺌﮕﻪ ﺋﻮﺕ ﺗﯘﺗﯘﺷﯘﭖ، ﮔﯜﻟﺪﯛﺭﻟﻪﭖ ﻳﺎﻧﺪﻯ، ﻏﯧﮋﻩﻛﻨﺌﯖ ﺳﺎﺩﺍﺳﻰ ﻫﻪﻡ ﻳﻪﻧﻪ ﺋﯘﻟﻐﺎﻳﺪﻯ... ﻣﺎﻳﻪﻥ ﺑﯧﺮﺋﭗ، ﺋﯚﺯ ﺩﻭﺳﺘﺌﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﻗﯘﭼﺎﻗﻼﭖ، ﻧﺎﺧﺸﺌﺴﻰ ﻫﻪﻡ ﻳﺎﯕﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﻳﯧﺰﺋﻨﻰ ﭼﯘﻟﻐﺎﭖ. ﻣﺎﻳﻪﻥ: “ﯘﺭﯗﻕ-ﺗﯘﻗﻘﺎﻥ، ﻗﯧﺮﺋﻨﺪﺋﺸﺌﻢ، ﻗﻪﺩﺋﺮﺩﺍﻥ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺳﻪﻥ ﻣﯧﻨﺌﯖﻜﻰ ﻛﯚﺯ ﻗﺎﺭﭼﯘﻏﯘﻡ، ﺋﯘﭘﯘﺭﻣﺎﺱ ﮔﯚﮬﻪﺭ، ﺳﯧﻨﺌﯖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺑﺌﺮﺩﯗﺭ ﻣﯧﻨﺌﯖ ﺗﯘﻏﯘﻟﻐﺎﻥ ﮊﯗﺗﯘﻡ، ﺑﺌﺮﺩﯗﺭ ﻣﯧﻨﺌﯖ ﺗﺎ ﻣﻪﯕﮕﯜﮔﻪ ﮊﯛﺭﺋﮕﺌﻢ، ﺩﻭﺳﺘﯘﻡ. ﺗﺎﺭﺗﺌﻨﻤﺎﺳﺘﺌﻦ ﺳﺌﺮﺋﯖﻨﻰ ﺋﯧﻴﺖ، ﺋﺎﺗﺎﻡ ﺋﺎﯕﻠﺌﺴﯘﻥ... ﺩﻩﺭﺕ –ﺎﻟﻪﻣﻠﻪﺭ ﺋﻮﺗﻠﯘﻕ ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﻳﺎﯕﺮﺋﺴﯘﻥ...” ﻧﻮﺩﻩﺭ: “ﺰﺍﻟﺌﻢ ﺑﻪﮔﻠﻪﺭ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﯕﻬﺎ ﺋﻪﻟﭽﻰ ﻗﻮﯘﭘﺘﯘ، ﺯﯗﻟﯘﻡ ﺗﺌﻐﻰ ﮊﯛﺭﺋﮕﺌﻨﻰ ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ ﺋﻮﯘﭘﺘﯘ. ﺭﯗﺧﺴﻪﺕ ﺑﻪﺭﺳﻪﯕ، ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻛﯧﺘﻪﻱ ﻗﺌﺰﻧﻰ ﮊﺋﺮﺍﻗﻘﺎ، ﭘﻪﺭﯞﺍﻧﺌﺪﻩﻙ ﺋﺌﻨﺘﺌﻠﺌﻤﻪﻥ ﻳﺎﯕﻬﺎﻥ ﭼﺌﺮﺍﻗﻘﺎ. ﺋﺌﺸﻪﻥ، ﺋﺎﺗﺎ، ﺗﺎﻣﺎﻕ ﺋﯚﺗﻤﻪﺱ ﺑﻮﻏﯘﺯﯗﻣﺪﺋﻦ ﻫﯧﭽ، ﺋﻪﻳﺌﭗ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﻪﺳﺴﯘﻥ ﻣﯧﻨﺌﯖ ﺑﻮﻳﻨﯘﻣﻨﻰ ﻗﺌﻠﺌﭽ...” ﻗﻮﻏﯘﺷﯘﻧﺪﻩﻙ ﺋﯧﺮﺋﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﭼﺎﻟﻨﺌﯖ ﮊﯛﺭﺋﮕﻰ. ﺑﯘﻟﺒﯘﻝ ﻛﻪﺑﻰ ﺳﺎﻳﺮﺍﭖ ﺗﺌﻨﺪﻯ ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﻏﯧﮋﺋﮕﻰ. ﺋﯧﺮﺋﭗ ﺋﺎﻗﻘﺎﻥ ﮊﯛﺭﺋﮕﺌﺪﻩ ﻏﻪﺯﻩﻝ ﺩﻭﻟﻘﯘﻧﻼﺭ، ﭼﺌﺮﺍﻳﺌﺪﺍ ﺗﺎﻣﺎﻡ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺋﻪﻟﻪﻡ ﺋﯘﭼﻘﯘﻧﻼﺭ... ﻛﯚﺯﻟﺌﺮﺋﺪﺋﻦ ﺗﯚﻛﯜﻟﺪﻯ ﻫﻪﻡ ﺗﺎﻣﭽﺎ-ﺗﺎﻣﭽﺎ ﻳﺎﺷ، ﺗﻪﻟﻤﯜﺭﺩﻯ ﭼﺎﻝ ﻛﯚﻛﻜﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﻪﺱ ﻗﯘﺎﺷ. ﭼﺎﻝ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﺋﺌﻜﻜﻰ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﺑﺎﺷ ﺋﯧﮕﺌﭗ، ﻫﻪﺭ ﺋﺌﻜﻜﺌﺴﻰ ﻛﯚﺯﻟﺌﺮﺋﮕﻪ ﺋﺎﭼﭽﺌﻖ ﻳﺎﺷ ﺋﯧﻠﺌﭗ، ﮊﺋﮕﺌﺘﻠﻪﺭﻧﻰ ﺗﻪﻛﻠﺌﭗ ﻗﺌﻠﺪﻯ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﻗﯧﺸﺌﻐﺎ، ﺳﯚﻳﯜﭖ ﻗﻮﻳﺪﻯ ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﺌﯖﻜﻰ ﻏﻪﻣﻠﺌﻚ ﺑﯧﺸﺌﻐﺎ. ﺋﺎﺗﺌﺪﺍﺭﻟﺌﻖ ﻣﯧﻬﺮﻯ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺳﯧﻠﺌﭗ ﭼﺌﻦ ﺳﺎﻳﻪ، ﺑﺎﺷﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﻣﯘﻧﺪﺍﻕ ﻫﯧﻜﺎﻳﻪ: “... ﺩﻩﻝ ﺑﯘﻧﺌﯖﺪﺋﻦ ﮊﺋﮕﺌﺮﻣﻪ ﮊﺋﻞ ﺋﺌﻠﮕﺌﺮﻯ ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ، ﺳﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﺋﻪﻟﮕﻪ ﻛﯚﭖ ﺯﯗﻟﯘﻡ. ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭﻧﺌﯖ ﺗﻮﺭﺕ ﺧﻮﺗﯘﯕﻬﺎ ﺗﻮﻳﻤﺎﺗﺘﻰ ﻧﻪﭘﺴﻰ، ﭼﯜﻧﻜﻰ ﺋﯚﺯﻯ ﺋﻪﺯﻩﻟﺪﺋﻨﻼ ﺑﯚﺭﺋﻨﺌﯖ ﻧﻪﺳﻠﻰ. ﺧﻪﻟﭙﻪﻣﻨﺌﯖﻜﻰ ﻛﺌﭽﺌﻚ ﺧﻮﺗﯘﻧﻰ “ﭽﺌﺮﺍﻳﻠﺌﻘ” ﺧﺎﻧﺰﺍﺕ، ﻫﻪﭘﺘﺌﺪﻩ ﺑﺌﺮ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﻮﻳﻨﺎﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺷﺎﺕ. ﺑﯘﻧﻰ ﺳﯧﺰﺋﭗ، ﺋﺎﺗﺎﯕ ﺋﯧﻠﻪﻡ ﮊﯛﺭﺋﺪﯗ ﭘﺎﻳﻼﭖ، ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﺑﺌﺮ ﭘﻪﻳﺘﺌﻨﻰ ﻛﯜﺗﺌﺪﯗ ﺋﺎﻳﻼﭖ. ﺑﺌﺮ ﻛﯜﻧﻰ ﻛﻪﭼ ﺷﺎﻣﺪﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ، ﺧﺎﻧﺰﺍﺕ ﺋﯚﻳﺌﮕﻪ، ﻛﻪﭘﺘﯘ ﺑﺌﺮ ﭼﺎﻝ ﺋﺌﻜﻜﻰ ﺋﺎﺗﻨﻰ ﻗﻮﺷﯘﭖ ﻣﻪﭘﺌﮕﻪ. ﺩﺍﺩﺋﺴﺌﻨﺌﯖ ﺗﯘﯘﻗﺴﺌﺰﺩﺋﻦ ﺋﺎﺗﺘﺌﻦ ﮊﺋﻘﺌﻠﺌﭗ، ﺋﯧﻐﺌﺮ ﻫﺎﻟﺪﺍ ﻳﺎﺗﻘﺌﻨﺌﻨﻰ ﺩﻩﭘﺘﯘ ﺳﺌﻘﺌﻠﺌﭗ، ﺋﺎﺗﺌﺴﺌﻨﻰ “ﺌﺴﻼﻡ ﺷﺎﯕﻴﻮ” ﺩﻩﺗﺘﻰ ﺧﺎﻻﻳﺌﻖ، ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭﮔﻪ ﺷﯘﻧﺪﺍﻕ ﻗﺎﺯﺍ ﻛﯧﻠﺌﺸﻰ ﻻﻳﺌﻖ. ﺧﺎﻧﺰﺍﺕ ﺋﺎﯕﻼﭖ ﺗﯧﭙﺌﺮﻻﭘﺘﯘ ﻳﺎﺷ ﺋﯧﭗ ﻛﯚﺯﺋﮕﻪ، ﺷﯘ ﺯﺍﻣﺎﻧﻼ ﻛﯧﺘﺌﭙﺘﯘ ﻫﻪﻡ ﺋﺌﺴﻼﻡ ﻳﯜﺯﺋﮕﻪ. ﺋﺎﻟﺪﺋﺮﺍﺷﺘﺌﻦ ﺋﯧﻴﺘﺎﻟﻤﺎﭘﺘﯘ “ﯘﺯﯗﻥ ﻗﯘﻻﻗﻘﺎ”! ﺑﯘ ﺋﺌﺸﻼﺭﻧﻰ ﺧﻪﯞﻩﺭ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﭼﻮﻻﻗﻘﺎ. ﺋﺎﺗﺎﯕ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺑﯘ ﭘﻪﻳﺘﻨﻰ ﺑﻪﺭﻣﻪﻱ ﻗﻮﻟﺌﺪﺋﻦ، ﺑﺌﺮ ﭘﺎﻧﺎ ﮊﺍﻱ ﺋﺌﺰﻟﻪﭘﺘﯘ ﻫﻪﻡ ﺋﻪﺷﯘ ﻫﻮﻳﻠﺌﺪﺋﻦ. ﺑﯧﺪﻩ ﺑﺎﺳﻘﺎﻥ ﺋﯚﮔﯜﺯﮔﻪ ﺋﯘ ﺋﺎﭘﺘﯘ ﻳﻮﺷﯘﺭﯗﻧﯘﭖ، ﮔﺌﺮﯞﻩﻛﺘﺌﻜﻰ ﻳﻮﻏﺎﻥ ﻟﺌﻤﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﺋﻐﺎ ﻗﻮﯘﭖ. ﺑﺌﻠﺪﯛﺭﻣﻪﻱ ﻳﺎﺳﺎﭖ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻫﻪﻣﻤﻪ ﻳﯧﻘﺌﻨﻰ، ﺩﺋﻘﻘﻪﺕ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻛﯜﺗﯜﭘﺘﯘ ﺋﯘ ﯞﻩﮬﺸﻰ ﺋﯧﻴﺌﻘﻨﻰ. ﺑﺎﺷ ﺗﻮﺧﯘﺩﺍ ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﺋﺎﺗﻨﻰ ﺋﻮﻳﻨﺌﺘﺌﭗ، ﺩﻩﺭﺋﺎ ﻳﺎﺧﺘﺌﻦ ﭼﺌﻘﺌﭗ ﻛﻪﭘﺘﯘ ﻗﺎﻣﭽﺎ ﺳﻮﻳﻠﺌﺘﺌﭗ. ﺑﺎﻏ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﺌﻦ ﻛﺌﺮﺋﭙﺘﯘ ﺋﯘ ﻏﻮﺭﯗﻧﻰ ﺋﯧﭽﺌﭗ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﯘﻧﻰ ﻛﯜﺗﻤﻪﭘﺘﯘ ﻫﯧﭽ ﺧﺎﻧﺰﺍﺩﻩ ﭼﺌﻘﺌﭗ. ﺋﯚﺯﻯ ﭼﯜﺷﯜﭖ، ﺋﯧﺘﺌﻨﻰ ﻫﻪﻡ ﺑﺎﻏﻼﭘﺘﯘ ﭼﻪﺗﻜﻪ، “ﺨﻪﭖ!” – ﺩﻩﭘﺘﯘ ﺋﯘ، ﺳﺎﻗﺎﻝ ﺳﺌﻼﭖ ﺑﯘ ﻗﺌﻠﻐﺎﻥ ﺩﻩﺭﺗﻜﻪ... ﺑﺌﺮ ﻳﯚﺗﺌﻠﺌﭗ، ﺋﯚﺯﺋﻦ ﺗﯜﺯﻩﭖ، ﺋﯚﻳﮕﻪ ﻣﯧﯖﺌﭙﺘﯘ. ﺗﯘﯘﻗﺴﺌﺰﻻ-ﺋﯜﺳﺘﺌﮕﻪ ﻟﺌﻢ ﺩﯛﮔﻠﻪﭖ ﭼﯜﺷﯜﭘﺘﯘ. “ﯟﺍﻱ!..” – ﺩﻩﭘﺘﯘﺩﻩ، ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﻳﯧﺘﺌﭙﺘﯘ. ﺋﺎﺗﻤﯘ ﺋﯜﺭﻛﯜﭖ، ﺗﺌﺰﮔﺌﻦ ﺳﺌﻠﻜﺌﭗ، ﻗﺎﺗﺘﺌﻖ ﺗﯧﭙﺌﭙﺘﯘ. ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺭﻭﺩﯗﭘﺎﻳﻨﺌﯖ ﭼﺌﻘﻤﺎﭘﺘﯘ ﮊﯦﻨﻰ، ﻗﻮﻟﻰ ﺳﯘﻧﯘﭖ، ﺗﯘﻣﺸﯘﻏﺌﺪﺋﻦ ﺋﯧﻘﺌﭙﺘﯘ ﻗﯧﻨﻰ. ﺋﺎﻳﻐﺎﻗﭽﺌﻼﺭ ﺗﺌﻤﺌﺴﻘﺌﻼﭖ ﭘﯜﺗﯜﻥ ﻳﯧﺰﺋﻨﻰ، ﺗﺎﭘﺎﻟﻤﺎﭘﺘﯘ “ﻪﻳﺌﭙﺪﺍﺭﻧﺌﯖ” ﺑﺎﺳﻘﺎﻥ ﺋﺌﺰﺋﻨﻰ. ﺑﺌﺮ ﮊﺋﻞ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺑﯘ ﺳﺌﺮﺋﻨﻰ ﻧﯧﻤﻪ ﺋﯜﭼﯜﻧﺪﯗﺭ، ﺩﻭﺳﺘﯘﻡ ﺋﯧﻠﻪﻡ ﻳﻮﻟﯟﺍﺱ ﺷﯘﻣﻐﺎ ﺋﯧﻴﺘﺌﭗ ﻗﻮﯘﭘﺘﯘ. ﻳﻮﻟﯟﺍﺱ ﻗﺎﯞﺍﻥ ﮊﺋﮕﺌﺮﻣﻪ ﻳﺎﺷ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﯘ ﭼﺎﻏﺪﺍ، ﭼﺎﯕﮕﯘﯕ* ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﺌﺸﻠﻪﺗﺘﻰ ﻫﻪﻡ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺷﺎﯕﻴﻮﺩﺍ. ﻗﺎﺭﺋﻴﯜﺯﻟﯜﻙ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﻳﻮﻟﯟﺍﺱ ﻣﻪﺭﮬﯘﻡ ﺋﺎﺗﺎﯕﻐﺎ، ﻫﺎﮊﻯ ﺩﻭﻏﺎ* ﺋﺎﺭﻗﺌﻠﺌﻖ ﺋﯧﻴﺘﺌﭙﺘﯘ ﺑﺎﻳﻐﺎ. ﺷﯘﻧﺌﯖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻳﺎﻗﯘﭖ ﻟﻮﺯﯗﯕ ﭼﺌﻘﺌﭗ ﻣﻪﻟﺌﮕﻪ، ﮊﺍﻥ ﺩﻭﺳﺘﯘﻣﻨﻰ ﺑﺎﻏﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺩﻩﮬﺸﻪﺕ ﺗﯜﺭﻣﺌﮕﻪ. ﮊﺋﻐﻠﺌﺪﯗﻕ ﺑﺌﺰ، ﻗﺎﺧﺸﺌﺪﯗﻕ، ﻫﯧﭽ ﺑﻮﻟﻤﺌﺪﻯ ﺋﺎﻣﺎﻝ، ﺷﯘﻧﺪﺋﻦ ﺑﯧﺮﻯ ﺋﯚﺗﺘﻰ ﺑﺎﺷﺘﺌﻦ ﻗﺎﻧﭽﻪ ﺳﻮﻏ ﺷﺎﻣﺎﻝ...” ﻫﯧﻜﺎﻳﺌﻨﻰ ﺗﻮﺧﺘﺌﺘﺌﭗ ﭼﺎﻝ ﺩﯦﻤﺌﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﻯ، ﻏﺎﯕﺰﺋﺴﺌﻐﺎ ﺗﺎﻣﺎﻛﺌﻨﻰ ﺋﯘﮔﺌﺘﺌﭗ ﺳﺎﻟﺪﻯ. ﺗﺎﯕ ﻳﻮﺭﯗﺩﻯ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺗﯘﻣﺎﻥ ﺑﺎﺳﺘﻰ ﺋﺎﻟﻪﻣﻨﻰ، ﺋﺎﭼﭽﺌﻖ ﻏﻪﺯﻩﭖ ﻳﯚﮔﻪﭖ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﻗﯧﺮﻯ ﻣﺎﯞﻩﻧﻨﻰ. ﺳﺌﻢ-ﺳﺌﻢ ﻳﺎﻣﻐﯘﺭ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺗﺎﻣﭽﺌﭗ، ﺗﻮﺧﺘﺌﺪﻯ ﺋﻪﻧﺪﻯ، ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﺌﯖﻜﻰ ﺷﺎﯕﻴﻮﻏﺎ ﺯﻭﺭ ﻧﻪﭘﺮﺋﺘﻰ ﻳﺎﻧﺪﻯ. ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﺎﻳﻪﻥ ﻛﯚﺯﻧﻰ ﺋﯜﺯﻣﻪﻱ ﻗﺎﺭﺍﻳﺪﯗ ﺋﺎﯕﺎ، ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺩﺍﯞﺍﻡ ﻗﺌﻠﺪﻯ ﺳﯚﺯﺋﻨﻰ ﻳﻪﻧﻪ: “ﻨﻮﺩﻩﺭ، ﺳﯧﻨﺌﯖ ﺑﺌﺮﮔﻪ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﻳﻮﻟﺪﺍﺷﻠﺌﺮﺋﯖ ﺑﺎﺭ، ﻣﺎﻳﻪﻥ ﺑﺌﻠﻪﻥ، ﺳﺎﻳﺮﺍﻣﺒﺎﻳﺪﻩﻙ ﻗﻮﻟﺪﺍﺷﻠﺌﺮﺋﯖ ﺑﺎﺭ. ﻣﺎﻧﺎ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﮊﺋﮕﺌﺮﻣﻪ ﺗﯚﺭﺕ ﻳﺎﺷﻘﺎ ﻛﺌﺮﺩﺋﯖ ﺳﻪﻥ. ﻳﺎﺧﺸﻰ-ﻳﺎﻣﺎﻥ، ﺋﺎﻕ-ﻗﺎﺭﺋﻨﻰ ﺗﻮﻟﯘﻕ ﺑﺌﻠﺪﺋﯖ ﺳﻪﻥ. ﻳﻮﻗﺴﯘﻝ ﺋﻪﻟﻨﺌﯖ ﺩﯛﺷﻤﺌﻨﺌﻨﻰ ﭘﻪﻗﻪﺕ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﯘﺗﻤﺎ! ﺋﯘ ﮊﯗﺗﻼﺭﻧﺌﯖ ﺷﯘﻣﻠﯘﻏﺌﻨﻰ ﺋﻪﻧﺪﻯ ﺋﯘﻧﯘﺗﻤﺎ! ﺋﺎﺗﺎﯕﻨﺌﯖﻜﻰ ﻗﺎﺗﺌﻠﺌﻐﺎ ﺗﺌﻜﻜﻪﻥ ﻛﯚﺯﯛﯕﻨﻰ، ﺑﻪﻟﻜﻰ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﭘﺎﻳﻼﭖ ﮊﯛﺭﻩﺭ ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﻗﺌﺰﺋﯖﻨﻰ. ﺷﯘﻧﺌﯖ ﺋﯜﭼﯜﻥ، ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ، ﺳﺌﻠﻪﺭ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺋﺌﺘﺘﺌﭙﺎﻕ، ﺯﺍﻟﺌﻤﻼﺭﻏﺎ ﻛﯜﺭﻩﺷ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺑﯧﺮﺋﯖﻼﺭ ﮊﺍﯞﺍﭖ!”- ﭼﺎﻝ ﻏﺎﯕﺰﺋﻨﻰ ﻗﺎﻗﺘﻰ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﺋﺌﻜﻜﺌﻨﭽﻰ ﺗﻮﺧﺘﺎﭖ، ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﻣﺎﻳﻪﻧﻨﻰ ﭼﺌﯖ ﺑﺌﺮﺩﺋﻦ ﻗﯘﭼﺎﻗﻼﭖ. ﺋﺌﻜﻜﻰ ﻳﺎﺷﻨﺌﯖ ﮊﯛﺭﺋﮕﺌﺪﻩ ﮊﻩﯕﮕﺌﯟﺍﺭ ﺗﺌﻠﻪﻙ، “ﻜﯜﺭﻩﺷ!” – ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻣﺎﯞﺯﯗ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﭼﺌﻘﺎﺭﺩﻯ ﭼﯧﭽﻪﻙ. ﺯﻭﺭ ﺧﻮﺷﺎﻟﻠﺌﻖ ﺑﺌﻠﺌﻨﻪﺗﺘﻰ ﭼﺎﻟﻨﺌﯖ ﻛﯚﺯﺋﺪﻩ، ﺋﻮﭼﯘﻕ ﺋﯧﻴﺘﺘﻰ ﻧﻮﺩﻩﺭﮔﻪ ﺋﯘ ﺋﺎﺧﺌﺮ ﺳﯚﺯﺋﺪﻩ: “...ﻏﻪﻡ ﻗﺌﻠﻤﺌﻐﺌﻦ، ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ ﻧﻮﺩﻩﺭ، ﮔﯚﺯﻩﻝ ﻳﺎﺭﺋﯖﺪﺋﻦ، ﺑﺌﻠﺪﺋﻢ ﺳﯧﻨﺌﯖ ﺩﻩﺭﺩﺋﯖﻨﻰ ﻣﻪﻥ ﺋﺎﮬﯘ-ﺯﺍﺭﺋﯖﺪﺋﻦ. ﺑﻪﮔﺰﺍﺩﺋﻠﻪﺭ ﺋﺎﻻﻟﻤﺎﺱ ﻫﻪﻡ ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﻗﺌﺰﺋﯖﻨﻰ، ﺑﯘ ﺗﻮﻏﺮﺋﻠﺌﻖ ﺋﺎﯕﻼ، ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ، ﺋﻪﻧﺪﻯ ﺳﯚﺯﯛﻣﻨﻰ: ﺋﯚﺗﻜﻪﻥ ﺋﺎﺧﺸﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﯘﻡ ﺳﺎﺩﺋﺮ ﻛﯧﻠﺌﭗ ﻣﯘﯕﺪﺍﺷﺘﻰ، ﻗﺌﺰ ﻫﻪﻗﻘﺌﺪﻩ ﺋﺎﺯﺩﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺋﯚﺯﻯ ﺳﯚﺯ ﺋﺎﭼﺘﻰ. ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺳﯧﻨﻰ ﺑﺎﻻﻗﯘﻟﯘﻥ ﻗﺌﻠﻤﺎﻗﭽﻰ ﭘﻪﻗﻪﺕ، ﺑﻪﺷ-ﺋﺎﻟﺘﻪ ﺋﺎﻱ ﺳﻮﺭﺍﻳﺪﯗ ﺋﯘ ﺋﯚﺯﺋﮕﻪ ﻣﯚﮬﻠﻪﺕ. ﭼﯜﻧﻜﻰ، ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ، ﺋﺎﻳﺮﺋﻢ ﻫﻮﮊﺭﺍ ﺳﺎﻟﻤﺎﻗﭽﻰ ﺳﺎﺩﺋﺮ، ﺳﺎﯕﺎ ﻣﻪﻟﯜﻡ، ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻛﯜﭼﻰ ﻳﻪﺗﻤﻪﻳﺪﯗ ﻫﺎﺯﺋﺮ. ﻣﯧﻨﺌﯖ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺋﻪﮬﯟﺍﻟﺌﻤﻤﯘ ﺳﺎﯕﺎ ﺋﺌﺎﻳﻠﺌﻘﻼ، ﺋﯚﺯﻩﯕﻤﯘ ﻫﻪﻡ ﺋﺌﺸﻠﻪﭖ ﻛﻪﻟﺪﺋﯖ ﺑﺎﻏﺎ ﺋﺎﻳﻠﺌﻘﻼ. ﺋﺎﻳﻠﺌﻖ ﭘﯘﻟﯘﯕ ﻗﺎﻣﺪﺍﻣﺎﻳﺪﯗ ﺗﯘﺗﻘﺎﻥ ﺋﯚﻳﯜﯕﻨﻰ، ﻛﯧﭽﻪ-ﻛﯜﻧﺪﯛﺯ ﻳﻪﻳﻤﻪﻥ، ﻧﻮﺩﻩﺭ، ﺳﯧﻨﺌﯖ ﻏﯧﻤﺌﯖﻨﻰ. ﮊﯗﺕ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﺑﺎﻻﻗﯘﻟﯘﻥ ﺑﻮﻟﻐﺎﻥ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺳﻪﻥ، ﺋﯚﻱ ﺩﯦﮕﻪﯕﻪ ﻛﯧﺮﻩﻙ، ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ، ﻗﺎﺯﺍﻥ-ﻗﻮﻣﯘﭼ ﻫﻪﻡ. ﺳﺎﺩﺋﺮﻧﺌﯖﻤﯘ ﻛﯚﯕﻠﺌﺪﻩ ﺷﯘ-ﺋﺎﺳﺎﺳﻰ ﻏﻪﺭﺋﺰﻯ، ﺑﺌﺮﻩ ﻗﯘﺭ ﺋﯚﻱ-ﮊﺍﺑﺪﯗﻕ ﻗﺌﻠﺌﺸ ﺋﺎﺗﺌﻨﺌﯖ ﻗﻪﺭﺯﻯ. ﺩﺍﺭ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﻛﯚﺭﺳﺌﻤﯘ ﻫﻪﻡ ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺋﯚﺯﺋﻨﻰ، ﺑﻪﮔﺰﺍﺩﺋﮕﻪ ﻗﻪﺕﺋﺌﻲ ﺑﻪﺭﻣﻪﺱ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﺌﺰﺋﻨﻰ. ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﭼﻮﻻﻕ ﺗﻮﻳﻤﺌﻐﯘﺭ ﮔﻪﻛﺴﻰ، ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﯕﻬﺎ ﻛﯚﺯﻯ ﭼﯜﺷﺴﻪ، ﻗﻮﻳﻤﺎﻳﺪﯗ ﻧﻪﭘﺴﻰ. ﺋﻪﻧﺪﻯ، ﺋﻮﻏﻠﯘﻡ، ﻳﺎﺭﺋﯖﻨﻰ ﺳﻪﻥ ﻗﺎﭼﯘﺭ ﺋﯘﻧﺌﯖﺪﺋﻦ، ﺋﯚﺯﻩﯕ ﺩﺍﻳﺌﻢ ﻫﻮﺷﺌﺎﺭ ﺑﻮﻟﻐﺌﻦ ﺋﻪﻳﻨﻪ ﺷﯘﻧﺌﯖﺪﺋﻦ. ﻗﺎﺭﺷﻰ ﭼﺌﻘﺴﺎ، ﻛﯜﺭﻩﺷ ﻗﺌﭗ ﺋﺎﻝ ﺳﯚﻳﮕﺌﻨﺌﯖﻨﻰ ﺳﻪﻥ، ﺷﻪﺭﻩﭖ ﺩﻩﭖ ﺑﺌﻞ، ﻣﻮﺷﯘ ﻳﻮﻟﺪﺍ ﺋﯚﻟﮕﺌﻨﺌﯖﻨﻰ ﺳﻪﻥ!...”- ﭼﺎﻝ ﺳﯚﺯﺋﻨﻰ ﺋﺎﺧﺌﺮﻟﺌﺘﺌﭗ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﭼﻮﯕ ﻧﻪﭘﻪﺱ، ﻧﻮﺩﻩﺭ ﭘﯜﺗﯜﻥ ﻛﯜﭼﻰ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﺯﻩﺑﻪﺭﺩﻩﺱ. *** ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﭘﻮﻻﺕ ﻗﺌﻠﺌﭽ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﻗﻮﻟﺌﻐﺎ، ﻗﺎﺗﻨﺎﺷﻘﺎﻧﺪﻯ ﺋﯘﻟﯘﻕ “ﺘﻪﻳﭙﺌﻨ” ﻗﻮﺯﻏﺌﻠﺌﯖﺌﻐﺎ! ﺷﯘ ﯞﺍﻗﺘﺌﺪﺍ ﺋﯘ ﮊﺋﮕﺌﺮﻣﻪ ﺋﯜﭼﻜﻪ ﺋﯘﻻﺷﻘﺎﻥ. ﻫﺎﺯﺋﺮ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺋﺎﺗﻤﺌﺸ ﺋﺎﻟﺘﻪ ﻛﯚﺯﻯ ﺗﻮﻻﺷﻘﺎﻥ... ﺑﺌﺮﺍﻕ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻗﻪﻟﺒﻰ ﻛﯜﭼﻠﯜﻙ، - ﻗﯧﺮﻯ ﺋﺌﺲﻳﺎﻧﻜﺎﺭ، ﺷﯘﻧﺌﯖ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺋﻮﻏﻠﺌﻤﯘ ﺑﺎﺗﯘﺭ ﮊﻩﯕﮕﺌﯟﺍﺭ... ------ * ﺋﻪﺭﺧﺎﻥ---ﺧﺌﺘﺎﻱ ﺧﻪﻟﻘﺌﻨﺌﯖ ﺩﺍﯕﻠﺌﻖ ﻧﺎﺧﺸﺌﺴﻰ. * ﺋﯘﺯﯗﻥ ﻗﯘﻻﻕ – (ﻗﺎﺯﺍﻗﭽﻪ ﺋﺌﺒﺎﺭﻩ) ﺳﯚﺯ ﺗﻮﺷﯘﻏﯘﭼﻰ، ﺋﺎﻳﻐﺎﻗﭽﻰ. * ﭼﺎﯕﻐﯘﯕ – ﺋﺎﻳﻠﺌﻖ ﻣﺎﻻﻱ (ﻳﺎﻟﻼﯕﻬﯘﭼﻰ). * ﺩﻭﻏﺎ – ﭘﻮﻣﯧﺸﺌﻜﻼﺭﻧﺌﯖ ﺩﯦﺨﺎﻧﭽﺌﻠﺌﻖ ﺋﺌﺸﺌﻨﻰ ﺑﺎﺷﻘﯘﺭﻏﯘﭼﺌﺴﻰ. ﺗﯚﺭﺗﺌﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﭼﯧﻠﺌﺸ ﺑﺎﺭﺍﻗﺴﺎﻧﻠﺌﻖ ﺋﺌﯘﻝ ﺋﯧﻴﻰ. ﺋﺌﻠﻰ ﺑﻮﻳﺌﺪﺍ، ﻗﯘﻡ ﺋﺎﺭﺷﺎﯕﻨﺌﯖ ﻗﺌﺰﺋﭗ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﮊﺋﻠﻠﺌﻖ ﺗﻮﻳﺌﺪﺍ. ﭼﯧﻠﺌﺸ، ﺑﻪﻳﮕﻪ، ﺋﻮﻏﻼﻕ ﺗﺎﺭﺗﺌﺸ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﺋﻮﯘﻥ-ﻛﯜﻟﻜﻪ، ﺋﻪﻳﺸﻰ-ﺋﺌﺸﺮﻩﺕ ﺗﻮﻟﯘﭖ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ. ﻫﻪﻣﻤﻪ ﺋﻪﺗﺮﺍﭖ ﻗﺌﺰﺋﻞ-ﮊﺋﺎ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺭ ﻛﯚﺯﮔﻪ، ﮊﺋﻠﺪﺍ ﺑﺌﺮﻻ ﮊﺍﻥ ﻛﺌﺮﻩﺗﺘﻰ ﺑﯘ ﺩﺍﻻ-ﺗﯜﺯﻏﻪ. ﺑﺎﻳﻼﺭ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻫﻪﻣﻤﻪ ﻧﻪﺭﺳﻪ ﺗﯧﭙﺌﻼﺭ ﻣﯘﻧﺪﺍ، ﻛﻪﻣﺒﻪﻏﻪﻟﻠﻪﺭ ﺗﯚﺷﻨﻰ ﺋﯧﭽﺌﭗ، ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺍﺭ ﻗﯘﻣﺪﺍ. ﺑﻪگ ﺯﺍﻟﺌﻤﻼﺭ ﭼﯧﺪﺋﺮﻻﺭﺩﺍ ﺋﻮﻳﻨﺎﺭ ﻗﺌﻤﺎﺭﻧﻰ، ﺑﻪﺯﺋﻠﺌﺮﻯ ﺳﯚﻳﻪﺭ ﺳﻪﺗﻪﯕ – “ﻜﯚﺯﻯ ﺧﯘﻣﺎﺭﻧﺌ”، ﻫﻪﺭ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﻪ ﻗﺎﻳﻨﺎﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﻧﻪﻏﻤﻪ ﯞﻩ ﻧﺎﯞﺍ، ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺗﻮﻟﯘﭖ-ﺗﺎﺷﻘﺎﻥ ﭼﻪﻛﺴﺌﺰ ﻛﻪﯕ ﺩﺍﻻ. ﺑﺌﺮﻯ ﻣﺎﺧﺘﺎﺭ ﺋﺎﺷﻠﻪﯕﭙﯘﯕﻨﺌﯖ ﺑﺎﺷ ﺳﺌﺮﻛﺌﺴﺌﻨﻰ. “ﻤﯘﺯﺩﺍﯞﺍﻧﻨﺌﯖ – ﻣﯘﺯﻯ ﺑﯘ!” ﺩﻩﭖ، ﭼﺌﻘﺴﺎ ﺩﻭﻏﺎﭘﭽﻰ، “ﻘﻴﻨﺌﯖ ﮔﯚﺷﻰ – ﮔﺌﭽﭽﺌﺪﻩ ﻣﺎﻱ!..” ﺩﻩﻳﺪﯗ ﻛﺎﯞﺍﭘﭽﻰ. ﺑﺌﺮ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﻪ ﻣﻪﺩﺩﺍﮬ ﺋﻮﻗﺎﺭ ﺭﯗﺳﺘﺌﻤﻰ-ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ. ﺑﺌﺮ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﻪ ﻫﻮﺭﻯ ﭼﺌﻘﺌﭗ ﻛﯚﺗﺌﺮﺋﻠﻪﺭ ﻗﺎﺳﻘﺎﻥ. ﺑﺌﺮ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﻪ ﻏﻪﺯﻩﻝ ﺋﯧﻴﺘﺎﺭ ﯞﻩﻳﺮﺍﻧﻪ ﺋﺎﺷﺌﻖ، ﺗﻮﭖ-ﺗﻮﭖ ﺑﻮﻟﯘﭖ، ﺩﻭﻟﻘﯘﻧﻠﺌﻨﺎﺭ ﻣﻪﻳﺪﺍﻧﺪﺍ ﺧﻪﻟﺌﻖ. ﻣﻪﻳﺪﺍﻥ ﺋﺎﺭﺍ ﺋﻪﻝ ﻛﯚﺯﺋﻨﻰ ﺑﺎﻏﻼﻳﺪﯗ – ﺳﻪﺭﮔﺎ، (ﺑﺌﺮ ﻣﺌﻨﯘﺗﺘﺎ ﺗﯜﺭﻟﯜﻙ ﺗﺎﻣﺎﻕ ﻗﺌﻠﺌﺪﯗ ﺗﻪﻳﺎﺭ). ﺋﺎﻟﻤﺎﺷ ﻛﺌﻴﺌﻢ ﻛﺌﻴﺌﭗ ﺋﯧﻠﺌﭗ، ﻣﻮﻟﻼﻗﭽﻰ-ﺩﻩﺭﯞﺍﺯ، ﺋﯧﮕﺌﺰ ﭼﺌﻐﺮﺋﻖ ﺋﯜﺳﺘﺌﺪﻩ ﺋﯘ ﻗﺌﻠﺌﺪﯗ ﭘﻪﺭﯞﺍﺯ. ﺑﺌﺮ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﻪ ﺳﻮﻗﯘﺷﺘﯘﺭﺍﺭ ﻗﻮﺷﻘﺎﺭﻧﻰ ﺑﻪﮔﻠﻪﺭ، “ﺘﺎﻣﺎﺷﺌﻨﻰ...” ﺗﻪﺗﯜﺭ ﻛﯚﺭﻩﺭ ﺋﺎﻳﺮﺋﻢ ﺑﻪﯕﮕﺌﻠﻪﺭ. ﺑﺌﺮ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﻪ ﻛﺌﺘﺎﭖ ﺋﯧﭽﺌﭗ، ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺍﺭ ﭘﺎﻟﭽﻰ، ﺑﯘﻧﺌﯖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﻪﻟﻨﻰ ﺋﺎﻟﺪﺍﺭ ﻗﺎﻧﭽﻪ ﻳﺎﻟﻐﺎﻧﭽﻰ... ﻣﯘﻧﺪﺍ ﮊﯛﺭﻩﺭ ﻗﺌﺰ-ﮊﯗﮔﺎﻧﻼﺭ ﭘﻪﺭﻩﻧﮋﻯ ﭘﯜﺭﻛﺌﻨﺌﭗ، ﺑﻪﺯﺋﻠﺌﺮﻯ ﻗﺎﭼﺎﺭ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻛﻪﭘﺘﻪﺭﺩﻩﻙ ﺋﯜﺭﻛﯜﭖ. ﭼﯜﻣﭙﻪﺭﺩﺋﺪﻩ ﭘﯜﺗﯜﻥ ﺋﻪﺗﺮﺍﭖ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺭ ﻏﯘﯞﺍ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﻳﺎﺭﻯ ﺑﺌﻠﺌﻨﻪﺭ “ﺘﻮﯞﯞﺍ!” ﻳﺎﺭﻯ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﯘﭼﺮﺋﺸﺌﺪﯗ ﭘﻪﻳﺘﺌﻨﻰ ﺗﺎﭘﺴﺎ، ﺋﺎﻣﻤﺎ ﺋﯘﻻﺭ ﺳﯚﺯﻟﺌﺸﻪﻟﻤﻪﺱ ﺋﻪﺭﻛﺌﻦ، ﻛﻪﯕ-ﺗﺎﺷﺎ. *** ﻛﯜﻥ ﺋﯧﮕﺌﻠﺌﭗ، ﭘﯧﺸﺌﻦ ﺑﻮﻟﯘﭖ “ﻘﺎﻳﻨﺌﺪﻯ ﺋﻮﯘﻧ”، ﺷﻪﮬﻪﺭ ﻳﺎﻗﺘﺌﻦ ﻛﯚﺗﯜﺭﯛﻟﺪﻯ ﻗﺎﭖ-ﻗﺎﺭﺍ ﻛﯘﯘﻥ. ﺑﺌﺮ ﻫﺎﺯﺍﺩﺍ ﮊﺍﻟﻼﺗﻼﺭﻧﻰ ﺳﯧﻠﺌﭗ ﻛﻪﻳﻨﺌﮕﻪ، ﺩﻭﺗﻪﻱ-ﺷﻪﯕﻪﻥ، ﺩﺍﺭﺋﻨﻼﺭﻣﯘ ﭼﺌﻘﺘﻰ ﺳﻪﻳﻠﺌﮕﻪ. ﮊﻭ* ﺋﯜﺳﺘﺌﺪﻩ ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺩﻭﺗﻪﻱ ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺍﺭ ﺑﯘﺗﺘﻪﻙ، ﭘﺌﻠﺪﺋﺮﻻﻳﺪﯗ ﮊﯗﻣﯘﻙ ﻛﯚﺯﻯ ﻧﯘﺭﺳﺌﺰ ﭼﺌﺮﺍﻗﺘﻪﻙ. ﺋﺎﻱ ﮔﯜﻟﻰ ﺑﺎﺭ ﻗﺎﺭﺍ ﺗﻮﮔﺎ ﭼﺎﭘﺎﻧﻨﻰ ﻛﺌﻴﺌﭗ، ﺳﯧﺮﺋﻖ ﺋﯧﻴﺌﻖ ﺗﯧﺮﺋﺴﺌﮕﻪ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﻳﯚﻟﺌﻨﺌﭗ. ﺋﻪﭘﺌﻴﯜﻥ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺯﻩﮬﻪﺭﻟﻪﯕﻪﻥ ﺗﯧﻠﻪﺗﻰ ﺳﯚﺭﯛﻥ، ﺑﻮﻳﻨﻰ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻗﺎﻗﺌﺮﻻﺭﺩﻩﻙ، ﻛﺎﻟﭙﯘﮔﻰ ﻗﯧﻠﺌﻦ. ﺑﯧﺸﺌﻐﺎ ﺋﯘ ﻛﺌﻴﺌﭗ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﺋﯘﺯﯗﻥ ﻣﻮﺯﺋﻨﻰ* ﻗﺎﺩﺍﭖ ﺋﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﯜﺳﺘﺌﮕﻪ ﻫﻪﻡ ﻣﻪﯕﺴﻪﭖ ﺗﻮﺯﺋﻨﻰ* ﺋﻪﻣﻪﻟﺪﺍﺭﻻﺭ ﻗﺎﺭﺷﻰ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﺋﺎﺗﺌﺪﯗ ﭘﻮﻧﻰ، ﺧﻪﻧﺴﯘ، ﺋﯘﻳﻐﯘﺭ ﻳﻮﻗﺴﯘﻟﻠﺌﺮﻯ ﻛﯚﺗﻪﺭﮔﻪﻥ ﮊﻭﻧﻰ. ﮊﻭﻧﺌﯖ ﺋﺌﻜﻜﻰ ﺗﻪﺭﺋﭙﺌﺪﻩ ﺋﻮﻧﻼﭖ ﻳﺎﻳﺌﻼﺭ، ﺩﻭﺗﻪﻱ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻣﺎﯕﺎﺭ ﺑﺌﻠﻠﻪ ﺳﯧﻠﺌﭗ ﺳﺎﻳﺌﻼﺭ. ﻗﺎﻧﻠﺌﻖ ﺋﺌﻼﻥ ﻗﺎﻣﭽﺌﺴﺌﻨﻰ ﺋﻮﻳﻨﺌﺘﺎﺭ ﮊﺍﻟﻼﺕ، ﮊﻭ ﻛﯚﺗﻪﺭﮔﻪﻥ ﻣﯧﻬﻨﻪﺗﻜﻪﺷﻠﻪﺭ ﻗﺌﻠﺌﺪﯗ ﭘﻪﺭﺋﺎﺕ. ﺑﺎﻱ، ﻓﯧﻮﺩﺍﻝ، ﭘﻮﻣﯧﺸﺌﻜﻼﺭ ﻗﻮﺷﺘﯘﺭﯗﭖ ﻗﻮﻟﻨﻰ، “ﯘﻟﯘﻗﻼﺭﻏﺎ!” ﺑﺎﺷ ﻗﻮﯘﺷﯘﭖ، ﺑﻮﺷﺌﺘﺎﺭ ﻳﻮﻟﻨﻰ. ﻣﺎﯕﺪﻯ ﺋﯘﻻﺭ ﺧﺎﺱ ﻳﺎﺳﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﺎﺯﺍﺩﻩ ﺋﯚﻳﮕﻪ، ﺋﻪﻝ ﻗﯧﻨﺌﺪﺋﻦ ﺑﻮﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﯘ “ﻘﺌﺰﺋﻞ ﭼﯧﺪﺋﺮﮔﻪ”. ﺋﯘﻻﺭ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺋﯘﺳﺴﯘﻝ ﺋﻮﻳﻨﺎﺭ، “ﻘﺎﻧﭽﻪ ﺳﻪﺗﻪﯕﻠﻪﺭ، ﻗﺎﻧﭽﻪ ﮔﯚﺯﻩﻝ، ﻗﺎﻧﭽﻪ ﻧﺎﺯﯗﻙ ﻗﺎﻧﭽﻪ ﺳﻪﻧﻪﻣﻠﻪﺭ...” ﺗﻮﭘﻨﻰ ﻳﯧﺮﺋﭗ ﭼﺌﻘﺌﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺑﺌﺮ ﻗﺎﯞﯗﻝ ﮊﺋﮕﺌﺖ، ﺑﯧﺸﺌﺪﺍ ﺋﺎﻕ ﻗﺎﻟﭙﺌﻐﻰ ﺑﺎﺭ ﮔﻮﺎﻛﻰ ﺑﯜﺭﻛﯜﺕ. ﺑﻪﺳﺘﻰ ﺗﻮﻟﯘﻕ، ﺑﯘﻏﺪﺍﻱ ﺋﯚﯕﻠﯜﻙ، ﺑﻮﻱ ﺗﯘﺭﻗﻰ ﺋﻮﺭﺗﺎ، ﮔﺎﯕﮕﯘﯕﻼﺭﺩﻩﻙ ﺋﯘﻧﺌﯖﻤﯘ ﻫﻪﻡ ﺑﯧﻠﺌﺪﻩ ﭘﻮﺗﺎ. ﺷﺌﺮﻏﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﺷ ﻛﯚﻛﺮﺋﮕﻰ ﻛﻪﯕ، ﻗﻮﻟﻠﺌﺮﻯ ﻛﯜﭼﻠﯜﻙ، ﻛﯚﺯﻟﺌﺮﺋﺪﺋﻦ ﭼﺌﻘﺌﭗ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﺑﺎﻳﻼﺭﻏﺎ ﺋﯚﭼﻠﯜﻙ. ﺑﻪﺩﻩﻧﻠﺌﺮﻯ ﺋﻪﻣﮕﻪﻙ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﭼﺌﻨﺌﻘﻘﺎﻥ-ﻗﺎﺗﻘﺎﻥ، ﻛﺌﭽﺌﻜﻜﺌﻨﻪ ﻗﺎﺭﺍ ﺑﯘﺭﺗﻰ ﺋﻪﻧﺪﻯ ﺧﻪﺕ ﺗﺎﺭﺗﻘﺎﻥ، ﻳﯧﺘﺌﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﻣﻪﻳﺪﺍﯕﻬﺎ ﺋﯘ ﺋﻪﺭﻛﺌﻦ ﻣﯧﯖﺌﺸﺘﺎ، ﺑﻪﻟﻜﻰ ﻣﻮﺷﯘ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﭼﯜﺷﺴﻪ، ﻳﯧﯖﻪﺭ ﭼﯧﻠﺌﺸﺘﺎ. ﻗﻪﻳﺴﻪﺭﻟﻪﺭﺩﻩﻙ ﻗﺎﺭﺍﺗﺘﻰ ﺋﯘ ﺋﻪﺭﻛﺌﻦ ﻛﯧﺰﺋﭗ، ﺗﯘﺭﺍﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺑﺌﺮ ﻧﻪﺭﺳﺌﻨﻰ ﮊﯛﺭﺋﮕﻰ ﺳﯧﺰﺋﭗ. ﮊﺋﮕﺌﺖ ﺧﻪﻟﺌﻖ ﺩﻭﻟﻘﯘﻧﺌﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﮊﺋﻢ، ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺋﯚﺗﻜﯜﺭ ﻛﯚﺯﻟﺌﺮﺋﮕﻪ ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﻪﺱ ﻫﯧﭽ ﻛﺌﻢ... ﺋﺎﺯﺩﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﺋﯚﺯﺋﻨﻰ ﺋﻮﯕﺸﺎﭖ، ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﺘﺌﻜﻰ ﯞﺍﯕ-ﭼﯘﯕﻨﻰ ﺗﺌﯖﺸﺎﭖ. ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﻗﺎﻳﻨﺎﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺩﻭﻟﻘﯘﻧﻰ، ﻛﯚﻳﺪﯛﺭﻩﺗﺘﻰ ﭘﯧﺸﺎﻧﺌﻨﻰ ﻛﯜﻧﻨﺌﯖ ﻳﺎﻟﻘﯘﻧﻰ. ﺋﺎﺭﻗﺌﺴﺌﺪﺍ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﺎﻳﻪﻥ ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﻰ ﺗﻮﻧﯘﭖ، ﺗﻮﭖ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻛﯚﺯﺋﻨﻰ ﮊﯗﻣﯘﭖ. ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺩﻩﺭﺭﯗ ﺳﺌﻼﭖ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﻗﻮﻟﺌﻨﻰ، ﺑﺌﻠﺌﭗ ﻗﯧﻠﺌﭗ، ﺋﺎﺳﺘﺎ ﭼﺌﻤﺪﺍﭖ ﻗﻮﻳﺪﻯ ﺑﯘﺭﻧﺌﻨﻰ. ﻫﻪﺭ ﺋﺌﻜﻜﺌﺴﻰ ﻛﯜﻟﯜﭖ ﻛﯧﺘﺌﭗ، ﻛﯚﺭﯛﺷﺘﻰ ﺧﻮﺷﺎﻝ، ﺷﯘ ﭼﺎﻏ ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﻰ ﻏﺌﻞ-ﭘﺎﻝ. ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﻳﯧﯖﻰ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﯜﺯﺋﻨﻰ ﺋﯧﺘﺌﭗ، ﺋﯧﻐﺌﺮ ﭼﺎﻣﺪﺍﭖ ﻛﯧﻠﻪﺭ ﻗﯘﻣﺪﺍ ﺋﺎﻳﺌﻐﻰ ﭘﯧﺘﺌﭗ. ﺋﺎﺧﺌﺮ ﺋﯘﻻﺭ ﺑﺌﺮ-ﺑﺌﺮﻯ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺗﯧﭙﺌﺸﺘﻰ، “ﮋﯛﺭ، ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﻥ!” – ﺩﻩﭖ، ﭼﯧﻠﺌﺸﻘﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻛﯧﺘﺌﺸﺘﻰ... ﻛﯜﻥ ﺗﯚﯞﻩﻧﻠﻪﭖ، ﺳﺎﻟﻘﺌﻦ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﻘﺎ، ﺋﻪﻝ ﺗﻮﭘﻠﺌﻨﺌﭗ ﺋﺎﻗﺎﺭ ﺳﻪﻟﺪﻩﻙ ﭼﻮﯕ ﭼﯧﻠﺌﺸ ﻳﺎﻗﻘﺎ. ﻣﻪﻳﺪﺍﻧﻨﻰ ﻛﻪﯕ ﺩﺍﺋﺮﻩ ﻗﺌﭗ، ﻣﺌﯖﻠﺌﻐﺎﻥ ﺋﺎﺩﻩﻡ، ﭘﺎﻟﯟﺍﻧﻼﺭﻧﺌﯖ ﭼﯧﻠﺌﺸﺌﻨﻰ ﻛﯜﺗﻪﺗﺘﻰ ﺷﯘ ﺩﻩﻡ. ﺑﺌﺮﺋﻨﭽﻰ ﺑﻮﭖ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻨﺌﯖ – ﻳﻮﻟﯟﺍﺱ ﭘﺎﻟﯟﺋﻨﻰ، ﻛﺌﻴﺌﭗ ﭼﺌﻘﺘﻰ ﻣﻪﻳﺪﺍﯕﻬﺎ ﺋﯘ ﻳﺎﻏﺎﻕ ﺷﺎﻟﯟﯗﺭﻧﻰ. ﺋﯘ ﮔﻪﯞﺋﺮﻟﺌﻚ ﺋﯧﮕﺌﺰ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ، ﺧﺎﻣﺴﯧﻤﺌﺰ ﺋﯧﺪﻯ. ﺗﺌﻨﺌﻐﺌﺪﺋﻦ ﻛﯧﻠﺌﭗ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﻗﺌﻤﺌﺰﻧﺌﯖ ﻫﺌﺪﻯ. ﺋﺎﯕﺎ ﻗﺎﺭﺷﻰ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﭼﯜﺷﻤﻪﻙ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﭼﯧﻠﺌﺸﻘﺎ، ﺋﺎﺗﺌﺴﺌﻨﺌﯖ ﻛﺎﺗﺌﻠﺌﺪﺋﻦ ﻗﺌﺴﺴﺎﺱ ﺋﯧﻠﺌﺸﻘﺎ... ﺳﺎﻳﺮﺍﻣﺒﺎﻱ ﮊﺋﻢ ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺍﺗﺘﻰ ﻗﺎﭘﺌﻐﺌﻦ ﺗﯜﺭﯛﭖ، ﺋﯘ ﺋﯧﻠﺌﺸﺌﭗ ﺑﺎﻗﻤﺎﻕ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﻳﻮﻟﯟﺍﺳﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ. ﻣﺎﻳﻪﻧﻨﺌﯖﻜﻰ ﺗﻮﻣﯘﺭﻟﺌﺮﻯ ﻛﯚﭘﺘﻰ ﺋﯚﭼ ﺑﺌﻠﻪﻥ، ﺋﯚﺯ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ ﺷﯘﻡ ﻗﺎﯞﺍﻧﻨﻰ ﺋﯘﺭﺍﺭ ﻣﯘﺷ ﺑﺌﻠﻪﻥ. ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﻛﯜﭼﻠﯜﻙ ﻗﻮﻟﻠﺌﺮﺋﻨﻰ ﭘﺎﺗﯘﺭﺩﻯ ﻗﯘﻣﻐﺎ، ﺋﯚﺯﻯ ﺗﺎﻣﺎﻡ ﻧﻪﭘﺮﻩﺕ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻗﺎﺭﺍﺭ ﻣﻪﻝﺋﯘﯕﻬﺎ! ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺩﻩﺭﺭﯗ ﺩﻭﻣﺘﻠﺌﺮﺋﻨﻰ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﺧﺎﺗﺌﺮﮊﻩﻡ، ﺋﺎﻟﺪﻯ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﯚﺯﻯ ﭼﯜﺷﻤﻪﻙ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﻣﯘﺳﺘﻪﮬﻜﻪﻡ، “ﻘﯧﻨﻰ، ﭘﺎﻟﯟﺍﻥ ﺑﻮﻟﺴﺎ، ﭼﺎﭘﺴﺎﻥ ﭼﺌﻘﺴﯘﻥ ﻣﻪﻳﺪﺍﯕﻬﺎ!” – ﺩﻩﭖ، ﯞﺍﻗﺌﺮﺋﺪﻯ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﺋﯚﺯﻯ ﻫﻪﺭ ﻳﺎﯕﻬﺎ. ﻫﯧﭽ ﺑﺌﺮ ﻛﺌﺸﻰ ﭼﺌﻘﺎﻟﻤﺌﺪﻯ ﻳﻮﻟﯟﺍﺳﺘﺌﻦ ﭼﯚﭼﯜﭖ، ﻏﻪﺯﻩﭘﻠﻪﯕﻪﻥ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺗﯘﺭﺩﻯ ﺋﻮﺭﻧﺌﺪﺋﻦ ﺋﺌﺮﻏﺌﭗ. ﺋﯘﻧﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ، ﺋﻪﯕﮕﻪ ﭼﻮﻻﻕ ﺯﺍﯕﻠﺌﻖ ﺋﺎﺭﺋﻼﺷ، ﻳﻮﻟﯟﺍﺳﯟﺍﻳﻐﺎ ﻛﯚﺯﻧﻰ ﻗﺌﺴﺌﭗ، ﺋﯧﺘﺌﭗ ﻗﻮﻳﺪﻯ ﻗﺎﺷ. ﺷﻪﯕﮕﻪﻥ، ﺩﺍﺭﺋﻦ، ﺩﻭﺗﻪﻱ،ﻟﻮﺯﯗﯕ ﻗﺎﺭﺍﺗﺘﻰ ﮊﯗﺗﺘﻪﻙ، ﻛﻪﯕ ﻣﻪﻳﺪﺍﯕﻬﺎ ﭼﺌﻘﺘﻰ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺋﯧﺘﺌﻠﺌﭗ ﺋﻮﻗﺘﻪﻙ، ﺋﺌﻜﻜﻰ ﭘﺎﻟﯟﺍﻥ ﺑﺌﺮﺩﺋﻨﻼ ﭼﺌﯖ ﺗﯘﺗﯘﺷﯘﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺑﺌﺮ-ﺑﺌﺮﺋﻨﻰ ﻫﻪﺭ ﺗﻪﺭﻩﭘﻜﻪ ﺋﯧﺘﺌﺸﺌﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﻛﻪﻣﺒﻪﻏﻪﻟﻠﻪﺭ ﺋﯘﺗﯘﻕ ﺗﺌﻠﻪﺭ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﻧﻮﺩﻩﺭﮔﻪ، ﻣﻪﺩﻩﺕ ﺗﺌﻠﻪﺭ، ﻗﯘﯞﻩﺕ ﺗﺌﻠﻪﺭ ﻛﻪﮬﺮﺋﻤﺎﻥ ﺋﻪﺭﮔﻪ. ﭼﺌﻦ ﺩﻭﺳﺘﻠﺌﺮﻯ ﻏﻪﺯﻩﭖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺗﺌﺘﺮﻩﺗﺘﻰ ﻗﺎﻳﻨﺎﭖ، ﺑﻪﮔﺰﺍﺩﺋﻠﻪﺭ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﻣﯘﻧﺪﺍ ﺗﺌﻠﺌﻨﻰ ﭼﺎﻳﻨﺎﭖ. ﻗﺌﺰﺋﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﭼﯧﻠﺌﺸ ﺭﺍﺳﺎ ﺋﻮﯞﮊﺋﻐﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ، ﻫﻪﻣﻤﻪ ﻗﺎﺭﺍﺭ ﺑﺌﺮ ﻧﯘﻗﺘﺌﻐﺎ ﺩﺋﻘﻘﻪﺕ ﻛﯚﺯ ﺳﯧﻠﺌﭗ، ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻧﻤﯘ ﺑﺌﺮ ﺑﯘﻟﯘﯕﺪﺍ ﺩﻭﺳﺘﻠﺌﺮﻯ ﺑﺌﻠﻪﻥ، ﻏﻪﻟﺌﺒﺌﻴﻪﺕ ﺗﺌﻠﻪﺭ ﻳﺎﺭﻏﺎ ﮊﯛﺭﺋﮕﻰ ﺑﺌﻠﻪﻥ... ﺑﺌﺮ ﯞﺍﻗﺌﺘﺘﺎ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﻳﻮﻟﯟﺍﺳﻨﻰ ﮊﯗﻟﯘﭖ، ﻏﻪﺯﻩﭖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻣﺌﻘﻼﯞﻩﺗﺘﻰ ﺑﯧﺸﺌﭽﻪ ﺋﯘﺭﯗﭖ. ﻳﺎﯕﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﻛﯧﻴﻘﺎﺱ-ﭼﯘﻗﺎﻥ ﻣﻪﻳﺪﺍﻥ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ، ﺷﺎﺗﻠﺌﻖ ﺗﺎﺷﺘﻰ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻫﻪﺭ ﺑﺌﺮ ﻛﺌﺸﺌﺪﻩ. ﻳﻮﻟﯟﺍﺳﻨﺌﯖﻜﻰ ﺋﺎﻏﺰﻯ-ﺑﯘﺭﻧﻰ ﻣﺎﻛﭽﺌﻴﺌﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻨﺌﯖ ﮊﯗﻣﯘﻙ ﻛﯚﺯﻯ ﭼﻪﻛﭽﺌﻴﺌﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺩﺍﺭﺋﻨﻨﺌﯖﻤﯘ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﻗﻮﻟﺌﺪﺋﻦ ﻫﺎﺳﺎ، ﺋﻪﻣﮕﻪﻛﭽﺌﻠﻪﺭ ﻛﯜﻟﯜﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﻪﺭﻛﺌﻦ، ﻛﻪﯕ ﺗﺎﺷﺎ. ﮊﻭ* ---- ﺩﻭﺗﻪﻱ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻳﺎﺳﺎﻟﻐﺎﻥ ﻣﻪﺧﺴﯘﺱ ﻳﺎﻏﺎﭼ ﺗﻪﺧﺖ ﻣﻮﺯﺍ* --- ﺑﺎﺷ ﻛﺌﻴﺌﻢ ﺗﻮﺯ* --- ﺋﯘﺯﯗﻥ ﻗﯘﻳﺮﯗﻗﻠﯘﻕ ﭼﺌﺮﺍﻳﻠﺌﻖ ﻗﯘﺷ. ﻣﻪﻧﮋﺋﻦ ﺧﺎﻧﻠﺌﻐﺌﻨﺌﯖ ﺩﻭﺗﻪﻳﻠﺌﺮﻯ ﻣﻪﻧﺴﻪﭖ ﺑﻪﻟﮕﯜﺳﻰ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﺗﻮﺯﻧﺌﯖ ﻗﯘﻳﺮﯗﻏﺌﻨﻰ ﺑﺎﺷ ﻛﺌﻴﺌﻤﺌﻐﺎ ﻗﺎﺩﺍﭖ ﺋﺎﻻﺗﺘﻰ. *** ﺑﻪﺷﺌﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﺩﺍﻻﺩﺋﻜﻰ ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺋﺎﻟﺘﯘﻥ ﻛﯜﺯ ﻫﻪﻡ ﻳﯧﺘﺌﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﺋﻮﺭﯗﻟﺪﻯ ﺑﯘﻏﺪﺍﻱ، ﺑﯘﻏﺪﺍﻳﻠﺌﻘﺘﺎ ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﮊﯛﺭﻩﺭ ﺑﯚﺩﯛﻧﻪ، ﺗﻮﺭﻏﺎﻱ. ﺳﯧﺮﺋﻖ ﺋﻪﺗﻠﻪﺱ ﻛﯚﻳﻨﻪﻙ ﻛﺌﻴﺌﭗ، ﺋﯧﺘﺌﺰ-ﺋﯧﺮﺋﻘﻼﺭ، ﭘﺌﺸﺌﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﻛﻪﻧﮋﻩ ﺗﻪﺭﮔﻪﻥ ﮔﯚﻟﻪﯕ، ﺗﯧﺮﺋﻘﻼﺭ. ﭘﯜﺗﯜﻥ ﻳﯧﺰﺍ ﺧﻪﻟﻘﻰ ﻳﺎﻣﺮﺍﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺋﯧﺘﺌﺰﻏﺎ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﯧﺘﺌﺰ ﻗﻮﻳﻨﻰ ﺯﺍﺭﺩﯗﺭ ﮊﯗﮔﺎﻥ ﯞﻩ ﻗﺌﺰﻏﺎ. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﺷﯘﻧﺪﺍ ﺑﺌﺮ ﺗﯜﺭﻛﯜﻡ ﮊﯗﺕ ﺑﻪگ-ﻓﯧﻮﺩﺍﻟﻼﺭ، ﺋﻮﻥ ﺋﺎﺎﻟﻨﻰ ﺑﺌﺮ ﺗﻮﺧﯘﺩﻩﻙ ﻛﯚﺭﻣﺌﮕﻪﻥ ﺋﯘﻻﺭ. ﺗﯧﺨﻰ ﻳﻪﻧﻪ “ﭽﯧﭽﻰ ﺋﯘﺯﯗﻥ - ﺋﻪﻗﻠﻰ ﻛﺎﻡ...” - ﺩﻩﺗﺘﻰ. ﻣﻮﺷﯘ ﭘﻪﺗﯟﺍ ﻛﯚﭖ ﻗﺌﺰﻻﺭﻧﺌﯖ ﺑﯧﺸﺌﻐﺎ ﻳﻪﺗﺘﻰ. ﻗﺎﻧﭽﻪ ﮔﯚﺯﻩﻝ ﭘﺎﻙ ﮊﯛﺭﻩﻛﻠﻪﺭ ﺳﻮﻻﯕﻬﺎﻥ ﺋﯚﻳﮕﻪ، ﺋﯘﻻﺭ ﺗﺌﺮﺋﻚ ﻛﯚﻣﯜﻟﮕﻪﻥ ﺷﯘ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘ “ﮕﯚﺭﮔﻪ”. ﺑﺌﺮﻣﯘ ﺋﻪﺭﻛﻪﻙ ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﻪﻳﺪﯗ ﻫﺎﺯﺋﺮ ﻳﯧﺰﺋﺪﺍ، ﻫﻪﻣﻤﻪ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺋﻮﻣﺎ ﺋﻮﺭﺍﺭ ﭼﻪﻛﺴﺌﺰ ﺋﯧﺘﺌﺰﺩﺍ، ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻨﺌﯖ ﺋﯧﺘﺌﺰﺋﺪﺍ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﭼﻮﯕ ﻫﺎﺷﺌﺮ، ﺋﻪﻳﻨﻪ ﺗﺌﯖﺸﺎ، ﻛﻪﯕ ﺩﺍﻻﺩﺍ ﻧﺎﺧﺸﺌﻼﺭ ﻳﺎﯕﺮﺍﺭ. ﺋﻮﻣﺌﭽﺌﻼﺭ ﻧﺎﺧﺸﺎ ﺋﯧﻴﺘﺎﺭ، ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﻥ ﺑﺎﺷﻠﺌﻖ، ﻗﺌﻴﻐﺌﺘﺌﺪﯗ ﻛﯜﺯ ﺷﺎﻣﺌﻠﻰ ﻳﻪﻟﭙﯜﻧﻪﺭ ﺋﺎﺷﻠﺌﻖ، ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﺎﺷﻼﭖ ﺋﯚﺯﻯ ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﻣﯘﯕﻠﯘﻕ ﻧﺎﺧﺸﺌﻨﻰ، ﻧﺎﺧﺸﺌﻼﺭﻧﺌﯖ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ ﺋﯘ ﺑﺌﻠﻪﺭ ﻳﺎﺧﺸﺌﻨﻰ، ﻧﺎﺧﺸﺎ “ﮋﯗﻧﯘﻧ” ﺋﺎﮬﺎﯕﺌﺪﺍ ﭼﺌﻘﺘﻰ ﮊﺍﺭﺍﯕﻼﭖ، ﺋﻪﻟﻪﻡ ﭼﻪﻛﻜﻪﻥ ﮊﯛﺭﻩﻛﻠﻪﺭﺩﻩ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺑﺎﺭﺍﯕﻼﭖ... ﻧﺎﺧﺸﺎ: “ﺘﺎﻏ ﺋﺎﺭﺋﻼﭖ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺷﺎﻣﺎﻝ ﺳﯧﻨﻰ ﺋﻪﺳﻠﺌﺘﻪﺭ، ﺗﺎﯕﺪﺍ ﻛﯜﻟﯜﭖ ﭼﺌﻘﻘﺎﻥ ﭼﻮﻟﭙﺎﻥ ﺳﯧﻨﻰ ﻛﯚﺭﺳﺌﺘﻪﺭ. ﺳﯧﻨﻰ ﺩﯦﺪﺋﻢ، ﺳﯧﻨﻰ ﺩﯦﺪﺋﻢ، ﻛﻪﭼﺘﺌﻢ ﺑﯘ ﮊﺍﻧﺪﺋﻦ، ﮊﯛﺭﻩﻙ ﺑﺎﻏﺮﺋﻢ ﭘﺎﺭﻩ - ﭘﺎﺭﻩ، ﻛﯚﺯ ﻳﯧﺸﺌﻢ ﻗﺎﻧﺪﺋﻦ. ﺳﯧﻨﺌﯖ ﮊﯦﻨﺌﯖ، ﻣﯧﻨﺌﯖ ﮊﯦﻨﺌﻢ --- ﺑﺌﺮ ﮊﺍﻥ ﺋﻪﻣﻪﺳﻤﯘ?... ﺳﯧﻨﺌﯖ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻣﯧﻨﺌﯖ ﮊﯦﻨﺌﻢ ﻗﯘﺭﺑﺎﻥ ﺋﻪﻣﻪﺳﻤﯘ?” “...ﻳﺎﺷﺎ، ﻧﻮﺩﻩﺭ! ﺋﯚﻟﻤﻪ، ﻧﻮﺩﻩﺭ، ﻛﺎﻡ ﺑﻮﻟﻤﺎ ﻫﻪﺭﮔﺌﺰ”، --- ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺋﺎﯞﺍﺯ ﺗﻮﻟﯘﭖ ﺗﺎﺷﺘﻰ ﻫﻪﺭ ﻛﺌﻤﺪﻩ ﭼﻪﻛﺴﺌﺰ. ﺷﯘ ﺋﺎﺭﺋﺪﺍ ﺋﻪﯕﮕﺌﺰ ﺑﺎﻳﻨﺌﯖ ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺩﻭﻏﺌﺴﻰ، ﻫﺎﮊﻯ ﻛﻪﻟﺪﻯ، ﺋﺎﺳﺘﺌﺪﺍ ﺷﻮﺥ ﻗﺎﺭﺍ ﻳﻮﺭﻏﺌﺴﻰ. ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺑﺌﻠﻠﻪ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﺌﻜﻜﻰ ﻳﺎﻻﻗﭽﻰ، ﺑﯘﻻﺭ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻛﯜﻧﺪﯛﺯﻯ ﺑﻪگ، ﺗﯜﻧﺪﻩ ﻗﺎﺭﺍﻗﭽﻰ. ﻫﺎﮊﻯ ﻗﺎﻳﻨﺎﭖ، ﻗﺎﻣﭽﺎ ﺳﺌﻠﻜﺌﭗ، ﯞﺍﻻﻗﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. ﺋﺎﻻ ﻗﯘﻳﺮﯗﻕ ﺳﯧﻐﺌﺰﻏﺎﻧﺪﻩﻙ ﯞﺍﻻﻗﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. “... ﻧﯧﻤﺎﻧﭽﺌﻼ ﮊﺍﻗﺌﺮﺍﻳﺴﻪﻥ، ﺋﻮﻣﺎ ﺋﻮﺭﻣﺎﺳﺘﺌﻨ? ﺋﻮﺭ ﺋﻮﻣﺎﯕﻨﻰ، ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻻﻳﺘﺌﭗ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺗﯘﺭﻣﺎﺳﺘﺌﻦ! ﺗﻮﻧﯘﺷﻤﺎﻣﺴﻪﻥ ﻛﺌﻢ ﺑﻮﻟﺌﺪﯗ ﺋﺎﻟﺪﺋﯖﺪﺍ ﺗﯘﺭﻏﺎﻧ? ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻨﺌﯖ ﺩﻭﻏﺌﺴﻰ ﻣﻪﻥ ﮊﯗﺗﻨﻰ ﺳﻮﺭﺋﻐﺎﻥ. ﺋﻮﺗﺘﯘﺯ ﺷﺎﯕﻨﻰ ﺑﯜﮔﯜﻥ ﺋﻮﺭﯗﭖ ﺗﯜﮔﺌﺘﺌﺸ ﻛﯧﺮﻩﻙ، ﻛﺌﻤﻠﺌﮕﺌﻤﻨﻰ ﻫﻪﺭﺑﺌﺮﻗﺎﻳﺴﺌﯖ ﺑﺌﻠﺌﺸﺌﯖ ﻛﯧﺮﻩﻛ?!” ﺋﺎﭼ ﺑﯚﺭﺋﻨﺌﯖ ﺋﻪﻟﮕﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﺗﺌﻜﻠﻪﻧﺪﻯ ﻛﯚﺯﻯ، ﺷﯘ ﺋﺎﺭﺋﺪﺍ ﺗﺎﺷﺘﻰ ﻗﺎﻳﻨﺎﭖ ﺳﺎﺩﺋﺮﻧﺌﯖ ﺳﯚﺯﻯ: “... ﺋﻮﺗﺘﯘﺯ ﮊﺋﻠﺪﺋﻦ ﺗﺎﺭﺗﺌﭗ ﺋﯘﺑﺪﺍﻥ ﺑﺌﻠﺌﻤﺌﺰ ﺳﯧﻨﻰ! ﻗﺎﻣﭽﺎﯕ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺗﯚﻛﯜﻟﺪﻯ ﻛﯚﭖ ﻳﻮﻗﺴﯘﻟﻼﺭ ﻗﯧﻨﻰ. ﻧﺎﺧﺸﺌﻨﺌﻤﯘ ﺋﯧﻴﺘﻘﯘﺯﻣﺎﻣﺴﻪﻥ ﺋﻪﻧﺪﻯ ﻳﺎﺷﻼﺭﻏﺎ، ﻧﺎﺧﺸﺎ ﻣﻪﺩﻩﺕ ﺑﯧﺮﻩﺭ ﺑﺌﺰﻧﺌﯖ ﻏﻪﻣﻠﺌﻚ ﺑﺎﺷﻼﺭﻏﺎ... ﺑﺌﺮ ﮔﻪﭖ ﺑﻮﻟﺴﺎ، “ﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻨﺌﯖ ﺩﻭﻏﺌﺴﺌﻤﻪﻧ” ﺩﻩﭖ، ﺗﻮﻳﻤﺌﺪﺋﯖﻤﯘ، ﻳﻮﻗﺴﯘﻝ ﺋﻪﻟﻨﻰ ﺑﯘﻻﭖ – ﺗﺎﻻﭖ ﻳﻪﭘ?!...” ﺋﺎﺗﺘﺌﻦ ﺋﺌﺮﻏﺌﭗ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﺩﻭﻏﺎ، ﻗﺎﻣﭽﺎ ﺳﯧﻠﺌﺸﻘﺎ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﭼﺎﻣﻰ ﻳﻪﺗﻤﻪﻱ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺋﺎﻧﺪﺍﻕ ﻗﺌﻠﺌﺸﻘﺎ. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻣﺎﻳﻪﻥ ﭘﻪﺷﯟﺍ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺗﻪﭘﺘﻰ ﺋﺌﯖﻪﻛﻜﻪ، ﻳﺎﻻﻗﭽﺌﺴﻰ ﺋﺎﺗﻨﻰ ﭼﺎﭘﺘﻰ ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭ ﺑﻪﻛﻜﻪ. ﺋﯧﺘﺌﺰﻟﺌﻘﺘﺎ ﻳﺎﺗﺎﺭ ﺋﻪﻳﻨﻪ، ﺋﺎﻏﺰﻯ ﻗﺎﻥ ﺩﻭﻏﺎ، ﺑﺌﺮ ﻳﺎﻻﻗﭽﻰ ﻗﺎﭘﺎﻕ ﺋﯧﻠﺌﭗ، ﮊﯛﮔﻪﺭﺩﻯ ﺳﯘﻏﺎ. ﺋﺎﻧﺪﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺋﺎﻏﺰﻯ ﺑﯘﺭﻧﻰ ﮊﯗﯘﻟﺪﻯ، ﺗﺌﻠﻐﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﺑﻮﻟﻤﺎﻳﺪﺋﻐﺎﻥ ﺳﯚﺯﻟﻪﺭ ﻗﯘﯘﻟﺪﻯ. ﻳﯧﻨﺌﺪﺋﻜﻰ ﻳﺎﻻﻗﭽﺌﻤﯘ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﮔﯜﻛﯜﺭﻩﭖ، ﻧﻮﺩﻩﺭﺩﺋﻦ ﺋﯘ ﺑﺌﺮ ﻣﯘﺷﻨﻰ ﻳﻪﭖ ﻳﺎﺗﺘﻰ ﻫﯚﻛﯜﺭﻩﭖ. ﺋﯜﭼ ﻳﯜﺯ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺗﻮﺧﺘﺎﺗﻘﺎﻧﺪﻯ ﺗﺎﻣﺎﻡ ﺋﺌﺸﺌﻨﻰ، ﻫﻪﻣﻤﺌﺴﻰ ﻫﻪﻡ ﻛﯚﺭﻩﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺑﯘ “ﺘﺎﻣﺎﺷﺌﻨﻰ!” ﻗﺎﻥ ﻳﺎﻟﺌﻐﺎﻥ ﺩﻭﻏﺌﻨﺌﯖﻜﻰ ﺋﺎﻏﺰﻯ ﻳﯧﭙﺌﻠﺪﻯ. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻣﺎﻳﻪﻥ ﺋﺎﯕﺎ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﻳﻪﻧﻪ ﺋﯧﺘﺌﻠﺪﻯ. “ﺒﻮﻟﺪﻯ ﻣﺎﻳﻪﻥ! ﺑﻮﻟﺪﻯ، ﻧﻮﺩﻩﺭ!” ﺩﯦﻤﺌﺴﻪ ﺧﻪﻟﺌﻖ، ﺷﯘ ﻣﺌﻨﯘﺗﺘﺎ ﺋﯚﻟﺘﺌﺮﻩﺗﺘﻰ ﺩﻭﻏﺌﻨﻰ ﺗﻪﮬﻘﺌﻖ. ﺑﺌﺮ ﻫﺎﺯﺍﺩﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺷﺎﯕﻴﻮ “ﺒﻮﺭﺍﻧ” ﭼﺌﻘﺌﺮﺋﭗ، ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺋﻮﻧﻼﭖ ﻳﺎﻳﻰ ﺑﺌﻠﻪﻥ “ﭽﯘﻗﺎﻧ” ﭼﺌﻘﺌﺮﺋﭗ. ﭼﺌﺪﺍﻟﻤﺎﺳﺘﺌﻦ ﭼﻮﻻﻕ ﻗﻮﻟﻰ ﻣﺌﺪﺋﺮﻻﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﺋﯘﻧﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﺩﻭﻏﺎ ﮊﺋﻐﻼﭖ، ﺗﯧﭙﺌﺮﻻﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ. “... ﻗﺎﻳﺴﻰ ﮔﺎﺩﺍﻱ، ﻗﺎﻳﺴﻰ ﺧﯘﻣﭙﻪﺭ ﺑﯘ ﺋﺌﺸﻨﻰ ﻗﺌﻠﻐﺎﻧ? ﻗﺎﻳﺴﻰ ﮔﺎﯕﮕﯘﯕ، ﺑﯘ ﺩﻭﻏﺌﻨﺌﯖ ﺋﯜﺯﺋﻨﻰ ﺗﺌﻠﻐﺎﻧ?!” ﻏﻪﺯﻩﭖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺳﻪﻛﺮﻩﭖ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﺋﻮﺗﺘﯘﺭﻏﺎ ﻣﺎﻳﻪﻥ: “ﺎﻻﻗﭽﺌﻨﺌﯖ ﺩﻩﻛﻜﺌﺴﺌﻨﻰ ﺑﻪﺭﮔﻪﻥ ﻣﺎﻧﺎ، ﻣﻪﻥ!” ﻧﻮﺩﻩﺭﻣﯘ ﻫﻪﻡ ﭼﺌﻘﺘﻰ ﺋﺎﻟﻐﺎ ﻛﯚﻛﺴﺌﻨﻰ ﻛﯧﺮﺋﭗ، ﺳﺌﻢ ﻗﺎﻣﭽﺌﻼﺭ ﺗﻪﮔﺪﻯ ﺑﺌﺮﺩﺋﻦ ﺑﺎﺷ ﻛﯚﺯﻧﻰ ﻳﯧﺮﺋﭗ. ﺑﺎﻏﻼﻧﺪﻯ ﭘﯘﺕ – ﻗﻮﻟﻠﺌﺮﺋﻐﺎ ﻗﺎﺭﺍ ﻗﺌﻞ ﺋﺎﺭﻗﺎﻥ، ﻣﺎﻳﻪﻧﻨﺌﯖﻜﻰ ﻣﺎﯕﻠﺌﻴﺌﺪﺋﻦ ﺋﺎﻗﺎﺭ ﻗﺌﺰﺋﻞ ﻗﺎﻥ. ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﺌﯖﻤﯘ ﺋﻮﯕ ﻗﺎﭘﺌﻐﻰ ﻛﯚﻛﯜﺭﯛﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺑﯘ ﺑﺎﻻﺩﺋﻦ ﺳﺎﺩﺋﺮ “ﺎﺭﺍﻧ” ﻗﯘﺗﯘﻟﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﻫﺎﻳﺪﺍﭖ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﺋﺌﻜﻜﻰ ﻳﺎﺷﻨﻰ ﺋﺌﻠﻰ ﺷﻪﮬﺌﺮﺋﮕﻪ، ﺗﺎﺷﻼﺷ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻗﺎﺭﺍﯕﻐﯘ – ﺯﻩﻱ، ﺩﻩﮬﺸﻪﺕ ﺗﯜﺭﻣﺌﮕﻪ! ﺋﻪﻝ ﺋﯘﺯﺋﺘﺌﭗ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﺑﺌﻠﻠﻪ ﺋﺌﺸﺌﻨﻰ ﺗﺎﺷﻼﭖ، ﺯﺍﻟﺌﻤﻼﺭﻏﺎ ﻧﻪﭘﺮﻩﺕ ﺋﯧﻴﺘﺌﭗ، ﻛﯚﺯﺋﻨﻰ ﻳﺎﺷﻼﭖ. ﺋﻪﯕﮕﻪ ﭼﻮﻻﻕ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﻳﻪﺭﮔﻪ ﺳﯚﺭﯛﻥ ﺩﯦﯟﻩﻳﻠﻪﭖ، ﻫﺎﮊﻯ ﺩﻭﻏﺎ ﻳﯧﺘﺌﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺋﺎﺗﻨﻰ ﺋﯧﮕﻪﺭﻟﻪﭖ. ﺋﯘﻣﯘ ﻛﯚﻛﺴﯜﭖ، ﺷﺎﯕﻴﻮ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﻪﻟﮕﻪ ﻗﺎﺩﺋﻼﺭ، ﺋﺌﻜﻜﻰ ﺩﻭﺳﺘﻨﻰ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻫﺎﻳﺪﺍﭖ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﻳﺎﻳﺌﻼﺭ. ﺋﺌﻜﻜﺌﺴﻰ ﺗﻪﯕ ﻛﻪﺗﺘﻰ، ﻳﻪﻧﻪ ﻧﺎﺧﺸﺌﻨﻰ ﺑﺎﺷﻼﭖ، ﭘﯜﺗﯜﻥ ﺩﺍﻻ ﺳﯜﻛﯜﺕ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻗﺎﻟﻤﺎﻗﺘﺎ ﺗﺌﯖﺸﺎﭖ... *** ﺋﺎﻟﺘﺌﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﻏﺎﺯﺍﯕ ﭼﯜﺷﻜﻪﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺎ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺋﯚﺳﻜﻪﻥ ﻳﯧﺰﺍ – ﺋﻮﻳﻤﺎﻧﺒﺎﻳﺘﻮﻗﺎﻱ ، ﺑﺌﺮ ﺗﻪﺭﺋﭙﻰ ﺋﺌﻠﻰ ﺑﻮﻳﻼﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺑﯜﻙ ﺗﻮﻗﺎﻱ. ﺷﯘ ﺗﻮﻗﺎﻳﻨﺌﯖ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺋﻜﻰ ﺩﯙﯕﻨﺌﯖ ﺋﯜﺳﺘﺌﺪﻩ، ﺋﺌﻜﻜﻰ ﺋﯧﻐﺌﺰ ﻗﻪﻏﻪﺯ ﭘﻪﻧﮋﺋﺮ، ﺋﯚﻳﻨﺌﯖ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺳﯚﺯﻟﻪﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﻏﻪﺯﻩﭘﻜﻪ ﺗﻮﻟﯘﭖ، ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺑﺎﻳﻐﺎ ﻟﻪﻧﻪﺕ ﻳﺎﻏﺪﯗﺭﯗﭖ: «ﮕﯜﻣﺒﻪﺯ ﻗﻮﺳﺎﻕ، ﺗﻮﻳﻤﺎﺱ ﺋﻮﭘﻘﺎﻥ، ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭ ﺋﻪﯕﮕﻪ، ﺑﺎﺭﻏﺎﻧﺴﺌﺮﻯ ﺋﯧﻐﺌﺮ ﺯﯗﻟﯘﻡ ﺳﺎﻟﻤﺎﻗﺘﺎ ﺋﻪﻟﮕﻪ. ﺗﯚﺭﺕ ﺧﻮﺗﯘﯕﻬﺎ ﺗﻮﻳﻤﺎﻱ ﻳﻪﻧﻪ ﻗﺌﻠﻤﺎﻗﺘﺎ ﮊﯗﺗﻠﯘﻕ، ﻳﻪﺗﺘﻪ ﺑﺎﺷﻠﺌﻖ ﻳﻪﻟﻤﯜﯕﮕﯜﺯﺩﯗﺭ ﺋﯘ ﺋﺌﻜﻜﻰ ﭘﯘﺗﻠﯘﻕ...» ﺋﯘﻟﯘﻕ-ﻛﺌﭽﺌﻚ ﺗﺌﻨﺌﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺷﯘ ﺩﻩﻣﺪﻩ، ﻗﺎﻟﻐﺎﻥ ﺋﯧﺪﻯ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺋﯧﻐﺌﺮ ﺑﺌﺮ ﻏﻪﻣﺪﻩ... ﮊﻧﺎﺧﺎﻥ ﭼﻮﯕﻨﺎﻡ ﻛﯚﺯﻟﺌﺮﺋﻨﻰ ﻳﺎﺷﻘﺎ ﺗﻮﻟﺘﯘﺭﯗﭖ، «ﺨﯘﺩﺍ!» ﺩﻩﺗﺘﻰ، ﺑﺎﺷ ﻟﺌﯖﺸﺌﺘﺌﭗ ﻛﺎﯕﺪﺍ ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺋﭗ. ﻛﺎﯕ ﺋﯜﺳﺘﺌﺪﻩ ﺳﯧﻠﺌﯖﻬﺎﻧﺪﻯ ﺑﺌﺮ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻛﺌﮕﺌﺰ، ﻣﻮﺷﯘ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﭼﻮﯕ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﻯ ﮔﯜﻟﻪﻡ ﺩﯦﮕﻪﻥ ﻗﺌﺰ... ﻗﺌﺰ ﻛﯧﭽﺌﺴﻰ ﻫﺎﺷﻘﺌﻨﺌﺪﺍ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻳﺎﺗﺎﺗﺘﻰ، ﺋﯚﻱ ﺋﺌﺸﺌﻨﻰ ﺋﻪﺗﺌﺪﺋﻦ ﻛﻪﭼ ﺋﯚﺯﻯ ﻗﺌﻼﺗﺘﻰ. ﻫﺎﺯﺋﺮ ﮔﯜﻟﻪﻡ ﭼﯜﺷﻠﯜﻙ ﭼﺎﻳﻐﺎ ﺋﻮﺗﯘﻥ ﻛﻪﺳﻠﻪﺗﺘﻰ، ﻫﻪﺭ ﻧﻪﭘﻪﺳﺘﻪ ﺋﯘ ﻣﯧﻬﺮﺋﯟﺍﻥ ﻳﺎﺭﻧﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﺗﺘﻰ... ﻫﻪﻗﺌﻘﻪﺗﺘﻪ ﮔﯜﻟﻪﻡ ﺋﺌﺸﭽﺎﻥ، ﮔﯚﺯﻩﻝ ﻗﺌﺰ ﺋﯧﺪﻯ، ﺋﺎﺗﺎ-ﺋﺎﻧﺎ ﻗﻪﻟﺒﺌﺪﻩ ﺋﯘ ﺑﺌﺮ ﻳﯘﻟﺘﯘﺯ ﺋﯧﺪﻯ. ﺋﻪﻝ ﺋﺎﺗﺎﺗﺘﻰ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻧﻨﻰ ﻧﺎﺧﺸﺌﭽﻰ ﻗﺌﺰ ﺩﻩﭖ، ﺗﺌﻠﻐﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﮊﯗﺕ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ ﻣﺎﺧﺘﺎﺗﺘﻰ ﺳﯚﺯﻟﻪﭖ. ﺋﯘ ﻗﺌﺰ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﺎﺗﺎ-ﺋﺎﻧﺎ ﺩﺍﻳﺌﻢ ﺷﺎﺕ ﺋﯧﺪﻯ. ﺗﯧﺰ ﺋﺎﺭﺋﺪﺍ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﺩﺍﯕﻘﻰ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺗﺎﺭﺋﻠﺌﭗ، ﺑﻪگ ﺯﯗﻟﻤﺌﺪﺋﻦ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﮔﯜﻟﻪﻡ ﻳﺎﺭﺩﺋﻦ ﺋﺎﻳﺮﺋﻠﺌﭗ. ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺷﺎﯕﻴﻮ ﺋﻪﻟﭽﻰ ﻗﻮﻳﺪﻯ ﻛﻪﻳﻨﻰ-ﻛﻪﻳﻨﺌﺪﺋﻦ، ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭﻟﺌﻚ ﺑﺌﻠﺌﻨﻪﺗﺘﻰ ﺑﻪﮔﻨﺌﯖ ﭘﻪﻳﻠﺌﺪﺋﻦ. ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﺋﺎﺗﺎ-ﺋﺎﻧﺌﺴﻰ ﻫﯧﭽ ﺑﻮﻟﻤﺌﺪﻯ ﺭﺍﺯﻯ، ﺷﻪﺭﺋﻪﺗﻨﻰ ﺩﻩﺳﻤﺌﻴﻪ ﻗﺌﭗ، ﻛﺌﺮﺩﻯ ﯞﻩ ﻗﺎﺯﻯ. ﺋﺎﺧﺌﺮ ﺋﺎﻣﺎﻝ ﺗﺎﭘﺎﻟﻤﺎﺳﺘﺌﻦ ﺑﻪﮔﻨﺌﯖ ﺋﺌﺸﺌﻐﺎ، ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺑﺎﺭﺩﻯ ﻳﯧﻘﺌﻦ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻣﺎﯞﻩﻥ ﻗﯧﺸﺌﻐﺎ. ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﯚﻳﺪﻩ ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﻣﻪﺳﻠﺌﻬﻪﺕ، ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺑﺎﻳﺪﺋﻦ ﺳﻮﺭﺋﺪﻯ ﺋﯘ ﺑﺌﺮ ﺋﺎﻳﻠﺌﻖ ﻣﯚﮬﻠﻪﺕ... ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺳﺎﺩﺋﺮ ﺭﺍﺯﻯ ﺋﻪﻣﻪﺱ ﺋﯧﺪﻯ ﻫﻪﺭ ﻗﺎﭼﺎﻥ، ﺗﺌﻠﺌﮕﻰ ﺷﯘ ﭘﺎﺕ-ﺋﺎﺭﺋﺪﺍ ﭼﺌﻘﺴﺎ ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﻥ... ﻗﺌﺰ ﻏﯧﻤﺌﻨﻰ ﺗﻮﻻ ﺋﻮﻳﻼﭖ ﻣﻪﺯﻟﯘﻡ ﺋﺎﻧﺌﺴﻰ، ﺷﯘ ﺩﻩﺭﺕ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﯜﺩﻩﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﮊﯛﺭﻩﻙ ﻳﺎﺭﺋﺴﻰ. ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﺎﻧﺎ ﻳﻮﺷﯘﺭﺍﺗﺘﻰ ﺋﯚﺋﺰﺩﺋﻦ ﺩﻩﺭﺩﺋﻨﻰ ﮊﯛﺭﺋﮕﺌﺪﻩ ﺋﻮﺭﻧﺎﭖ ﻛﻪﺗﻜﻪﻥ ﺯﯗﻟﯘﻡ ﺯﻩﺭﺩﺋﯟﻯ. ﺑﺌﺮﺍﻕ ﻗﺌﺰﻏﺎ ﻣﻪﻟﯘﻡ ﺋﯧﺪﻯ ﻗﺌﻠﻐﺎﻥ-ﺋﻪﺗﻜﺌﻨﻰ، ﺯﺍﻟﺌﻢ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﺷﺎﯕﻴﻮﺩﺋﻦ ﻛﯚﭖ ﺋﺎﺯﺍﺭ ﻳﻪﺗﻜﺌﻨﻰ. ﺷﯘﯕﺎ ﺋﺎﻧﺎ ﺗﯜﻧﺪﻩ ﮊﺋﻐﻼﭖ ﻗﺌﻼﺗﺘﻰ ﺩﯗﮔﺎ، ﺧﯘﺩﺍﻳﺌﻤﺪﺋﻦ ﻗﺌﺰ ﺑﻪﺧﺘﺌﻨﻰ ﺗﺌﻠﻪﭖ ﺩﺍﻳﺌﻤﺎ... ﭼﯜﺷ ﻣﻪﺯﮔﺌﻠﻰ ﻳﯧﺰﺋﺪﺍ ﻫﯧﭽ ﻛﯚﺭﯛﻧﻤﻪﺱ ﺋﺎﺩﻩﻡ، ﺋﺎﺩﺋﺘﺌﭽﻪ ﺷﯘ ﭼﺎﻏ ﺳﯘﻏﺎ ﺑﺎﺭﺍﺗﺘﻰ ﮔﯜﻟﻪﻡ. ﺑﯜﮔﯜﻧﻤﯘ ﻫﻪﻡ ﺑﯘﻻﻗﺘﺌﻦ ﺳﯘ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻗﺎﭘﺎﻗﻘﺎ، ﻏﻪﻡ ﺋﺌﭽﺌﺪﻩ ﮔﯜﻟﻪﻡ ﻗﻮﻳﺪﻯ ﺋﯘﻧﻰ ﻗﺌﺮﻏﺎﻗﻘﺎ. “ﻘﯧﻴﺌﻦ ﺑﯘﻻﻗ” – ﺩﻩﺗﺘﻰ ﺑﯘﻧﻰ ﺑﯘﺭﯗﻥ-ﺑﯘﺭﯗﻧﺪﺋﻦ، ﮔﯜﻟﻪﻡ ﺋﺎﯕﺎ ﺗﻮﻧﯘﺷ ﺋﯧﺪﻯ ﺧﯧﻠﻪ ﺋﯘﺯﯗﻧﺪﺋﻦ. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻣﯘﻧﺪﺍ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺑﺎﺳﻘﺎﻥ ﺋﺌﺰﻯ ﺑﺎﺭ. ﻗﺎﻧﭽﻪ ﻗﯧﺘﺌﻢ ﺷﯘ ﺑﯘﻻﻗﺘﺎ ﺋﯧﻴﺘﻘﺎﻥ ﺳﯚﺯﻯ ﺑﺎﺭ. ﺷﯘﯕﻼﺷﻘﺎ ﻗﺌﺰ ﻳﺎﺭﻧﻰ ﺋﻪﺳﻠﻪﭖ ﺑﯘﻻﻕ ﺑﯧﺸﺌﺪﺍ، ﺧﺌﺎﻝ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﺗﯘﺭﯗﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﻗﯧﻴﺌﻦ ﻗﯧﺸﺌﺪﺍ. ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﯧﻴﺌﻦ ﻗﺌﺰﻏﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﺷ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﻣﯘﯕﻠﺌﻨﺌﭗ، ﺑﯘﻻﻕ ﺳﯜﻳﻰ ﺋﺎﻗﺎﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﺗﻮﻟﻐﺌﻨﺌﭗ. ﺋﯚﺗﺘﻰ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺋﻦ ﻛﯚﺭﯛﺷﻜﻪﻧﻠﺌﺮﻯ، ﻳﺎﺭﻯ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺷﯘ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﺘﺎ ﺳﯚﻳﯜﺷﻜﻪﻧﻠﺌﺮﻯ... ﻗﺎﻧﭽﻪ ﺋﺎﻳﺪﺋﯖ ﻛﯧﭽﺌﻠﻪﺭ ﻫﻪﻡ ﭼﯜﺷﺘﻰ ﻳﺎﺩﺋﻐﺎ، ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﻳﺎﺭﻯ ﻏﻪﻣﻠﺌﻚ ﭼﺌﺮﺍﻱ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺋﺎﻟﺪﺋﻐﺎ... ﻗﺌﺰ ﺳﺌﻠﻜﺌﻨﺌﭗ ﺋﻪﺗﺮﺍﭘﺌﻐﺎ ﻗﺎﺭﺋﺪﻯ ﺗﻪﻛﺸﻰ، ﭘﻪﻗﻪﺕ ﻗﯧﻴﺌﻦ ﻟﺌﯖﺸﺌﭗ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﻗﺌﺰﻏﺎ ﺑﻮﭖ ﺳﺎﻗﭽﻰ. ﺷﯘ ﻗﯧﻴﺌﻨﻨﺌﯖ ﺷﯧﺨﺌﺪﺋﻦ ﺑﺌﺮ ﺳﯧﺮﺋﻖ ﻳﻮﭘﯘﺭﻣﺎﻕ – ﭼﯜﺷﺘﻰ ﺋﯘﭼﯘﭖ ﻗﺌﺰ ﺋﺎﻟﺪﺋﻐﺎ ﻗﻮﻳﻐﺎﻧﺪﻩﻙ ﺳﻮﺭﺍﻕ. ﻗﺌﺰ ﺗﺌﻜﻠﺌﻨﺌﭗ ﻳﻮﭘﯘﺭﻣﺎﻗﻘﺎ ﻗﻮﻟﺌﻨﻰ ﺳﻮﺯﺩﻯ، ﺋﺎﻟﻘﺌﻨﺌﻐﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻛﯚﺭﯛﭖ، ﻛﯚﯕﻠﺌﻨﻰ ﺑﯘﺯﺩﻯ. “ﯧﮭ، ﻳﻮﭘﯘﺭﻣﺎﻕ! ﺗﯜﻧﯜﮔﯜﻧﻼ ﻳﯧﺸﺌﻞ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﺌﯖ، ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﺌﻜﻜﺌﻤﺌﺰﮔﻪ ﻛﯜﻟﯜﭖ ﻗﺎﺭﺍﺗﺘﺌﯖ. ﺑﯜﮔﯜﻥ ﻣﺎﻧﺎ ﺋﺎﻳﺮﺋﻠﺌﭙﺴﻪﻥ ﻳﯧﺸﺌﻞ ﺑﻪﺭﮔﺌﯖﺪﺋﻦ، ﻣﺎﯕﺎ ﺋﻮﺧﺸﺎﺷ ﮊﯗﺩﺍ ﺑﻮﻟﯘﭖ ﺳﯚﻳﮕﻪﻥ ﻳﺎﺭﺋﯖﺪﺋﻦ. ﻣﯧﻨﺌﯖﻤﯘ ﻫﻪﻡ ﺧﯘﺩﺩﻯ ﺳﻪﻧﺪﻩﻙ ﺳﺎﺭﻏﺎﻳﺪﻯ ﺋﯜﺯﯛﻡ، ﻛﯧﭽﻪ-ﻛﯜﻧﺪﯛﺯ ﻳﺎﺭ ﻳﻮﻟﺌﻐﺎ ﺋﺌﻨﺘﺌﺰﺍﺭ ﻛﯚﺯﯛﻡ. ﭼﯜﻧﻜﻰ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺑﻪﺷ ﻛﯜﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﻳﺎﺗﺎﺭ ﺳﻮﻻﻗﺘﺎ، ﺋﺎﺗﺎ-ﺋﺎﻧﺎﻡ ﻧﻪﭘﺮﻩﺕ ﺋﻮﻗﺎﺭ ﺋﻪﯕﮕﻪ ﭼﻮﻻﻗﻘﺎ!.. ﺑﻪگ ﺳﻮﻟﺌﺪﻯ ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﻧﻨﻰ ﻗﺌﺴﺎﺱ ﺋﯚﭼ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﻪﻧﺪﻯ ﻣﯧﻨﻰ ﺋﺎﻟﻤﺎﻗﭽﻰ ﺋﯘ ﺯﻭﺭﻟﯘﻕ ﻛﯜﭼ ﺑﺌﻠﻪﻥ. ﻫﺎﺎﺕ ﺑﻮﻟﺴﺎﻡ ﺑﺎﺭﻣﺎﺳﻤﻪﻥ ﺋﯘ ﺑﻪﮔﻨﺌﯖ ﺋﯚﻳﺌﮕﻪ، ﺭﺍﺯﺋﻤﻪﻧﻜﻰ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻫﻪﺭ ﺩﻩﻡ ﺋﯚﻟﯜﻣﮕﻪ!” – ﺩﻩﭖ ﮔﯜﻟﻪﻣﺨﺎﻥ ﺳﯜﻳﺌﻨﻰ ﺋﯧﭗ ﺋﯚﻳﺌﮕﻪ ﻣﺎﯕﺪﻯ، ﻳﺎﻟﻐﯘﺯ ﻗﯧﻴﺌﻦ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﻟﺌﯖﺸﺌﭗ ﻣﯘﯕﻠﺌﻨﺌﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ. ﻳﻪﺗﺘﺌﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﺳﺎﺩﺍﻗﻪﺗﻠﺌﻚ ﺑﺌﺮ ﻳﺎﺷ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﺋﺎﭼﺎ ﻣﺎﻟﺨﺎﻱ ﻛﺌﻴﺌﭗ ﺑﯧﺸﺌﻐﺎ، ﮊﯛﺭﯛﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﺎﺕ ﺳﺎﻟﺪﯗﺭﯗﭖ ﺗﻮﻗﺎﻱ ﻗﯧﺸﺌﻐﺎ. ﺋﯜﺯﻯ ﻗﺌﺰﺋﻞ، ﻛﯚﻛﺮﺋﮕﻰ ﻛﻪﯕ، ﺋﯧﻐﺌﺮ ﺳﺎﻟﻤﺌﻐﻰ، ﭼﻮﯕﻘﯘﺭ ﺑﯧﺴﺌﭗ ﻛﺌﻴﻠﮕﻪﻧﺪﻯ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻗﺎﻟﭙﺌﻐﻰ. ﻗﺌﺮﻏﺌﺰ ﺋﯚﺭﯛﻡ ﻗﺎﻣﭽﺌﺴﺌﻨﻰ ﻗﻮﻟﺌﺪﺍ ﺷﺌﻠﺘﺌﭗ، ﻛﯧﻠﻪﺗﺘﻰ ﺋﯘ ﺩﺍﻏﺪﺍﻡ ﻳﻮﻟﺪﺍ ﺗﺌﺰﮔﺌﻨﻨﻰ ﺳﺌﻠﻜﺌﭗ. ﻳﺎﺧﺸﻰ ﺋﺎﺗﻨﻰ “ﻪﺭ ﻗﺎﻧﺌﺘﺌ” ﺩﻩﻳﺪﯗ ﺑﻮﯞﺍﻳﻼﺭ، ﺑﯘ ﺋﺎﺕ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﺎﺷﺘﻰ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﻗﺎﻧﭽﻪ ﺩﺍﯞﺍﻧﻼﺭ... ﺋﯘﻧﻰ ﻛﯜﺗﻪﺭ ﺗﻮﻗﺎﻳﻠﺌﻘﺘﺎ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﺳﯘﻧﯘﻕ ﻗﺌﺰ، ﮊﺋﮕﺌﺘﻤﯘ ﻫﻪﻡ ﻻﭼﺌﻦ ﻛﻪﺑﻰ ﺷﯘﯕﻐﯘﭖ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺗﯧﺰ. ﮊﺋﮕﺌﺖ ﭼﯜﺷﯜﭖ ﻣﻪﮊﻧﯘﻧﺘﺎﻟﻐﺎ ﺋﺎﺗﻨﻰ ﺑﺎﻏﻠﺌﺪﻯ، ﺋﯘﻧﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ ﻣﺌﺴﻜﺌﻦ ﮔﯜﻟﻪﻡ ﺋﯚﻛﺴﯜﭖ ﮊﺋﻐﻠﺌﺪﻯ. “ﮋﯦﻨﺌﻢ ﺳﺌﯖﻠﺌﻢ، ﮊﺋﻐﻠﺌﻤﺎﯕ ﺳﺌﺰ، ﺑﯘﺯﻣﺎﯕ ﻛﯚﯕﯜﻟﻨﻰ، ﻫﯧﭽ ﯞﺍﻗﺌﺘﺘﺎ ﻗﻮﺷﻤﺎﻳﻤﺌﺰ ﺋﯘ ﺗﺌﻜﻪﯕﻪ ﮔﯜﻟﻨﻰ. ﺳﺌﺰﻧﻰ ﻳﻮﻗﻼﭖ ﻛﻪﻟﮕﻪﻥ ﺋﯧﺪﺋﻢ ﻳﯧﺰﺋﻐﺎ ﺳﻪﮬﻪﺭ، ﺋﻪﺯﺋﺰ ﺩﻭﺳﺘﯘﻡ ﻧﻮﺩﻩﺭﮊﺍﻧﺪﺋﻦ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﺧﯘﺷ ﺧﻪﯞﻩﺭ”. ﺋﯘﻟﯘﻕ-ﻛﺌﭽﺌﻚ ﺋﯚﻛﺴﯜﭖ ﻛﯧﺘﺌﭗ، ﺗﻮﺧﺘﺌﺪﻯ ﮔﯜﻟﻪﻡ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﻳﯧﺮﺋﻢ، ﻛﯚﺯﻟﺌﺮﺋﺪﻩ ﻧﻪﻡ. ﻗﯧﺮﺋﻨﺪﺍﺷﻠﺌﻖ ﻣﯧﻬﺮﻯ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺳﯚﺯﻟﺌﺪﻯ ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ. ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﻗﻪﻟﺒﻰ ﻳﺎﺭ ﺋﺌﺸﻘﺌﺪﺍ ﻳﺎﺳﺎﺗﺘﻰ ﻗﺎﻳﻨﺎﻡ. “ﮋﺋﻐﺎ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻫﺎﺳﺌﻞ ﺑﻮﻟﻤﺎﺱ ﺩﺋﻠﺪﺋﻜﻰ ﻣﻪﺧﺴﻪﺕ. ﺋﯚﻟﯜﻣﻨﺌﻤﯘ ﻳﯧﯖﻪﺭ، ﺳﺌﯖﻠﺌﻢ، ﺩﻭﺳﺘﻠﯘﻕ ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺕ. ﺋﯜﭼ ﻛﯜﻥ ﺑﻮﭘﺘﯘ ﻣﺎﯞﻩﻥ ﻛﺌﺮﺋﭗ ﻳﻮﻗﻼﭖ ﭼﺌﻘﺌﭙﺘﯘ، ﺋﻮﺯﺍ ﻛﯜﻥ ﻛﻪﭼ ﺋﺎﻟﯧﻜﺴﯧﻴﮕﻪ ﻛﯧﻠﺌﭗ ﺋﯧﻴﺘﺌﭙﺘﯘ. ﺋﺎﺯﺭﺍﻕ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﯧﺮﺋﭙﺘﺌﻜﻪﻥ ﺯﺍﻟﺌﻢ ﻳﺎﻳﺌﻐﺎ، ﻛﯚﺭﺳﺌﺘﺌﭙﺘﯘ ﺋﺌﻜﻜﺌﺴﺌﻨﻰ ﻛﻪﭼﺘﻪ ﺋﯘﻧﺌﯖﻐﺎ. “ﺎﻧﭽﻪ ﺋﯧﻐﺌﺮ ﺋﻪﻣﻪﺳ” ﺩﻩﭘﺘﯘ ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺳﯚﺯﺋﺪﻩ. ﻛﯚﺭﮔﻪﭼﻜﻪ ﺋﯘ ﻧﻮﺩﻩﺭﻟﻪﺭﻧﻰ ﺋﯚﺯ ﻛﯚﺯﺋﺪﻩ. ﺑﯜﮔﯜﻥ ﻳﻪﻧﻪ “ﺴﻮﻏﺎ” ﻗﺌﻠﺌﭗ ﻗﯧﺮﻯ ﺷﻪﯕﻪﯕﻪ، ﭘﻮﻻﺕ ﺧﻪﻧﮋﻩﺭ ﺋﺎﻟﺪﯗﻕ، ﺳﺌﯖﻠﺌﻢ، ﺋﻪﻧﺪﻯ ﻗﻮﻟﻼﺭﻏﺎ. ﻛﯜﺭﻩﺷ ﻗﺌﻠﺌﭗ ﺩﻩﻛﻜﻪ ﺑﯧﺮﺋﺸ ﻛﯧﺮﻩﻙ ﺷﯘﻣﻼﺭﻏﺎ! ﮊﺋﻐﺎ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﺎﻳﺮﺋﻠﺌﺪﯗ ﺋﺎﺩﻩﻡ ﺋﯚﻣﺮﺋﺪﺋﻦ، ﺑﻪﻟﻜﻰ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺋﻪﺗﻪ ﺑﻮﺷﺎﭖ ﭼﺌﻘﺎﺭ ﺗﯜﺭﻣﺌﺪﺋﻦ...” ﺋﻮﺕ ﭼﺎﻗﻨﺌﺪﻯ ﺳﺎﻳﺮﺍﻣﺒﺎﻳﻨﺌﯖ ﺋﯚﺗﻜﯜﺭ ﻛﯚﺯﺋﺪﺋﻦ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻛﯚﯕﻠﻰ ﻗﺎﻧﺪﻯ ﻗﺌﺰﻧﺌﯖ ﺳﯚﺯﺋﺪﺋﻦ... “ﺴﺎﻳﺮﺍﻡ، ﺋﺎﻏﺎ، ﺭﻩﺧﻤﻪﺕ ﺳﺌﺰﮔﻪ، ﻏﻪﻡ ﻗﺌﻠﻤﺎﯕ ﻣﻪﻧﺪﺋﻦ ﺗﺌﺰ ﭘﯜﻛﻤﻪﺳﻤﻪﻥ ﺯﻭﻣﺌﮕﻪﺭﮔﻪ ﭼﺌﻘﻤﺎﻱ ﮊﺍﻥ ﺗﻪﻧﺪﺋﻦ ﭘﻪﻗﻪﻯ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﻛﺌﭽﺌﮕﺌﻤﺪﺋﻦ ﺳﯚﻳﮕﺌﻨﺌﻢ – ﻳﺎﺭﺋﻢ ، ﺋﯘﻧﺌﯖ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻳﺎﯕﺮﺍﺭ ﻣﯧﻨﺌﯖ ﭼﻪﻛﺴﺌﺰ ﻣﯘﯕ-ﺯﺍﺭﺋﻢ. ﺋﻪﮔﻪﺭ ﻧﻮﺩﻩﺭ ﺳﺎﻕ ﺳﺎﻻﻣﻪﺕ ﭼﺌﻘﺴﺎ ﺳﻮﻻﻗﺘﺌﻨ” – ﻗﺌﺰ ﻣﯘﯕﻠﺌﻨﺌﭗ ﻗﺎﺭﺍﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺋﯧﮕﺌﻠﮕﻪﻥ ﺗﺎﻟﻐﺎ، ﮊﺋﮕﺌﺖ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺧﺌﺎﻝ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻛﻪﺗﻜﻪﻧﺪﻯ ﭼﺎﻟﻐﺎ... *** ﺳﻪﻛﻜﺌﺰﺋﻨﭽﻰ ﺑﺎﭖ ﻗﯘﺗﯘﻟﺪﯗﺭﯗﺷ ﺋﻪﺗﺌﮕﻪﻧﻠﺌﻚ ﭼﺎﻳﺪﺋﻦ ﺑﯘﺭﯗﻥ ﺋﺎﻟﯧﻜﺴﯧﻲ ﺗﺎﻏﺎ، ﺗﻪﻳﺎﺭﻟﺌﺪﻯ ﺷﻪﮬﻪﺭﮔﻪ ﺋﯘ ﺑﺌﺮ ﺋﯚﻛﯜﺯ ﻫﺎﺭﯞﺍ. ﻛﯧﺮﻩﻛﻠﺌﻜﻨﺌﯖ ﻫﻪﻣﻤﺌﺴﺌﻨﻰ ﻫﺎﺭﯞﯗﻏﺎ ﺳﯧﻠﺌﭗ، ﻫﺎﻳﺪﺍﭖ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﭼﺌﻦ ﺩﻭﺳﺘﺌﻨﻰ ﻳﯧﻨﺌﻐﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ. ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﯘﻻﺭ ﻗﺎﻣﭽﺎ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺋﯘﺭﯗﭖ ﺋﯚﻛﯜﺯﻧﻰ، ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﺋﯚﺯ ﺩﻭﺳﺘﺌﻐﺎ ﺑﺎﺷﻠﺌﺪﻯ ﺳﯚﺯﻧﻰ... ﺳﺎﻳﺮﺍﻣﺒﺎﻳﻨﺌﯖ ﺑﻪﻳﮕﻪ ﺋﯧﺘﻰ ﺋﻮﻳﻨﺎﭖ ﻳﻪﺭ ﺗﯧﭙﺌﭗ، ﺋﯚﻛﯜﺯ ﻫﺎﺭﯞﯗ ﻛﯧﻠﻪﺭ ﺋﻪﻳﻨﻪ ﺑﺌﺮ ﺧﺌﻠﺪﺍ ﻣﯧﯖﻤﭗ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺋﯘﻻﺭ ﺑﺌﻠﮕﻪﻧﻠﺌﻜﺘﺌﻦ ﻳﻮﻟﻨﺌﯖ ﺋﯧﭙﺌﻨﻰ، ﭼﯜﺷﻜﻪ ﺗﺎﻗﺎﭖ ﮊﺋﺮﻏﺌﻼﯕﻨﺌﯖ ﺑﺎﺳﺘﻰ ﺳﯧﻴﺌﻨﻰ. ﺋﯘﻻﺭ ﭼﺌﻘﺌﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﺋﻮﭼﯘﻕ ﻛﻪﻙ ﺩﺍﻻ – ﺗﯜﺯﮔﻪ، ﮔﯜﻟﺸﻪﻧﺒﺎﻏﻨﺌﯖ ﺩﻩﺭﻩﻗﻠﺌﺮﻯ ﻛﯚﺭﯛﻧﺪﻯ ﻛﯚﺯﮔﻪ. ﭼﯚﭼﻪﻛﺘﺌﻜﻰ ﺑﺎﺗﯘﺭﻻﺭﺩﻩﻙ ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﻫﻪﺭ ﺯﺍﻣﺎﻥ، ﺋﺎﺕ ﺋﯜﺳﺘﺌﺪﻩ ﺑﯜﺭﻛﯜﺗﻠﻪﺭﺩﻩﻙ ﻗﺎﺭﺍﺭ ﻫﻪﺭ ﺗﺎﻣﺎﻥ. ﺋﯘﭼﻘﯘﺭ ﺋﯧﺘﻰ ﺗﺌﺰﮔﺌﻦ ﺳﯧﺮﺋﭗ ﺋﻮﻳﻨﺎﺭ ﺑﯧﻠﺌﻘﺘﻪﻙ، ﻛﯚﻛﺮﺋﮕﻰ ﻛﻪﯕ، ﻗﯘﻟﺌﻐﻰ ﺩﺋﯖ. ﺧﯘﺩﺩﻯ ﻛﯧﻴﺌﻜﺘﻪﻙ. ﺋﯘﻻﺭ ﺋﻪﻧﺪﻯ ﺷﻪﮬﻪﺭﮔﻪ ﻫﻪﻡ ﻳﯧﻘﺌﻦ ﻛﯧﭗ ﻗﺎﻟﺪﻯ، ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﺋﺎﺗﻨﻰ ﻳﻮﺭﺗﯘﭖ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﻣﺎﯕﺪﻯ. ﻗﺎﺭﺍﺩﯙﯕﻨﺌﯖ ﺩﻭﻗﻤﯘﺷﺌﺪﺍ ﭘﺎﺗﻘﺎﻗﻨﻰ ﻛﯚﺭﯛﭖ، ﭼﺌﮕﺌﭗ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﺋﯧﺘﺌﻨﺌﯖﻜﻰ ﻗﯘﻳﺮﯗﻏﺌﻦ ﺗﯜﺭﯛﭖ. ﻣﺌﭽﺌﻠﺪﺍﺗﺘﻰ ﻛﯜﺯ ﭘﺎﺗﻘﺌﻐﻰ ﺗﻮﻟﯘﭖ ﻛﻮﭼﺌﻐﺎ، ﭼﻪﺕ-ﭼﯚﺭﺋﺴﻰ ﻛﯧﻠﻪﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﺎﺗﻨﺌﯖ ﺗﺌﺰﺋﻐﺎ. ﺳﯧﺘﺌﻘﭽﺌﻼﺭ ﺋﻮﻟﺘﺌﺮﺍﺗﺘﻰ ﺩﯗﻛﺎﻧﻨﻰ ﺋﯧﭽﺌﭗ، ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﺑﻮﻟﺴﺎ ﻣﺎﯕﺎﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﭘﺎﺗﻘﺎﻗﻨﻰ ﻛﯧﭽﺌﭗ. ﺷﺎﮔﺌﺮﺕ ﯞﺍﻗﺌﺮﺍﺭ:”ﺌﺴﺴﺌﻖ ﻧﺎﻥ!” – ﺩﻩﭖ ﺗﯚﯞﻩﻥ ﻗﯧﺸﺌﺪﺍ، ﻧﺎﯞﺍﻱ ﺋﯘﺳﺘﺎ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺗﺘﻰ ﺗﻮﻧﯘﺭ ﺑﯧﺸﺌﺪﺍ. ﻗﯧﺮﻯ ﻗﺎﺳﺴﺎﭖ ﮔﯚﺷ ﺗﺎﺭﺗﺎﺗﺘﻰ ﺗﺎﺭﺍﺯﺍ ﺑﯧﺴﺌﭗ، ﺯﺍﺳﺌﭙﻪﺭﻟﻪﺭ ﺳﺎﺗﺎﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺋﯚﭘﻜﻪ ﯞﻩ ﻫﯧﺴﺌﭗ. “ﺸﻮﺥ ﻧﺎﺧﺸﺌﻼﺭ...” ﺋﺎﯕﻠﺌﻨﺎﺗﺘﻰ ﻣﻮﺯﺩﯗﺯﺧﺎﻧﺌﺪﺋﻦ، ﺩﻩﺭﺗﻠﺌﻚ ﺋﺎﮬﺎﯕ ﻳﺎﯕﺮﺍﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺭﺍﯞﺍﭖ ﺗﺎﺭﺋﺪﺋﻦ. ﺳﻪﻳﭙﯘﯕﻼﺭﻣﯘ ﮊﯗﮔﺎ ﺋﯜﭼﯜﻥ ﻛﯧﺴﻪﺗﺘﻰ ﺗﯧﺮﻩ، ﺑﺌﺮ ﺳﺎﺗﺮﺍﺷ ﺋﯘﺳﺘﯘﺭ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﺗﯘﺭﺍﺗﺘﻰ ﺋﯚﺭﻩ. ﺗﯚﻣﯜﺭﭼﺌﻨﺌﯖ ﺳﻪﻧﺪﺋﻠﺌﺪﺋﻦ ﺋﯘﭼﻘﯘﻧﻼﺗﺘﻰ ﺋﻮﺕ، ﺋﻮﯕ ﺗﻪﺭﻩﭘﺘﻪ ﻛﯚﺭﯛﻧﻪﺗﺘﻰ ﺩﯙﯕﺪﺋﻜﻰ ﺗﺎﺷ ﺑﯘﺕ. ﻛﯚﻙ ﻣﯧﭽﺌﺘﻨﺌﯖ ﺩﻭﻙ ﻣﻪﺯﺋﻨﻰ ﭼﺌﻘﺌﭗ ﭘﻪﺷﺘﺎﻗﻘﺎ، ﻗﯘﻻﻕ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﺋﻪﺯﻩﻥ ﺋﯧﻴﺘﺌﭗ ﻗﺎﺭﺍﻕ ﻫﻪﺭ ﻳﺎﻗﻘﺎ. “ﭙﯧﺸﺌﻦ ﺑﻮﭘﺘﯘ” ﺩﯦﺪﻯ ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﻣﻪﺯﺋﯖﻪ ﻗﺎﺭﺍﭖ، ﻳﻮﻟﻨﻰ ﺩﺍﯞﺍﻡ ﻗﺌﻠﺪﻯ ﻳﻪﻧﻪ ﻧﻮﺩﻩﺭﻧﻰ ﺋﻮﻳﻼﭖ. ﺋﺎﺧﺌﺮ ﮊﺋﮕﺌﺖ ﭼﺌﻘﺘﻰ ﺋﺎﺳﺘﺎ ﭘﺎﺗﻘﺎﻕ ﻛﻮﭼﺌﺪﺋﻦ، ﺑﺌﺮ ﺳﯧﻐﺌﺰﻏﺎﻥ ﺳﺎﻳﺮﺍﭖ ﺋﯘﭼﺘﻰ ﺩﻩﺭﻩﻕ ﺋﯘﭼﺌﺪﺋﻦ... ﻣﺎﯞﻩﻥ ﺑﻮﯞﺍﻱ ﻛﯚﺯ ﺋﻪﻳﻨﻪﻛﻨﻰ ﺗﺎﻗﺎﭖ ﻛﯚﺯﺋﮕﻪ، ﺭﻩﮬﻤﻰ ﻛﯧﻠﺌﭗ، ﺋﯧﭽﺌﯖﻬﺎﻧﺪﻩﻙ ﻗﺎﺭﺍﺭ ﺋﯚﻛﯜﺯﮔﻪ. ﺋﯚﻛﯜﺯ ﺋﯧﻐﺌﺮ ﺗﺎﺭﺗﺌﭗ ﻣﺎﯕﺎﺭ ﻫﺎﺭﯞﯗﻧﻰ ﻛﯜﭼﻪﭖ، ﺋﺎﻟﯧﻜﺴﯧﻲ ﻫﻪﻡ ﻫﺎﻳﺪﺍﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﻫﻪ ﺩﻩﭖ ﺩﯦﯟﻩﻳﻠﻪﭖ. ﻗﺌﺰﺋﻞ ﺋﯚﻛﯜﺯ ﻗﻮﯘﻕ ﭘﺎﺗﻘﺎﻕ ﺋﺌﭽﺌﺪﺋﻦ ﭼﺌﻘﺌﭗ، ﻛﯚﻙ ﻣﯧﭽﺌﺘﻨﺌﯖ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﺋﯘ ﺗﺌﻨﺪﻯ ﺩﻩﻡ ﺋﯧﻠﺌﭗ. ﺋﺎﺯﺩﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﺗﺎﻏﺎﻡ ﻗﺎﻣﭽﺌﻨﻰ ﻗﻮﻟﻐﺎ، ﻳﻪﻧﻪ ﻫﺎﻳﺪﺍﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ “ﻬﻮﺷ!” ﺩﻩﭖ ﺋﯚﻛﯜﺯﻧﻰ ﺋﺎﻟﻐﺎ. ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﺑﻮﻟﺴﺎ، ﻛﻮﻧﺎ ﮔﺌﺮﻧﺌﯖ ﺋﺎﻟﺪﺋﻐﺎ ﻛﯧﻠﺌﭗ، ﺷﻪﮬﻪﺭ ﻳﺎﻗﻘﺎ ﻗﺎﺭﺍﺭ ﺋﯧﺪﻯ ﺩﺋﻘﻘﻪﺕ ﻛﯚﺯ ﺳﯧﻠﺌﭗ. ﻛﯚﺯ ﺋﺎﻟﺪﺋﺪﺍ ﺗﯘﺭﺍﺭ ﺋﯧﮕﺌﺰ ﺳﯧﭙﺌﻞ ﻛﯧﺮﺋﻠﺌﭗ، ﺋﯘﻧﺌﯖ ﻣﯘﺩﮬﺌﺸ ﻣﯘﻧﺎﺭﻯ ﻫﻪﻡ ﺗﯘﺭﯗﺭ ﻳﯧﻴﺌﻠﺌﭗ. ﺩﻩﮬﺸﻪﺕ ﺳﯧﻠﺌﭗ، ﻛﯚﺭﺳﻪﺗﻤﻪﺗﺘﻰ ﺷﻪﮬﻪﺭ ﺋﺌﭽﺌﻨﻰ. “ﺪﻩﻥ ﺩﻩﺭﯞﺍﺯﺍ” ﺩﻩﺗﺘﻰ ﺧﻪﻟﺌﻖ ﻣﻮﺷﯘ ﻛﻮﭼﺌﻨﻰ. ﺑﯘ ﻛﻮﭼﺌﺪﺍ ﮊﺍﻳﻼﺷﻘﺎﻥ ﻛﯚﭖ ﻗﺎﯞﺍﻗﺨﺎﻧﺌﻼﺭ. ﺷﯧﺸﺌﺨﺎﻝ ﻫﻪﻡ ﺑﻪﺷﻠﻪﯕ* ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻗﺌﻤﺎﺭﺧﺎﻧﺌﻼﺭ. ﻣﯘﻧﺪﺍ ﮊﯛﺭﻩﺭ ﺷﻪﯕﻪﻧﻨﺌﯖﻜﻰ ﻣﻪﺧﺴﯘﺱ ﺋﺎﺩﺋﻤﻰ، ﭼﻮﺗﯘ ﮊﺋﻐﺎﺭ ﻫﻪﺭ ﺗﺎﯞﻛﺎﺩﺋﻦ ﺋﯘﻻﺭ ﻫﻪﺭ ﻛﯜﻧﻰ ﻗﻪﻣﻪﺭ ﻟﻮﺯﯗﯕ ﻗﻮﻟﻐﺎ ﺋﯧﻠﺌﭗ ﺋﻮﻗﯘﺩﻯ ﻫﯚﻛﯜﻡ: “ﺒﯘ ﻗﺎﺭﺍﻗﭽﻰ ﺑﺎﺎﻧﺪﺍﻳﻨﺌﯖ ﻳﻮﻟﺌﻨﻰ ﺗﻮﺭﺍﭖ، ﺋﯧﻠﺌﭗ ﻗﺎﭼﻘﺎﻥ ﺩﻭﺗﻪﻳﻨﺌﯖ ﻣﯧﻠﺌﻨﻰ ﺑﯘﻻﭖ. ﺋﯜﭼ ﻛﯜﻥ ﺑﻮﻟﺪﻯ ﺩﻭﻏﻼﻥ ﺋﻮﻏﺮﻯ ﻗﻮﻟﻐﺎ ﺋﯧﻠﺌﻨﺪﻯ. ﺑﯜﮔﯜﻥ ﻣﺎﻧﺎ ﺋﯚﻟﯜﻣﮕﻪ ﺑﯘ ﻫﯚﻛﯜﻡ ﻗﺌﻠﺌﻨﺪﻯ!” “ﺪﻭﻏﻼﻥ!” – ﺩﯦﮕﻪﻥ ﺗﻮﻧﯘﺷ ﺋﺌﺴﺌﻢ ﺋﺎﯕﻼﯕﻬﺎﻥ ﻫﺎﻣﺎﻥ، ﺋﺎﺗﻨﻰ ﺋﯘﺭﯗﭖ ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﺋﺎﻟﻐﺎ ﻣﺎﯕﺪﻯ ﺷﯘ ﺯﺍﻣﺎﻥ. ﺗﻮﭘﻨﻰ ﻳﯧﺮﺋﭗ، ﺋﺎﺗﻘﺎﻥ ﺋﻮﻗﺘﻪﻙ ﻛﺌﺮﺩﻯ ﻣﻪﻳﺪﺍﯕﻬﺎ، ﮊﯗﻟﯘﭖ ﺋﺎﻟﺪﻯ ﺩﻭﻏﻼﻧﻨﻰ ﺋﯘ ﺋﺎﺗﻨﺌﯖ ﺋﺎﻟﺪﺋﻐﺎ. “ﺒﺎﺱ!” ﺩﯦﺪﺋﺪﻩ، ﺋﺌﻜﻜﻰ ﻗﺎﻣﭽﺎ ﺋﯘﺭﺩﻯ ﺋﯧﺘﺌﻨﻰ، ﻗﻪﻣﻪﺭ ﻟﻮﺯﯗﯕ ﺗﯘﺗﯘﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﻫﯚﻛﯜﻡ ﺧﯧﺘﺌﻨﻰ. ﭼﺌﻘﺌﭗ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﻣﻪﻳﺪﺍﻧﺪﺋﻦ ﺋﯘ ﺷﺎﻣﺎﻟﺪﻩﻙ ﺋﯘﭼﯘﭖ... ﭘﺎﻳﭙﯧﺘﻪﻙ ﺑﻮﭖ ﻗﺎﻟﺪﻯ ﮊﺍﻟﻼﺕ ﺋﯚﺯﺋﻨﻰ ﺋﯘﺭﯗﭖ... “ﺮﻩﺧﻤﻪﺕ ﺳﺎﯕﺎ، ﮊﺋﮕﺌﺘﻜﻪﻧﺴﻪﻥ!” ﺩﯦﺪﻯ ﮊﺍﻣﺎﻩﺕ، ﺗﻮﺭﯗﻕ ﺋﺎﺗﻠﺌﻖ ﺋﺎﺩﻩﻣﮕﻪ ﭼﺌﯖ ﺑﺎﻏﻼﭖ ﻣﯘﮬﻪﺑﺒﻪﺕ. ﺋﺎﺯﺩﺋﻦ ﻛﯧﻴﺌﻦ ﻗﺌﻠﭽ ﺳﺌﻠﻜﺌﭗ “ﻘﻪﮬﺮﺋﻤﺎﻧ” ﮊﺍﻟﻼﺕ، ﻫﻪﺭ ﺗﻪﺭﻩﭘﻜﻪ ﭼﯘﻗﺎﻥ ﺳﯧﻠﺌﭗ ﻛﯚﺗﻪﺭﺩﻯ ﭘﻪﺭﻳﺎﺩ. ﺋﯜﭼ-ﺗﯚﺭﺕ ﭼﯧﺮﺋﻚ ﻳﯧﺘﺌﭗ ﻛﻪﻟﺪﻯ ﺋﯧﺴﺌﭗ ﻗﺌﻠﺌﭽﻨﻰ. ﺋﺎﺭﻗﺌﺴﺌﺪﺋﻦ ﻗﻮﻏﻼﭖ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﻫﯧﻠﺌﻘﻰ ﻛﺌﺸﺌﻨﻰ، ﻟﯧﻜﺌﻦ ﺳﺎﻳﺮﺍﻡ ﺋﺎﻟﻠﺌﻘﺎﭼﺎﻥ ﺑﻮﻟﻐﺎﻧﺪﻯ ﻏﺎﻳﺌﭗ، ﭼﯧﺮﺋﻜﻠﻪﺭ ﻫﻪﻡ ﻗﺎﻳﺘﺘﻰ ﻛﻪﭼ ﺭﻩﻧﮋﺋﺸﺌﭗ-ﻗﺎﻳﺌﭗ. ﺑﯘﻳﺮﯗﻕ ﺑﺌﻠﻪﻥ ﻫﻪﺭ ﺗﻪﺭﻩﭘﻜﻪ ﻛﻪﺗﺘﻰ ﺋﺎﻳﻐﺎﻗﭽﻰ، ﺷﺌﭙﺎﯕﻠﺌﺘﺌﭗ ﻗﯘﻳﺮﯗﻏﺌﻨﻰ ﻗﺎﻧﭽﻪ ﻳﺎﻻﻗﭽﻰ... *** -------------------------------------- *ﺷﯧﺸﺌﺨﻪﻝ، ﺑﻪﺷﻠﻪﯕ -- ﻗﺌﻤﺎﺭﻧﺌﯖ ﺑﺌﺮ ﺗﯜﺭﻯ. سەككىزىنچى باپ قۇتۇلدۇرۇش ئەتىگەنلىك چايدىن بۇرۇن ئالېكسېي تاغا، تەييارلىدى شەھەرگە ئۇ بىر ئۆكۈز ھارۋا. كېرەكلىكنىڭ ھەممىسىنى ھارۋۇغا سېلىپ، ھايداپ ماڭدى چىن دوستىنى يېنىغا ئېلىپ. كەتتى ئۇلار قامچا بىلەن ئۇرۇپ ئۆكۈزنى، ماۋەن بوۋاي ئۆز دوستىغا باشلىدى سۆزنى... سايرامباينىڭ بەيگە ئېتى ئويناپ يەر تېپىپ، ئۆكۈز ھارۋۇ كېلەر ئەينە بىر خىلدا مېڭمپ، لېكىن ئۇلار بىلگەنلىكتىن يولنىڭ ئېپىنى، چۈشكە تاقاپ جىرغىلاڭنىڭ باستى سېيىنى. ئۇلار چىقىپ قالدى ئوچۇق كەك دالا – تۈزگە، گۈلشەنباغنىڭ دەرەقلىرى كۆرۈندى كۆزگە. چۆچەكتىكى باتۇرلاردەك سايرام ھەر زامان، ئات ئۈستىدە بۈركۈتلەردەك قارار ھەر تامان. ئۇچقۇر ئېتى تىزگىن سېرىپ ئوينار بېلىقتەك، كۆكرىگى كەڭ، قۇلىغى دىڭ. خۇددى كېيىكتەك. ئۇلار ئەندى شەھەرگە ھەم يېقىن كېپ قالدى، سايرام بولسا ئاتنى يورتۇپ ئالدىدا ماڭدى. قارادۆڭنىڭ دوقمۇشىدا پاتقاقنى كۆرۈپ، چىگىپ ئالدى ئېتىنىڭكى قۇيرۇغىن تۈرۈپ. مىچىلداتتى كۈز پاتقىغى تولۇپ كوچىغا، چەت-چۆرىسى كېلەر ئېدى ئاتنىڭ تىزىغا. سېتىقچىلار ئولتىراتتى دۇكاننى ئېچىپ، سايرام بولسا ماڭار ئېدى پاتقاقنى كېچىپ. شاگىرت ۋاقىرار:”ئىسسىق نان!” – دەپ تۆۋەن قېشىدا، ناۋاي ئۇستا كۆرۈنەتتى تونۇر بېشىدا. قېرى قاسساپ گۆش تارتاتتى تارازا بېسىپ، زاسىپەرلەر ساتار ئېدى ئۆپكە ۋە ھېسىپ. “شوخ ناخشىلار...” ئاڭلىناتتى موزدۇزخانىدىن، دەرتلىك ئاھاڭ ياڭرار ئېدى راۋاپ تارىدىن. سەيپۇڭلارمۇ جۇگا ئۈچۈن كېسەتتى تېرە، بىر ساتراش ئۇستۇر بىلەن تۇراتتى ئۆرە. تۆمۈرچىنىڭ سەندىلىدىن ئۇچقۇنلاتتى ئوت، ئوڭ تەرەپتە كۆرۈنەتتى دۆڭدىكى تاش بۇت. كۆك مېچىتنىڭ دوك مەزىنى چىقىپ پەشتاققا، قۇلاق تۇتۇپ ئەزەن ئېيتىپ قاراق ھەر ياققا. “پېشىن بوپتۇ” دېدى سايرام مەزىڭە قاراپ، يولنى داۋام قىلدى يەنە نودەرنى ئويلاپ. ئاخىر جىگىت چىقتى ئاستا پاتقاق كوچىدىن، بىر سېغىزغان سايراپ ئۇچتى دەرەق ئۇچىدىن... ماۋەن بوۋاي كۆز ئەينەكنى تاقاپ كۆزىگە، رەھمى كېلىپ، ئېچىنغاندەك قارار ئۆكۈزگە. ئۆكۈز ئېغىر تارتىپ ماڭار ھارۋۇنى كۈچەپ، ئالېكسېي ھەم ھايدار ئېدى ھە دەپ دېۋەيلەپ. قىزىل ئۆكۈز قويۇق پاتقاق ئىچىدىن چىقىپ، كۆك مېچىتنىڭ ئالدىدا ئۇ تىندى دەم ئېلىپ. ئازدىن كېيىن ئالدى تاغام قامچىنى قولغا، يەنە ھايداپ كەتتى “ھوش!” دەپ ئۆكۈزنى ئالغا. سايرام بولسا، كونا گىرنىڭ ئالدىغا كېلىپ، شەھەر ياققا قارار ئېدى دىققەت كۆز سېلىپ. كۆز ئالدىدا تۇرار ئېگىز سېپىل كېرىلىپ، ئۇنىڭ مۇدھىش مۇنارى ھەم تۇرۇر يېيىلىپ. دەھشەت سېلىپ، كۆرسەتمەتتى شەھەر ئىچىنى. “دەن دەرۋازا” دەتتى خەلىق موشۇ كوچىنى. بۇ كوچىدا جايلاشقان كۆپ قاۋاقخانىلار. شېشىخال ھەم بەشلەڭ٭ بىلەن قىمارخانىلار. مۇندا جۈرەر شەڭەننىڭكى مەخسۇس ئادىمى، چوتۇ جىغار ھەر تاۋكادىن ئۇلار ھەر كۈنى قەمەر لوزۇڭ قولغا ئېلىپ ئوقۇدى ھۆكۈم: “بۇ قاراقچى بايانداينىڭ يولىنى توراپ، ئېلىپ قاچقان دوتەينىڭ مېلىنى بۇلاپ. ئۈچ كۈن بولدى دوغلان ئوغرى قولغا ئېلىندى. بۈگۈن مانا ئۆلۈمگە بۇ ھۆكۈم قىلىندى!” “دوغلان!” – دېگەن تونۇش ئىسىم ئاڭلانغان ھامان، ئاتنى ئۇرۇپ سايرام ئالغا ماڭدى شۇ زامان. توپنى يېرىپ، ئاتقان ئوقتەك كىردى مەيدانغا، جۇلۇپ ئالدى دوغلاننى ئۇ ئاتنىڭ ئالدىغا. “باس!” دېدىدە، ئىككى قامچا ئۇردى ئېتىنى، قەمەر لوزۇڭ تۇتۇپ قالدى ھۆكۈم خېتىنى. چىقىپ كەتتى مەيداندىن ئۇ شامالدەك ئۇچۇپ... پايپېتەك بوپ قالدى جاللات ئۆزىنى ئۇرۇپ... “رەخمەت ساڭا، جىگىتكەنسەن!” دېدى جاماەت، تورۇق ئاتلىق ئادەمگە چىڭ باغلاپ مۇھەببەت. ئازدىن كېيىن قىلچ سىلكىپ “قەھرىمان” جاللات، ھەر تەرەپكە چۇقان سېلىپ كۆتەردى پەرياد. ئۈچ-تۆرت چېرىك يېتىپ كەلدى ئېسىپ قىلىچنى. ئارقىسىدىن قوغلاپ كەتتى ھېلىقى كىشىنى، لېكىن سايرام ئاللىقاچان بولغاندى غايىپ، چېرىكلەر ھەم قايتتى كەچ رەنجىشىپ-قايىپ. بۇيرۇق بىلەن ھەر تەرەپكە كەتتى ئايغاقچى، شىپاڭلىتىپ قۇيرۇغىنى قانچە يالاقچى... ---- ٭شېشىخەل، بەشلەڭ --- قىمارنىڭ بىر تۈرى. سەككىزىنچى باپ قۇتۇلدۇرۇش ئەتىگەنلىك چايدىن بۇرۇن ئالېكسېي تاغا، تەييارلىدى شەھەرگە ئۇ بىر ئۆكۈز ھارۋا. كېرەكلىكنىڭ ھەممىسىنى ھارۋۇغا سېلىپ، ھايداپ ماڭدى چىن دوستىنى يېنىغا ئېلىپ. كەتتى ئۇلار قامچا بىلەن ئۇرۇپ ئۆكۈزنى، ماۋەن بوۋاي ئۆز دوستىغا باشلىدى سۆزنى... سايرامباينىڭ بەيگە ئېتى ئويناپ يەر تېپىپ، ئۆكۈز ھارۋۇ كېلەر ئەينە بىر خىلدا مېڭمپ، لېكىن ئۇلار بىلگەنلىكتىن يولنىڭ ئېپىنى، چۈشكە تاقاپ جىرغىلاڭنىڭ باستى سېيىنى. ئۇلار چىقىپ قالدى ئوچۇق كەك دالا – تۈزگە، گۈلشەنباغنىڭ دەرەقلىرى كۆرۈندى كۆزگە. چۆچەكتىكى باتۇرلاردەك سايرام ھەر زامان، ئات ئۈستىدە بۈركۈتلەردەك قارار ھەر تامان. ئۇچقۇر ئېتى تىزگىن سېرىپ ئوينار بېلىقتەك، كۆكرىگى كەڭ، قۇلىغى دىڭ. خۇددى كېيىكتەك. ئۇلار ئەندى شەھەرگە ھەم يېقىن كېپ قالدى، سايرام بولسا ئاتنى يورتۇپ ئالدىدا ماڭدى. قارادۆڭنىڭ دوقمۇشىدا پاتقاقنى كۆرۈپ، چىگىپ ئالدى ئېتىنىڭكى قۇيرۇغىن تۈرۈپ. مىچىلداتتى كۈز پاتقىغى تولۇپ كوچىغا، چەت-چۆرىسى كېلەر ئېدى ئاتنىڭ تىزىغا. سېتىقچىلار ئولتىراتتى دۇكاننى ئېچىپ، سايرام بولسا ماڭار ئېدى پاتقاقنى كېچىپ. شاگىرت ۋاقىرار:”ئىسسىق نان!” – دەپ تۆۋەن قېشىدا، ناۋاي ئۇستا كۆرۈنەتتى تونۇر بېشىدا. قېرى قاسساپ گۆش تارتاتتى تارازا بېسىپ، زاسىپەرلەر ساتار ئېدى ئۆپكە ۋە ھېسىپ. “شوخ ناخشىلار...” ئاڭلىناتتى موزدۇزخانىدىن، دەرتلىك ئاھاڭ ياڭرار ئېدى راۋاپ تارىدىن. سەيپۇڭلارمۇ جۇگا ئۈچۈن كېسەتتى تېرە، بىر ساتراش ئۇستۇر بىلەن تۇراتتى ئۆرە. تۆمۈرچىنىڭ سەندىلىدىن ئۇچقۇنلاتتى ئوت، ئوڭ تەرەپتە كۆرۈنەتتى دۆڭدىكى تاش بۇت. كۆك مېچىتنىڭ دوك مەزىنى چىقىپ پەشتاققا، قۇلاق تۇتۇپ ئەزەن ئېيتىپ قاراق ھەر ياققا. “پېشىن بوپتۇ” دېدى سايرام مەزىڭە قاراپ، يولنى داۋام قىلدى يەنە نودەرنى ئويلاپ. ئاخىر جىگىت چىقتى ئاستا پاتقاق كوچىدىن، بىر سېغىزغان سايراپ ئۇچتى دەرەق ئۇچىدىن... ماۋەن بوۋاي كۆز ئەينەكنى تاقاپ كۆزىگە، رەھمى كېلىپ، ئېچىنغاندەك قارار ئۆكۈزگە. ئۆكۈز ئېغىر تارتىپ ماڭار ھارۋۇنى كۈچەپ، ئالېكسېي ھەم ھايدار ئېدى ھە دەپ دېۋەيلەپ. قىزىل ئۆكۈز قويۇق پاتقاق ئىچىدىن چىقىپ، كۆك مېچىتنىڭ ئالدىدا ئۇ تىندى دەم ئېلىپ. ئازدىن كېيىن ئالدى تاغام قامچىنى قولغا، يەنە ھايداپ كەتتى “ھوش!” دەپ ئۆكۈزنى ئالغا. سايرام بولسا، كونا گىرنىڭ ئالدىغا كېلىپ، شەھەر ياققا قارار ئېدى دىققەت كۆز سېلىپ. كۆز ئالدىدا تۇرار ئېگىز سېپىل كېرىلىپ، ئۇنىڭ مۇدھىش مۇنارى ھەم تۇرۇر يېيىلىپ. دەھشەت سېلىپ، كۆرسەتمەتتى شەھەر ئىچىنى. “دەن دەرۋازا” دەتتى خەلىق موشۇ كوچىنى. بۇ كوچىدا جايلاشقان كۆپ قاۋاقخانىلار. شېشىخال ھەم بەشلەڭ٭ بىلەن قىمارخانىلار. مۇندا جۈرەر شەڭەننىڭكى مەخسۇس ئادىمى، چوتۇ جىغار ھەر تاۋكادىن ئۇلار ھەر كۈنى قەمەر لوزۇڭ قولغا ئېلىپ ئوقۇدى ھۆكۈم: “بۇ قاراقچى بايانداينىڭ يولىنى توراپ، ئېلىپ قاچقان دوتەينىڭ مېلىنى بۇلاپ. ئۈچ كۈن بولدى دوغلان ئوغرى قولغا ئېلىندى. بۈگۈن مانا ئۆلۈمگە بۇ ھۆكۈم قىلىندى!” “دوغلان!” – دېگەن تونۇش ئىسىم ئاڭلانغان ھامان، ئاتنى ئۇرۇپ سايرام ئالغا ماڭدى شۇ زامان. توپنى يېرىپ، ئاتقان ئوقتەك كىردى مەيدانغا، جۇلۇپ ئالدى دوغلاننى ئۇ ئاتنىڭ ئالدىغا. “باس!” دېدىدە، ئىككى قامچا ئۇردى ئېتىنى، قەمەر لوزۇڭ تۇتۇپ قالدى ھۆكۈم خېتىنى. چىقىپ كەتتى مەيداندىن ئۇ شامالدەك ئۇچۇپ... پايپېتەك بوپ قالدى جاللات ئۆزىنى ئۇرۇپ... “رەخمەت ساڭا، جىگىتكەنسەن!” دېدى جاماەت، تورۇق ئاتلىق ئادەمگە چىڭ باغلاپ مۇھەببەت. ئازدىن كېيىن قىلچ سىلكىپ “قەھرىمان” جاللات، ھەر تەرەپكە چۇقان سېلىپ كۆتەردى پەرياد. ئۈچ-تۆرت چېرىك يېتىپ كەلدى ئېسىپ قىلىچنى. ئارقىسىدىن قوغلاپ كەتتى ھېلىقى كىشىنى، لېكىن سايرام ئاللىقاچان بولغاندى غايىپ، چېرىكلەر ھەم قايتتى كەچ رەنجىشىپ-قايىپ. بۇيرۇق بىلەن ھەر تەرەپكە كەتتى ئايغاقچى، شىپاڭلىتىپ قۇيرۇغىنى قانچە يالاقچى... ٭٭٭ -------------------------------------- ٭شېشىخەل، بەشلەڭ --- قىمارنىڭ بىر تۈرى. ٭٭٭ ٭٭٭ قاش قارىيىپ، ئەتراپى ھەم باستى قاراڭغۇ، دەڭنىڭ ئىچى كۆرۈنەتتى كۆزگە ئالاڭغۇ. چۈنكى مۇندا يېقىلغاندى گۆڭسىز جىنچىراق، تۇرار دۆڭدە يېزىلاردىن كەلگەن ئات-ئۇلاق. ياتار، ئەينە، يەمنى كۆشەپ بىر قىزىل ئۆكۈز، كۆزگە ئىللىق كۆرۈنىدۇ، دوستۇم، بىلەمسىز؟ ھېچ بىر كىشى يوقتۇر ھازىر ئۇنىڭ كېشىدا، پەقەت ئەسكى – كونا نوقتا تۇرار بېشىدا. ھەر تەرەپتىن ئاڭلىناتتى ئەزەن تاۋۇشى، كېلەتتى ھەم ھەر تەرەپتىن ئىشتنىڭ قاۋۇشى. يۇلتۇزلار پىلدىرلىشىپ ئاچتى كۆزىنى، تьيانۆشانь تېغى توساپ تۇرار ئاينىڭ ئۈزىنى. گۈلدۈرلىتىپ چېرىكلەر “پو” ئاتتى ئۈچ قېتىم، بولدى ئەندى شەھەر ئىچىگە كىرەلمەس ھېچ كىم. چۈنكى سېپىل دەرۋازىسى تاقالدى مەككەم، شام يېقىلغان سېرىق پانۇز ئېسىلدى شۇ دەم. ئويمان دوڭنىڭ كىچىككىنە غىمسە ئۆيىدە، جىنچىراقنى پەلەپ تاغام قويدى تۆرىگە. ماۋەن ئاتا داۋام قىلدى قىزىق سۆزىنى، ئالېكسېي چىن كۆڭۈل بۆلۈپ تىكتى كۆزىنى. ... – شۇنىڭ بىلەن كېرى شەڭگەن مۈڭگۈزنى كۆرۈپ. دىققەت قىلىپ ئايلاندۇرۇپ قارىدى ئۆرۈپ. ئۆزىچىلا كۈلۈپ كېتىپ ھىڭگايدى چىشى، ئەيمىنىدۇ ئاڭا قاراپ ھەر قانداق كىشى. خۇددى قاۋان ئوخشاش ئىككى چىشى تېشىدا، پۇتى كىچىك تەتىيى ھەم تۇرار قېشىدا. لېكىن بىردىن ئۆزگەرتىپ ئۇ قىياپىتىنى، ئالدى دەررۇ بېشىدىكى قارا بۆكىنى، --- “بۇ مۈڭگۈزدىن بولسا، بەرگىن يەنە ئىككى جۈپ؟!” دەپ ۋاقرىدى قېرى شەڭەن ماڭا ھۈرپىيىپ --- “تەخسىر، مەندە ھازىرچە يوق مۇندىن باشقىسى، رۇخسەت بولسا كەلتۈرەي ئېيىق تېرىسى”... --- “كۆرسەت قېنى؟” – دېدى لويى قېشىنى كېرىپ، --- “ھازىر” دېدىم، كۆرسەتتىم مەن تاغاردىن ئېلىپ. --- “كىم بولىدۇ بۇ تېرىنى ماڭا ئەپكەلگەن؟!” دېدى ياراپ كەتكەنلىكتىن كېرىلىپ شەڭگەن. --- “مەن بولىمەن. بۇ ئېيىقنى تاغدا ئۆلتۈرۈپ، ئەكەلگەندىم، تەخسىر، سىزگە مۇناسىپ كۆرۈپ”. --- “دېمەك، لوخان٭ ئۇستىكەنسەن ئەجايىپ ئوغا، ياكى ئۆزەڭ قاتناشقانمۇ تەيپىڭ –تياڭوغا؟!” ---“يوغسۇ، تەخسىر، مەن ئىلىدا تۇغۇلۇپ ئۆسكەن”. بىر ئالىيىپ جىم بول قالدى زومىگەر شەڭگەن... ئۆزى ئورۇق، پۇتى رەزگى جىمىغۇر ت»ت»ي، يېقىن كەلدى ئېرىغا ئەركىلەپ ئەتتەي. كۆزنى جۇمۇپ-ئاچتى زالىم ئۆزگەردى تۈسى، ھېجايدى ئۇ، دارداي كالپۇك، ھېلىگەر كوسى. ---“مۇندىن كېيىن ئوغۇللىرىڭ بىلسۇن ھوشىنى، بەككە قارشى كۆتەرمىسۇن ھەرگىز مۇشىنى! ئەگەر يەنە ئۇلۇقلارنى قىلسا ھاقارەت، بۇ زىنداندىن چىقماس ئۇلار، بىل، ئۆمۈرۋايەت! بالىلارنى ياخشى باشلا بۇندىن كېيىن سەن، ئۆزەڭمۇ ھەم قېرىكەنسەن، چىقىرىپ بېرەي مەن. لېكىن بۆكەن مۈڭگۈزىدىن تاپساڭ ئەكەلگىن، ئەتە بوشاپ چىقار ئۇلار، ئەندى سەن كەتكىن!” ---“رەخمەت، تەخسىر”، دەپ شەڭگەڭە چىقتىم داتاڭدىن٭ ئۇ ھېلىگەر ئۇستا ئېكەن ئىشقا شەيتاندىن... ---- دېدى بوۋاي غاڭزىسىغا سالدى تاماكا، سۆزنى باشلاپ كەتتى ئەندى ئالېكسېي تاغاج ---دوستۇم6 بۇ ئىش تولا ياخشى بوپتۇ ئەجايىپ. لېكىن سايرام ئەتىگەندىن بولدى ئۇ غايىپ. چۈشتىن بېرى كوچىلاردغا قارىدىم بايقاپ. كۆرۈنمەيدۇ، ---- دېدى تاغام، بېشىنى چايقاپ. ئالدىدىكى قايناق سۇدىن ئىچىپ بىر جۇتۇم، ماۋەن بوۋاي دېدى ئاڭا ---- غەم قىلما دوستۇم. بەلكى سايرام بىزنى ئىزدەپ تاپالمىغاندۇ. ياكى ئېيىق مايلىرىنى ساتالمىغاندۇ. ---- ئالېكسېينى ئوراپ ئالدى تۈرلۈك ئوي-خىيال. تام تەرەپكە قىڭغىيىپلا ئۈگدەپ قالدى چال... ئازدىن كېيىن چىراق ئۆچۈپ چىقتى سېسىق بۇس، ئويمان-دۆڭدە ئۇخلاپ قالدى يېقىن ئىككى دوست... بۇلۇت يېرىپ چىقتى ئەينە مۇڭلۇق يېرىم ئاي، بۈك جىگدىلىك ئوتتۇرىسىدا ئاقار ئېدى ساي. جىرغىلارنىڭ سېيى موشۇ، ئەتراپى جاڭگال، شاخلىرىنى سايغا ئېگىپ تۇرۇر مەجنۇنتال. تال قېشىدا سۆزلىشەر ئىككى كىشى ئولتىرىپ، سۇ شاقىراپ ئاقار ئېدى تاشقا ئۇرۇلۇپ. مۇندىن باشقا ئاۋاز كەلمەس ئېدى قۇلاققا، قاڭتۇرۇلغان تورۇق ئات ھەم تۇرار نېراقتا. ياپلاق ئۈزلۈك، ئۆتكۈر كۆزلۈك، پاكاراق كىشى، كۆزنى ئۈزمەي ئۆز دوستىغا قاراتتى تەكشى. چىرايى ھەم قارىقۇمچاق، بەستى كېلىشكەن، نېمىشكىدۇ، ئالدىغا ئۇ بىر ئاز ئىڭىشكەن، لېكىن ئۇنىق تاشتەك قاتقان پۈتۈن بەدىنى، باتۇر ئېدى سۈرۈشتۈرسەڭ تېگى-تەتىنى. سادىر پالۋان دۆڭ يامۇلنى تېشىپ قاچقاندا، قاچان بولۇپ تاغ ئارىلاپ داۋان ئاشقاندا، جىتىم ئۆسكەن دوغلان دېگەن ئون بەش ياش بالا، كېيىن سادىر بۇ جىتىمنى بالا قىپ باققان، ئۈگەتكەندى قىلىچنى ھەم ئويناشقا چاققان. بايانداينىڭ قورغىنىنى ئېلىش ۋاقتىدا، سادىر بىلەن بىللە بولغان ج ئەڭ مەيدانىدا. تاغدا ئۆسكەن ھېلىقى جىتىم موڭغۇل جىگىتى، شۇندىن كېيىن “دوغلان باتۇر” ئاتالغان ئېتى. شۇ باتۇرنىڭ ئوغلى ئېدى ئەشۇ ئولتارغان، بۇنىڭ ئىسمى “داۋا” --- ئېدى ئاتىسى قويغان. لېكىن خەلىق ئاتار ئېدى بۇنى ئۆەم دوغلان، چۈنكى جىگىت ئاتىسىدەك قەخىرمان بولغان. كونا تونۇش ئېدى ئۆزى نودەر پالۋانغا، ئۇنىڭ بىلەن بىللە چىققان قانچە ئالۋانغا. مەيەننى ھەم بىلەر ئېدى نودەر ئارقىلىق، ئاۋرال تاغدا ئۆسكەن ئۆزى تېگى نىلقىلىق . ئىلى بويلاپ كېچىلىرى ئۆتكەندە دوغلان، قانچە قېتىم ئالېكسېي بار تۈگمەندە قونغان. ئەشۇ دوغلان ئۆلتەرگەندى زالىم لامىنى٭، لاما بىلەن قوشۇپ بىللە ئىككى يايىنى. ئۇ چىداملىق، غەيرەتلىكتى ھەم ئۆزى قورقماس، ئامبۇر بىلەن قىسىپ تارتسا، “غىڭ” قىلىپ قويماس. قەمەر لوزۇڭ تۇتۇپ بەرگەن ئېدى دوغلاننى، ئۆلتەرمەكچى بولغان بۈگۈن باتۇر ئوغلاننى… شام ۋاقتىدا مويتۇڭزىغا ئەپكەلگەن ھايداپ، قەمەر لوزۇڭ سۆزلىگەندى تىلىنى چايناپ. قېرى جاللات تۇرار ئېدى قىلىچىن ئېسىپ، تېخى دوتەي يايىلار ھەم كەلمىگەن يېتىپ. دوغلاننىڭكى پۇتى بوشتى، قولى باغلاغلىق، سايرام ئۇنى ئېلىپ قاچقان مەيداندىن ئاتلىق… رەخمەت ئېيتتى ئۇ سايرامغا ئۇ قانچە قايتىلاپ، ئۇلار مۇندا يېتىپ كەلگەن ئىلىنى بويلاپ. قانلىق ئۆلۈم مەيدانىدىن قۇتۇلغان دوغلان، قەلبىدىكى مەخسىتىنى قىلدى ئۇ بايان: “زالىم بەگلەر ئىزلەر ئەندى بىزنى ھەر ياندىن، بۆك ئال دېسە، باشنى كېسەر يايىلار ئاندىن. ھوشىيار بولۇش كېرەك بىزگە ھەر بىر قەدەمدە، چۈنكى نىيەت ئوخشاش ئەمەس ھەممە ئادەمدە. مابادا بىز چۈشۈپ قالساق قولىغا ھايات، يەتمىش يەردىن چاپار بىزنى ئونلىغان جاللات. مېنىڭ پىكرىم: بۈگۈنلا بىز كېتەيلى تاققا، نودەرلەر ھەم بوشاپ چىقسا بارار شۇ ياققا...” كەڭ مۈرىلىك سايرام مەغرۇر تۇتۇپ ئۆزىنى، كۈرەش قىلىپ يولىدا ئۇ ئېيتتى سۆزىنى: “دوستۇم، دوغلان، تۇيۇقسىزلا بولدى موشۇ ئىش، زالىملارمۇ ئەندى چۆچۈپ ياتالمايدۇ تېچ. سەن دېگەندەك تىمىسقىلاپ جۈرەر ھەر ياننى، كۈتۈشىمىز كېرەك ئېدى بىز نودەرجاننى. نودەر چىقسا مايەنمۇ ھەم چىقاتتى بىللە، ئۇ بولغاندا، بىلىنمەتتى بۇ ئېغىر كۈنلەر. چۈنكى مايەن بىلەر ئېدى كۈرەش يولىنى، باشتىنلا بىز تۇتقان ئېدۇق ئۇنىڭ قولىنى. ئاتىسى ھەم ئوت جۈرەكلىك قېرى ئىسيانكار، ھەر بىر ئىشتا ئەشۇ ئادەم بولار ئېدى يار”. بۈركۈت كۆزلۈك دوغلان باتۇر قاينىدى-تاشتى، باي-فېودال، بەككە قارشى نەپرىتىن چاچتى: بۇ ئىككى دوست مەسلەتلىشىپ ھايات يولىنى، يېرىم تۈندە جۈرۈپ كەتتى بولاپ ئىلىنى... ٭٭٭ ------------ ٭لوخان ---- (خىتايچە) قېرى ٭داتاڭ ---- يامۇلنىڭ ئىچكىرى سوراقخانىسى ٭لاما ---- تىبېت ۋە موڭغۇللارنىڭ دىنىي راھانىسى
